Του Νικόλα Ακτύπη
Μια πολύ πετυχημένη διαφημιστική ατάκα λέει «κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα». Κάνοντας μια μικρή παράφραση, είναι σχετικά safe να πεις πως «κανείς δεν μπορεί να κρίνει τους Συνθετικούς έχοντας ακούσει μια φορά ένα κομμάτι τους». Και αυτό είναι σίγουρο, ακόμη κι αν πρόκειται για το ομώνυμο (και λατρεμένο από τον κόσμο) κομμάτι τους.
Οι δύο τύποι που μεγάλωσαν στην Αττική και πλέον ζουν μόνιμα στην Κεφαλλονιά προσφέρουν μια σχεδόν υπερβατικού χαρακτήρα εμπειρία την οποία οφείλει να ζήσει κανείς σε κάποιο από τα live τους, τα οποία τα τελευταία χρόνια γίνονται ολοένα και πιο συχνά. Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου στο Remedy (Κουντουριώτου 9, Νέο Ηράκλειο), το επόμενο στο οποίο αναμένεται να γίνουν… εγγραφές νέων μελών σε αυτό το ξεχωριστό κλαμπ μυημένων.
Η προσπάθεια του Αποστόλη Λοβέρδου (στίχοι, σύνθεση, φωνή, κιθάρα) και του Διονύση Αυγερινού (σύνθεση, φωνή, πλήκτρα) να έρθουν σε επαφή με το κοινό τους δεν προήλθε από δική τους ανάγκη για κάποιου τύπου «ρεβάνς», αλλά ήταν το επακόλουθο του revival που ήρθε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας.
«Με πήρε ένας φίλος παλιός και χαμένος κάπου το 2008 και μου είπε ότι γίνεται ένας χαμός στο internet γύρω από τον δίσκο που είχαμε κυκλοφορήσει το 1990. Στην αρχή νόμισα ότι μου κάνει πλάκα, τέλος πάντων μπήκα γράφοντας Συνθετικοί και διαπίστωσα την αλήθεια. Φτιάξαμε τότε μια σελίδα στο MySpace και στο face book λίγο μετά. Έπειτα μας ήρθαν κάποια μηνύματα από μαγαζιά για εμφανίσεις . Δεν παίξαμε αμέσως, φτιάξαμε το Παγωμένο C.D. Προσωπεία- Εφιάλτες και έτσι το 2010 ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος των Συνθετικών», λέει ο Αποστόλης και ο Διονύσης… σιγοντάρει ψιθυρίζοντας «επιστρέψαμε λόγω του internet» και φέρνει στο μυαλό του την «ψυχρή» υποδοχή που είχαν πριν από 25 χρόνια, από ένα κοινό που είχε εκπαιδευτεί στην ελαφρολαϊκοπόπ κουλτούρα της εποχής.
«Σταματήσαμε γιατί τότε ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να αποδεχτεί την μουσική και τους στίχους μας. Τη δεκαετία του ‘90 έρχονταν καμία δεκάρια για να μας ακούσουν ή σε κάποια φεστιβάλ που παίξαμε μας γιούχαραν και πέταγαν κέρματα», λέει, αλλά δεν διακρίνεις την παραμικρή πίκρα γι’ αυτό. Όσο για την εξήγηση που δίνει ο ίδιος για το φαινόμενο, μάλλον η προφανής. «Όλο αυτό επειδή ήμασταν εκκεντρικοί Έλληνες καλλιτέχνες. Αν ερχόταν και η κουτσή Μαρία από τας Ευρώπας των ψυχρών αγριογουρουνικων, θα έκαναν ωωωωωωωωωωωω!!!!!…..μπράβο!!!!!».
Ωστόσο, με το στόμα ανοιχτό μένει κανείς όταν βρεθεί σε κάποια ζωντανή εμφάνισή τους από τον πανικό που συναντά. Η πρώτη έκπληξη έρχεται από την πολυσυλλεκτικότητα του πλήθους. New Age, punk, electro, μοϊκάνες, κορίτσια και αγόρια με βαρύ μακιγιάζ, goth, γυμνασιόπαιδα με τζιν, σαραντάρηδες που έβαλαν τα παιδιά για ύπνο. Τα πάντα είναι εκεί, «γνωρίζοντας τους στίχους σχεδόν όλων των τραγουδιών» όπως λέει ο Αποστόλης, ένα βήμα πριν το παραλήρημα τη στιγμή που ο ίδιος θα φορέσει τη μάσκα σήμα-κατατεθέν του και θα αρχίσει τα σόλα του ή ο αδελφός του (μην σε ξεγελά το διαφορετικό επώνυμο, από άποψη το άλλαξαν γιατί την εποχή που βγήκαν δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τη μόδα με τους αφούς Κατσιμίχα, Κατσάμπα, Τζαβαράκια και τέτοια) θα «κουτουλήσει» το συνθεσάιζερ.
Ζητάω από τον Διονύση να θυμηθεί την πρώτη φορά που το έκανε και ευγενικά με επαναφέρει στη… θέση μου. «Χα χα χα! Δεν τα κουτούλησα αγαπητέ Νικόλα. Συνηθίζω να παίζω και με το κεφάλι ατονικά. Όλα ξεκινούν από το κεφάλι, οπότε γιατί να μην το χρησιμοποιούμε κατευθείαν! Πολλές ιδέες μέχρι να φτάσουν στα χέρια χάνονται, άρα γιατί όχι το κεφάλι»!
Κουτουλάει, δεν κουτουλάει, το θέμα είναι πως ο κόσμος το γουστάρει. Και το δείχνει. Και σύντομα ξεκινά τις… παραγγελιές. «Σταύρος Κοσμά Πέτρης», φωνάζει ρυθμικά κι επίμονα το πλήθος. «Είναι νωρίς ακόμα», απαντά σχεδόν μονότονα πολλές φορές μέσα στη βραδιά ο Διονύσης. Μέχρι που –επιτέλους- δεν είναι πια νωρίς και τα χέρια του ακουμπούν τα πλήκτρα για να ακουστούν οι πρώτες νότες που στα επόμενα λεπτά θα μετατρέψουν σε κόλαση τον χώρο. Όλοι θα γίνουν ένα. Όλοι θα τραγουδήσουν. Ο Αποστόλης θα πάρει το μικρόφωνο και θα μοιραστεί το κομμάτι, το οποίο κρύβει πίσω του μια ολόκληρη ιστορία. «Μια ταλαίπωρη ψυχή που έζησε σε κάποιο νησί, περίπου το 1910. Μια ψυχή ανέντακτη στα κοινωνικά πρέπει κ.λ.π, που τελικά δεν άντεξε όλα αυτά τα σκότα και αυτοκτόνησε. Την ιστορία μας την είπε ένας γέροντας λεβεντόμαγκας, σε ένα καφενείο στην Δραπετσώνα», αποκαλύπτουν.
Κάπου εκεί, μετά την πρώτη φορά που θα παίξει το κομμάτι στο live, ακόμη κι εκείνοι που ενδεχομένως βρέθηκαν εκεί κάτω για χαβαλέ, καταλαβαίνουν πού έχουν… μπλέξει. Η αγνή και αφτιασίδωτη αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, για τη μουσική, την έκφραση και την επαφή με τον κόσμο φαίνεται σε κάθε σταγόνα ιδρώτα που ρέει στο μέτωπο του Αποστόλη όταν τραγουδάει «ήταν το μαχαίρι της κατάρας» και σε κάθε φλέβα που φουσκώνει στο λαιμό του Διονύση… «Αποτελούν εξαίρεση, αλλά στο τέλος μας αποδέχονται», λέει, και συνεχίζει «…ξέχωρα από αυτό, υπάρχουν κάποια κυκλώματα που προσπαθούν να μας γελοιοποιήσουν. δεν μας ενδιαφέρει γιατί φτιάχνουμε μια μουσική όπως την θέλουμε εμείς, δεν κάνουμε μια μουσική για λεφτά, ας πούμε μια εμπορική μουσική που είναι στην μόδα. Έχει προσωπικά στοιχειά και το άγνωστο κάποιος μπορεί να το πάρει σαν αστείο».
Όσο για εκείνους που τελικά τους απορρίπτουν «…ίσως για το λόγο ότι είμαστε Έλληνες. Και επειδή υπάρχει ένας φραγκολεβαντινισμός σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, δεν μπορεί να δεχτεί έναν Έλληνα μουσικό να έχει κάτι διαφορετικό. Τον θέλει μόνο σαν κακό αντιγραφέα των συγκροτημάτων του εξωτερικού. Ξέρουμε βέβαια από την άλλη ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που μας θαυμάζει είναι μουσικοί, επαγγελματίες και ερασιτέχνες», απαντά ο Διονύσης, γνωρίζοντας καλά πως με άλλο «περιτύλιγμα» και πλασαρισμένο από κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, ένα μουσικό διαμάντι όπως είναι το «Άνεμοι» όπως το ξανάστησαν χρόνια μετά την πρώτη του εκτέλεση οι Συνθετικοί, θα έπαιζε συνέχεια στα ραδιόφωνα.
Από τα live τους υπάρχουν άπειρες ιστορίες για να διηγηθούν. Ο ένας και μοναδικός ακροατής που εμφανίστηκε κάποτε πριν από χρόνια. Η εχθρική –στα όρια καταστάσεων σαλούν- υποδοχή από κακοπροαίρετους, αλλά και το ζευγάρι που τους συνάντησε μετά από χρόνια και ξέσπασε σε δάκρυα ή την θρυλική περσόνα της αθηναϊκής dark σκηνής, τον dj Demian που τους γνώριζε από την εποχή που εκείνος λεγόταν απλά Γιάννης και αυτοί δεν είχαν ιδέα για το πόσο θα αγγίξουν νεαρόκοσμο με την μακριά από τυποποιήσεις μουσική τους.
Αυτή την εποχή ηχογραφούν την 4η δισκογραφική δουλειά τους που υπολογίζουν να είναι έτοιμη μέχρι το Πάσχα. Φήμες λένε πως σε αυτήν θα υπάρχει κι ένα ερωτικό τραγούδι. Μέχρι να το ακούσουμε για να το πιστέψουμε, συμβιβαζόμαστε με το φρέσκο «Την τρέλα θα αγγίξω», προεόρτιο του τι έρχεται και σαφές μήνυμα πως οι Συνθετικοί επιστρέφουν για τα καλά!
Τους ρωτάω τι θα άλλαζαν αν είχαν τη δυνατότητα να γυρίσουν το χρόνο πίσω. «Τίποτα», απαντούν από κοινού και με μια δεύτερη σκέψη συμπληρώνουν «Ίσως, βέβαια, να φεύγαμε στο εξωτερικό που εκεί μέσα στα πολλά κακά τους, έχουν αξιοκρατία που εμείς δεν την έχουμε δυστυχώς σε αυτήν την πανέμορφη χώρα».
Απολύτως ενδεικτική του πόσο δεν λένε λόγια του αέρα όταν μιλάνε ή τραγουδάνε αυτοί οι δύο καλλιτέχνες είναι και η επιλογή τους όταν τους ρωτάω με ποιους συναδέλφους τους θα ήθελαν να συνεργαστούν και ποιο κομμάτι θα διάλεγαν για να ανοίξουν μια συναυλία τους. «Rolling Stones, Krafwerk, Stooges και από Ελλάδα στον Διονύση Σαββόπουλο. Θα ξεκινούσαμε με το Πεδίο Μαχών». Γιατί αυτοί είναι οι Συνθετικοί. Αγνοί, προσιτοί κι επικίνδυνα ασυμβίβαστοι.