Ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί του ροκ, το γνωρίζουν πολύ καλά: μπορεί τα τραγούδια που σε κάνουν να γουστάρεις μια μπάντα να είναι τα πιο «δυναμιτιστικά» αλλά εκείνα που σε κάνουν να δένεσαι μαζί της είναι οι μπαλάντες της, τα πιο ήπια τραγούδια, εκείνα που τα ακούς όταν είσαι χώμα ή θα τα ακούσεις και θα γίνεις χώμα.
Για παράδειγμα, κανένας οπαδός των Guns and Roses δεν θα ήταν… αληθινός οπαδός τους αν δεν γούσταρε το «November Rain» και κανένας δεν θα γούσταρε στα αλήθεια τους Metallica αν δεν είχε λιώσει ποτέ με το «Nothing Else Matters». Στην τελική, η μουσική υπάρχει για να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και το ροκ, πίσω και πέρα από την σκληράδα του και τις ηλεκτρικές μελωδίες του, είναι ένα ευαίσθητο είδος.
Το ελληνικό ροκ των 90s, εκείνο το ροκ που καθόρισε τόσους και τόσους ανθρώπους στην εφηβεία τους και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής τους, το ροκ εκείνο που ανέδειξε μια ολόκληρη σκηνή συγκροτημάτων και ταυτόχρονα παρήγαγε μια ολόκληρη κοινότητα οπαδών. Δεν θα μπορούσαν συνεπώς να λείπουν από το κάδρο της εποχής και τα πιο… αγαπησιάρικα τραγούδι, εκείνα που ακούγαμε και λιώναμε.
Αν έπρεπε να γίνει ένα γκάλοπ ανάμεσα στον κόσμο που καθορίστηκε μουσικά εκείνη την εποχή, στον κόσμο που γέμιζε το Ρόδον και τον Λυκάβητο για να δει μπάντες όπως οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά, σίγουρα οι απαντήσεις θα ποίκιλλαν για το ποιο είναι το καλύτερο ερωτικό κομμάτι εκείνης της φάσης.
Τα Ξύλινα Σπαθιά ας πούμε είχαν δυο-τρία…
Όπως το «Σιωπή», που έστειλε στα πατώματα κόσμο και κοσμάκη…
…αλλά και το ανατριχιαστικό «Ατλαντίς»…
…καθώς και το «Φωτιά στο λιμάνι»:
Φυσικά, οι «βασιλιάδες» αυτής της κατηγορίας δεν ήταν άλλοι από τα Διάφανα Κρίνα, το τόσο μελαγχολικό αυτό συγκρότημα με κομματάρες όπως το σπαραξικάρδιο «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» και δεν συμμαζεύεται:
Θα μπορούσε να γίνεται για πάρα πολύ ώρα αυτή η αναδρομή. Όμως το τραγούδι που με διαφορά τίθεται επικεφαλής αυτής της υποκατηγορίας τραγουδιών δεν είναι άλλο από την «Καινούρια Ζάλη».
Οι Τρύπες άλλωστε ήταν πάντα στην κορυφή όλης της αυτής της σκηνής, αντικειμενικοί καθοδηγητές όλης της φάσης. Όπως και οι άλλες μπάντες είχαν μπόλικα τραγούδια που ήταν ικανά να σε πετάξουν στο πάτωμα και να μην μπορείς να σηκωθείς αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν σαν το «Καινούρια Ζάλη».
Διότι αυτή η κομματάρα κατάφερνε να συνδυάζει τον κυνισμό που είχαν οι Τρύπες στους στίχους τους με αυτό το αίσθημα απώλειας που σε κάνει να νιώθεις ότι κόβεται η ανάσα σου και το αποτέλεσμα ήταν αληθινά αριστουργηματικό.
Αυτή η κομματάρα κατάφερνε να συνδυάζει τόσο την αίσθηση της κινητικότητας αυτών που φεύγουν από μια σχέση όσο και τη μελαγχολία της στασιμότητας εκείνων που μένουν πίσω. Και όλα αυτά με κάτι στιχάρες που μάλλον δεν θα ξαναγραφτούν όμοιοι τους.
Το «Τρύπες και τα μυαλά στα κάγκελα» ήταν τόσο διαδεδομένο σύνθημα και λόγω των συναισθημάτων που προκαλούν ποιήματα σαν αυτό:
«Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη.
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει.
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά
ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σε οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι».