Σε πρόσφατο βίντεο που κυκλοφόρησε στα social media ο Τσίμα Μονέκε ασχολήθηκε με τον Παναθηναϊκό και τον Τι Τζέι Σορτς, μιλώντας σε podcast. Ένα θέμα που αποτελεί αντικείμενο συζήτησης από τη μέρα που έγινε γνωστή η συμφωνία των πράσινων με τον Αμερικανό, αλλά φούντωσε ξανά μετά τα πρώτα δείγματα γραφής του… παραλίγο MVP της περυσινής Euroleague.
Δεν χρειάζεται προφανώς να είναι κανείς ειδικός ή να γνωρίζει το… τόπι τόσο καλά όσο ο Νιγηριανός για να παραδεχτεί ότι η εικόνα του Σορτς στα δύο πρώτα ματς σε επίπεδο Euroleague με τη φανέλα του Παναθηναϊκού απέχει… χιλιόμετρα από εκείνη που μας είχε συνηθίσει όσο αγωνιζόταν στην Παρί.
Ο Αμερικανός γκαρντ στο ντεμπούτο του κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου πάτησε στο γήπεδο για 10:35, ξεκινώντας στη βασική πεντάδα και ο απολογισμός του ήταν πενιχρός. Έμεινε στο 0 στο σκορ, με 0/3 δίποντα και 0/1 τρίποντο, ενώ είχε 3 ασίστ και 1 λάθος. Δύο βράδια μετά δεν άλλαξαν και πολλά. Στην ήττα του τριφυλλιού εντός έδρας από την Μπαρτσελόνα πέτυχε τους πρώτους του πόντους (4), με 1/3 δίποντα, 2/3 βολές, 1 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 1 λάθος, σε 11:21.
Νούμερα μάλλον απογοητευτικά και σίγουρα καθόλου αντιπροσωπευτικά της δεδομένης ποιότητάς του.
Στην Παρί ήταν το perfect fit
Κανείς δεν αμφισβητεί τις ικανότητες του Αμερικανού που προέρχεται από 2 σχεδόν τρομακτικές σεζόν, όσο βρισκόταν στο Παρίσι. Κι ενώ μπορεί ορισμένοι αρχικά να είχαν ενστάσεις προτάσσοντας το πιο χαμηλό επίπεδο του EuroCup, στη συνέχεια πείστηκαν όταν είδαν τον ύψους 1.75 guard να κάνει τα ίδια και στην Euroleague, όντας με διαφορά ο καλύτερος παίκτης του… δαιμονισμένου συνόλου του Τιάγκο Σπλίτερ.
Εκεί, σε εκείνη την ομάδα και με βάση την αγωνιστική φιλοσοφία που ουσιαστικά «κληρονόμησε» και υιοθέτησε ο Βραζιλιάνος από τον προκάτοχό του στον πάγκο, ο Σορτς έδειχνε να είναι το perfect fit.
Βρισκόταν σε μια ομάδα που έπαιζε σε υψηλό ρυθμό, πήγαινε σε παιχνίδι πολλών κατοχών, κυνηγούσε σαν… τρελή τους πρωτεύοντες ή δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς και ο Σορτς δίχως αμφιβολία ήταν κάτι παραπάνω από το… πρώτο βιολί αυτής της… μπάντας.
Στην πραγματικότητα κρατούσε την μπαγκέτα μιας ορχήστρας που δεν έπαιζε κλασική μουσική (σε αντιστοιχία με το πιο παραδοσιακό στυλ μπάσκετ), αλλά περισσότερο έμοιαζε με τζαζ σύνολο, υπό την έννοια ότι στο… ξέφωτο λειτουργούσε με αυτοματισμούς ή και αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό στην δική του οξυδέρκεια και παρουσία.
Στη γαλλική ομάδα δεν ήταν απλά το πρώτο όνομα, έτσι γενικά και αόριστα. Στην ουσία ήταν ο απόλυτος διαχειριστής του πλάνου και πολύ συχνά ο εκτελεστής του. Δηλαδή ήταν ο ιδανικός point guard ο οποίος πέρα από τον χειρισμό της μπάλας, θα έπαιρνε και την απόφαση σχετικά με το ρυθμό, το σύστημα ή και το ποιος θα πάρει το σουτ, έχοντας διαβάσει την αντίπαλη άμυνα και επιλέγοντας αν θα δημιουργήσει για τους άλλους ή θα σκοράρει. Κάτι που πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, αναμφίβολα είχε αντίκτυπο και στην ψυχολογία του.
Τα προβλήματα στον Παναθηναϊκό
Πριν καν τον δούμε αγωνιζόμενο με τα πράσινα, οι αμφιβολίες και τα ερωτηματικά υπήρχαν. Και σχετίζονταν με αυτό το τελευταίο σκέλος που αναφέρθηκε μόλις. Με λίγα λόγια, πολλοί σκέφτηκαν το κατά πόσο θα «κούμπωνε» ο 27χρονος Αμερικανός στον Παναθηναϊκό του Αταμάν.
Και αυτό είναι ένα θέμα διπλής ανάγνωσης. Η μία έχει να κάνει με τα plays που επιλέγει ο Τούρκος τεχνικός και η δεύτερη σχετίζεται με τις δυναμικές και τους ρόλους σε σχέση με το ρόστερ το οποίο έχει επιλέξει.
Στο επιθετικό παιχνίδι των πράσινων είναι γνωστό ότι το pick and roll έχει κυρίαρχη θέση. Γεγονός που έχει γεμίσει την περιφέρεια των πράσινων με παίκτες που μπορούν να το υπηρετήσουν, όπως για παράδειγμα ο Σλούκας. Για να υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να φτάσει έτσι η μπάλα στο καλάθι, βασικό ρόλο έχει σαφώς ο χειριστής, αλλά στην πεντάδα απαιτείται κι εκείνος ο off ball guard που θα εκμεταλλευτεί ένα screen ή μια αλλαγή και θα εκτελέσει.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Γκρεγκ Πόποβιτς για να αποφανθείς ότι ενώ ο Σορτς είναι τέλειος για την πρώτη συνθήκη, στη δεύτερη δεν είναι το ίδιο επιδραστικός αφού έχει μάθει να έχει την μπάλα στα χέρια του και να στήνει φάσεις παρά να λειτουργεί ως δεύτερος.
Με συμπαίκτες όχι μόνο τον Σλούκα αλλά και τον Ναν (ο οποίος όσο περισσότερο μένει στην Ευρώπη τόσο πολύ αναπτύσσει και το δημιουργικό κομμάτι του), ο Σορτς δείχνει να… ξεμένει και να αναγκάζεται να παίρνει ρόλους στους οποίους του είναι σαφώς πιο δύσκολο να ανταποκριθεί.
Τέλος, είναι και το θέμα της άμυνας. Το ύψος του Σορτς είναι δεδομένο ότι θα αποτελεί σημείο στόχευσης των αντιπάλων, με τους προπονητές να στέλνουν παίκτες πάνω του κάθε φορά που θα διαπιστώνουν… υψομετρικό πλεονέκτημα. Κάτι που βέβαια για να αντιμετωπιστεί απαιτεί και ομαδική δουλειά, καλύτερες περιστροφές, βοήθειες και άλλα στοιχεία τα οποία για την ώρα ο Παναθηναϊκός -ας είμαστε ειλικρινείς- δεν διαθέτει, αιτιολογώντας έτσι και τα πολλά ελεύθερα περιφερειακά σουτ που αφήνει.
Χρειάζεται χρόνο
Όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα που δεν μπορεί ουδείς να αμφισβητήσει και σίγουρα δημιουργούν πονοκέφαλο στον Εργκίν Αταμάν. Άλλωστε αν μπορεί ο… Νικόλας από την Ζάκυνθο να τα δει, σιγά που δεν θα τα έβλεπε ο Τούρκος τεχνικός…
Ωστόσο υπάρχουν και ορισμένα ελαφρυντικά τα οποία καλό είναι να τα έχουμε στο νου μας πριν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Τι Τζέι Σορτς δεν κάνει για το τριφύλλι και θα εξελιχθεί σε νέα περίπτωση Λορέντσο Μπράουν.
Προσωπικά δεν θα σταθώ μόνο στην 15μερη ίωση που σαφώς ταλαιπώρησε τον Αμερικανό παίκτη. Φυσικά έχει και αυτή τη σημασία της, αλλά το θέμα είναι γενικότερο και σχετίζεται με όλα όσα συνέβησαν το περασμένο καλοκαίρι και δεν επέτρεψαν στους πράσινους να κάνουν την καλύτερη δυνατή προετοιμασία.
Με αρκετούς διεθνείς στο Eurobasket (7 παίκτες και ο head coachέμειναν εκεί μέχρι την τελευταία ημέρα του τουρνουά παίρνοντας μετάλλια), ο Χρήστος Σερέλης βρέθηκε να δουλεύει με λίγους και -με λίγες εξαιρέσεις- συμπληρωματικούς.
Την κατάσταση δεν ευνόησε ούτε η παρουσία της ομάδας στην Αυστραλία για το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος». Μια κίνηση που για το τμήμα marketing αλλά και το status του συλλόγου ήταν πανέξυπνη, όμως για το αγωνιστικό μέρος εγείρει ερωτηματικά.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε επί της ουσίας να κάνει πραγματική προετοιμασία κάτω από αυτές τις συνθήκες και τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια που τον ανάγκασαν να αποσύρει ακόμη και τη συμμετοχή του στο Super Cup. Όταν μπήκε στο glass floor για τις πρώτες επίσημες υποχρεώσεις του στην Euroleague οι προπονήσεις που είχαν προηγηθεί με όλους τους παίκτες διαθέσιμους ήταν ελάχιστες.
Έχοντας, λοιπόν, παίκτες με διαφορετικό επίπεδο ενέργειας και ρυθμού, άλλους από Eurobasket, άλλους προερχόμενους από τραυματισμούς (π.χ Γκριγκόνις), άλλους από μεταγραφές όπως ο Χολμς και τον νεοφερμένο point guard, δηλαδή τον Σορτς από ίωση και με μοναδική εικόνα των συμπαικτών αυτή από τα περσινά βίντεο και όχι τις προπονήσεις, ποιες ήταν ρεαλιστικά οι πιθανότητες να απολαύσουμε τον Αμερικανό όπως μας είχε καλομάθει στην Παρί;
Λίγη υπομονή και θα κριθούν όλοι
Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ, που λέει κι ένας συνάδελφος, ούτε ο γράφων ούτε κανένας άλλος δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τον Σορτς ή κανέναν άλλον αναφορικά με το πόσο θα δέσει με τον Παναθηναϊκό ή για το αν θα αποδειχθεί η… μεταγραφική πατάτα της σεζόν.
Οι επόμενες εβδομάδες είναι πιθανό να σταθούν αρκετές είτε για να χαμογελάσουν με ικανοποίηση οι αισιόδοξοι είτε να επιβεβαιωθούν οι… σταλεγάκηδες που κάνουν λόγο για αποτυχημένη μεταγραφή από τώρα.
Σαφώς και ο καθένας μπορεί και έχει το δικαίωμα να διατυπώνει άποψη, της οποίας η βαρύτητα εξαρτάται από τις γνώσεις του, αλλά όλη η υπόθεση καταλήγει στη διαχείριση και τις αποφάσεις ενός ατόμου.
Του Εργκίν Αταμάν, που μάλλον όταν άναβε το «πράσινο φως» για την απόκτηση του Σορτς, δεν είχε στο μυαλό του μόνο το να μην αφήσει τον Αμερικανό να ενισχύσει έναν βασικό αντίπαλο (όπως υποστήριξε ο Τσίμα Μονέκε) αλλά το πώς ο ίδιος θα τον αξιοποιήσει για να πάρει το καλύτερο δυνατό.
Το αν, τώρα, πέρα όσων ειπώθηκαν ήδη, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει ανάγκη ακόμα έναν… Γκραντ, είναι άλλη κουβέντα.