Την δεκαετία του ’90 μαθαίναμε μουσική με δυο τρόπους. Είτε μέσα από το ραδιόφωνο είτε μέσα από κασέτες που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Υπήρχαν βέβαια και οι δίσκοι αλλά ήταν σχετικά ακριβό σπορ το να πηγαίνεις κάθε τρεις και λίγο να αγοράζεις. Συνήθως, τα πάντα τσεκαριζόντουσαν από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις κασέτες πριν γίνουν λεφτά για δίσκους.
Φυσικά, υπάρχαν διαμορφωμένοι οι «κύκλοι» των ανθρώπων που έγραφαν κασέτες μεταξύ τους ή/και τις αντάλλαζαν και ό,τι έπεφτε στα χέρια του καθένα συμβάδιζε με τα μουσικά του γούστα. Οι μεταλάδες αντάλλαζαν μεταξύ τους, οι χιπχοπάδες το ίδιο, οι ροκάδες επίσης. Ήταν τότε, γύρω στο 1992, που μια κασέτα με ένα περίεργο όνομα δεν έβρισκε την ακριβή θέση της μέσα στις κλασικές μουσικές κατηγορίες.
Ήταν η κασέτα των Στέρεο Νόβα και αυτό ήταν το ομόνυμο ντεμπούτο τους. Η μουσική τους ξένιζε το ελληνικό κοινό. Στη Βρετανία αυτό το είδος μουσικής είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του με τους Massive Attack να πρωπορεύονται αλλά ως γνωστόν, η Ελλάδα αργεί να αφουγκραστεί τις τάσεις της εποχής: θα περίμενε κανείς πως το trip hop θα έφτανε στα μέρη μας με μια μικρή καθυστέρηση.
Η παρέα που συγκροτούσε τους Στέρεο Νόβα ωστόσο ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της. Γνήσια τέκνα της underground κουλτούρας των 90s και ταυτόχρονα απενοχοποιημένα παιδιά των club, κοινωνικά ανήσυχοι αλλά μακριά από τις παραδοσιακές πολιτικές νόρμες, αυτή η μπάντα είχε τις τέλειες ισορροπίες για να εισάγει στην ελληνική μουσική σκηνή ένα νέο είδος.
«Είμαι άψογος γνώστης της αγγλικής γλώσσας αλλά εφόσον μιλάω για πράγματα που συμβαίνουν εδώ, για προβληματισμούς που έχουν να κάνουν με τη ζωή στην Ελλάδα προτιμώ να μιλάω στα ελληνικά. Σέβομαι πολύ τις ελληνικές μπάντες που παίζουν με αγγλικό στίχο αλλά εμένα δεν με εκφράζει», θα πει κάποια στιγμή ο Κωνσταντίνος Βήτα για την παράδοξη συνύπαρξη ελληνικού στίχου και ηλεκτρονικής μουσικής.
Για πέντε χρόνια, οι Στέρεο Νόβα υπήρξαν ένα από πιο αγαπημένα συγκροτήματα της underground κοινότητας της Ελλάδας. Και μάλιστα η αγάπη για αυτούς διαπερνούσε κάθετα το κάθε είδος μουσικής που την συναποτελούσε.
«Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει την δύναμη. Αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;» αναρωτιέται κάποια στιγμή ο Βήτα για να κάνει σε ένα άλλο τραγούδι την διαπίστωση: «Πιο τρελός κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρξει, δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη…» και σε αυτούς τους δυο στίχους συνοψίζεται ολόκληρο το ελευθεριακό πνεύμα των απαγγελιών του.
21 χρόνια μετά την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της ζωής τους, το καλοκαίρι του 2018 ανήκει και πάλι στους Στέρεο Νόβα. Η ανακοίνωση για το δωρεάν live τους μέσα τον προσεχή Ιούνη προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού, νοσταλγίας και προσμονής σε όσους καθορίστηκαν από τη μουσική τους. Πρόσφατα, έγινε γνωστό πως η επανανένωση είναι ολοκληρωτική: οι Στέρεο Νόβα θα βγάλουν και νέο δίσκο.
Δεν είμαστε στα 90s με τα οποία έχουν συνδεθεί αλλά οι εποχές μας τους χρειάζονται όσο λίγους. Και δεν μπορούμε να περιμένουμε για τη μεγάλη στιγμή…
