Η έννοια της λέξης «καλλιτέχνης» κατακλύζεται από ξεκάθαρα και ταυτόχρονα ασαφή πράγματα. Είναι και δεν είναι. Τα όρια και το πλαίσιο της αλλάζουν διαρκώς. Αλλάζουν από τους ίδιους τους ανθρώπους που προσφέρουν μιαν άλλη οπτική. Σίγουρα όμως καλλιτέχνης είναι εκείνος που αναζητά και ανακαλύπτεται διαρκώς. Τέτοιοι καλλιτέχνες βρίσκονται δύσκολα στην Ελλάδα. Ένας τέτοιος ήταν και είναι ο Θάνος Καλλίρης.
Κι όχι μόνο αυτός. Υπήρξαν αρκετοί που έδρασαν και πέτυχαν σε περασμένα χρόνια, αλλά πλέον για πολλούς και διάφορους λόγους απέχουν. Γιατί δεν ικανοποιούνται από το σήμερα. Ένα σήμερα που δεν είναι κακό γιατί είμαστε οι κλασσικοί τύποι που θεωρούν ότι η γενιά τους είχε τα πιο απίθανα πράγματα. Όχι. Κάθε γενιά έχει. Λογικά και η τωρινή. Απλώς η τωρινή έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Την ευκολία των πραγμάτων. Την βιομηχανοποίηση, τον ευτελισμό με μοναδικό σκοπό το κέρδος.
Στη δεκαετία του ’90 για παράδειγμα δεν ήταν έτσι. Δεν είχε ο καλλιτέχνης τους εύκολους δρόμους να γίνει διάσημος. Τα social media δίνουν εύκολη, μα πρόσκαιρη δύναμη. Τότε έπρεπε να ματώσεις και να αξίζεις πραγματικά για να γίνεις κάτι. Η πεντάδα που θα δεις από κάτω αποτελεί το χαρακτηριστικότερο δείγμα του ορισμού.
Θάνος Καλλίρης
Είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που πήραν πολύ συνειδητά την απόφαση να μην μπλέξουν με ορισμένα χτυπητά άσχημα πράγματα των τελευταίων ετών στη μουσική. Τα περισσότερα τραγούδια του που μπορώ να θυμηθώ έχουν κάτι να σου πουν. Έχουν να σου περιγράψουν μια αγωνία εκείνης της εποχής, εκείνης της γενιάς. Ο Θάνος Καλλίρης αποτέλεσε και την αφορμή γι΄αυτό το θέμα. Ιδίως το κομμάτι του Όσες Φορές που είχε ξεχαστεί παντελώς κάπου πολύ πίσω.
Κώστας Μπίγαλης
Ο Big Alice είναι από εκείνους που προσπαθούν να βρουν την ευκαιρία τους και στο σύγχρονο status quo. Το τι είναι καλό για τον ίδιο το κρίνει καλύτερα ο ίδιος. Στο βαθμό που μας «πέφτει λόγος», καλύτερα που δεν… τρούπωσε. Ορισμένα πράγματα παραμένουν μέσα στο μίτο τους, μέσα στο πέπλο τους όσο διατηρούν τα στοιχεία που υπήρχαν στην γέννηση και ανάδυση τους. Πολλοί θα πείτε για τους στίχους όπως Ρίνα Κατερίνα και Τούλα Υποκριτούλα. Ακόμα κι αυτά όμως, έχουν μια μελωδία που για την εποχή ήταν κάτι. Κάτι μεγάλο. Άκου την διασκευή του περίφημου Aisha Ecoute Moi και το Ζηλεύω.
Μιχάλης Ρακιντζής
Καλλιτεχνάρα χωρίς πρώτη σκέψη. Μόνο και μόνο που 15 χρόνια μετά συνειδητοποιούμε τι είχε δει στο S.A.G.A.P.O αρκεί. Όση μουσική ξέρει ο Ρακιντζής δεν την ξέρει το μισό ελληνικό πεντάγραμμο του σήμερα. Ακόμα και ορισμένοι με τους οποίους συνυπήρξε μια εποχή. Δεν χρειάζεται να σου βάλω τον Πουφ που είναι ύμνος. Είσαι σαν Κουνέλι κι Έτσι Μ’ Αρέσει. Δύο κομμάτια με τρομερά ριφάκια και σόλο.
Γιάννης Σαββιδάκης
Ο Σαββιδάκης κατάφερε να βρει το εναλλακτικό του μονοπάτι, ιδίως μετά το Your Face όπου έδειξε ένα τρομερό ταλέντο στις μιμήσεις. Συμμετείχε σε παραστάσεις και σε διάφορα άλλα πρότζεκτ. Αυτό που ήταν σ΄εκείνη την δεκαετία δεν ξέρουμε αν θα το ξαναβρεί. Δεν ξέρουμε αν θα το προσεγγίζει κάποιος σύγχρονος. Ο Γιάννης είναι μουσικός, δεν αρκέστηκε ποτέ στο ότι έχει μια ωραία φωνή και ό,τι κέρδισε του ανήκει εξ ολοκλήρου. Οι Δέκα Μάγισσες μπορούν να μαγεύουν για δεκαετίες. Πίστεψε με.
Χρήστος Δάντης
Τον άφησα για το τέλος γιατί είναι ειδική περίπτωση. Η επιτυχία του με την έννοια της εμπορικότητας δεν τελείωσε στα 90’s. Τέλειωσε κάπου το 2010. Η κορυφαία ροκ φωνή της μη ροκ ελληνικής σκηνής ασχολήθηκε αρκετά με το λαϊκοπόπ, αλλά όταν αντιλήφθηκε προς τα που πηγαίνει η κατάσταση της ελληνικής μουσικής και το πόσο εύκολα μπορεί ο τελευταίος άσχετος να πάρει μερίδιο σε αυτήν, φάνηκε ότι δεν ήθελε άλλο. Εσχάτως κάνει την επάνοδο του με δικά του τραγούδια και ενορχηστρώσεις σε άλλους. Στα μη δικά του κάνει δεύτερη φωνή και πραγματικά τον καταλαβαίνεις στο πρώτο δεύτερο. Το δωμάτιο αυτό θα μένει για πάντα στην σκέψη ως μια από τις κορυφαίες μελωδίες της δεκαετίας και θα μας κάνει κομμάτια. Για ένα τραγούδι ακόμα!