8 χρόνια μετά το Death Magnetic, οι Metallica επιστρέφουν με το Hardwired…to Self-Destruct, έναν από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους της χρονιάς. Έχοντας ήδη ακούσει 3 από τα 12 κομμάτια του δίσκου που κυμαίνονταν από το «ε, οκ» (Hardwired) ως το «πολύ καλό» (Moth into Flame), το θετικό ήταν ότι η αισιοδοξία χτύπησε κόκκινο. Το αρνητικό είναι ότι επειδή αυτά τα 3 είναι το πρώτο, δεύτερο και τέταρτο τραγούδι του δίσκου, το πρώτο cd «ευνοείται» στις ακροάσεις μιας και είναι πιο οικείο στο αυτί.
Επίσης, το γεγονός ότι μιλάμε για 2 cd με κοντά στα 80’ μουσικής σχεδόν διασφαλίζει ότι θα υπάρχουν και τα σημεία που το πρόγραμμα κάνει κοιλιά, ενώ με τα περισσότερα τραγούδια να είναι άνω των 6΄ σε διάρκεια υπάρχει και ο κίνδυνος να έχουμε καταστάσεις όπως των τελευταίων τους δίσκων, να υπάρχουν δηλαδή τραγούδια που σε κάνουν να νομίζεις ότι είναι ελαφρώς επαναλαμβανόμενα χωρίς λόγο. Ακόμη, μιλάμε για ανθρώπους που πλέον έχουν μπει στα 50 τους και είναι λίγο ουτοπικό να περιμένεις ότι θα κάνουν αυτά που έκαναν στα 20 τους και εντάξει, τι να έχουν να πουν οι Metallica το 2016;
Έχοντας πει όλα αυτά, το Hardwired…to Self-Destruct είναι καλό. Πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό.
Τόσο καλό που μπαίνει άνετα όχι απλά σε λίστες με καλύτερες κυκλοφορίες αλλά προσπερνά το Death Magnetic και κάθεται δίπλα στα Load & Reload λοξοκοιτώντας προς τα πάνω. Τα Halo on Fire & Spit Out the Bone μοιάζουν αυτόματα κλασικά, ενώ αντίθετα με πρόσφατα άλμπουμ τους δεν υπάρχουν πραγματικά αδιάφορα τραγούδια. Σίγουρα τα Murder One, Hardwired & Manunkind δεν ξεχωρίζουν και αν έλειπαν ίσως να είχαμε αντιδράσεις όπως το βίντεο που έγινε viral πριν λίγους μήνες με τον μαλλιά να κάνει headbanging στη βροχή αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση πιθανότατα πάλι θα υπήρχαν κάποιοι που θα έλεγαν κάτι αντίστοιχο για το Confusion πχ.
Αν και κάτι τέτοιο πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή απαίτηση από ένα συγκρότημα με τα οικονομικά και τεχνικά μέσα των Metallica, η παραγωγή είναι καθαρή (*γκουχ* St. Anger *γκουχ*) και όλοι μοιάζουν σε φόρμα. Αυτός που ξεχωρίζει όμως από την αρχή μέχρι το τέλος είναι ο James Hetfield. Είτε γκαρίζει με οργή (Spit Οut the Bone) είτε στις πιο ρυθμικές στιγμές του δίσκου (Now that we’re Dead) είναι προφανές ότι νιώθει πιο άνετος από ποτέ με τη φωνή του.
Το Hardwired…to Self-Destruct έχει κάτι για όλους τους οπαδούς των Metallica είτε είναι φαν των πρώτων τους ημερών, είτε των 2 τελευταίων τους δίσκων (μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι, δε ξέρω) χωρίς να πέφτει στην παγίδα να είναι αναμάσημα των greatest hits τους και η ποιότητά του σχεδόν εξασφαλίζει ότι θα τους συστήσει και σε μια νέα γενιά οπαδών. Ίσως να έπρεπε να είχαμε προετοιμαστεί για μια τέτοια εξέλιξη από τα βίντεο από τις ηχογραφήσεις του δίσκου, γιατί οι Metallica με αυτή την κυκλοφορία τους στρογγυλοκάθονται ξανά στο θρόνο του «σκληρού ήχου», λέγοντας σε όλους τους σφετεριστές… «Μολών Λαβέ»
