Ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη στο ντέρμπι «αιωνίων», αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έφυγε με εντελώς άδεια χέρια από το ΣΕΦ. Σε ένα ματς ειδικών συνθηκών που κρίθηκε στην κόψη του ξυραφιού και σε λεπτομέρειες, οι πράσινοι ηττήθηκαν μεν, όμως για αυτούς είναι σε βάθος χρόνου πιο σημαντικό το δάσος και όχι το δέντρο.
Αν μιλάγαμε για διαφορετική εικόνα παιχνιδιού ή άλλο σκορ, θα κάναμε και άλλη κουβέντα τώρα. Όμως το τελικό 90-86 και ο τρόπος που αυτό διαμορφώθηκε μπορεί να δημιουργεί προβληματισμό στο τριφύλλι που όπως και στη Βιτόρια, έτσι και στον Πειραιά, απώλεσε μεγάλη διαφορά, αλλά στην παρούσα φάση οφείλει να κρατήσει τα καλά και να προχωρήσει, χτίζοντας στα θετικά της βραδιάς.
Παιχνίδι «ειδικών» συνθηκών από πολλές απόψεις
Το ντέρμπι ήρθε πάρα πολύ νωρίς στη σεζόν και είναι ένα ματς της κανονικής περιόδου του ελληνικού πρωταθλήματος. Ενός… πεδίου μάχης που και οι δύο ξέρουν ότι -ο κόσμος να χαλάσει- θα λύσουν οριστικά και αμετάκλητα τις διαφορές τους στο τέλος της σεζόν. Όταν δηλαδή θα δώσουν νομοτελειακά ραντεβού για τα πλέι οφ τίτλου, με μοναδικό έπαθλο της regular season το πλεονέκτημά έδρας.
Σημαντικό μεν, αλλά όχι ικανό να γείρει οριστικά την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου «αιωνίου», καθώς και δύο ξέρουν ότι το μειονέκτημα δεν αποτελεί και καταδίκη, εφόσον είναι αμφότεροι ικανοί να παίρνουν διπλά σε ΣΕΦ και Telecom Center, αντίστοιχα.
Από την άλλη και οι δύο προπονητές έχουν στην άκρη του μυαλού τους και την διαβολοβδομάδα της Euroleague που ακολουθεί. Εκεί οποιοδήποτε στραβοπάτημα, ακόμη και την 4η ή 5η αγωνιστική, μπορεί να αποβεί μοιραίο και να κάνει τη διαφορά στην τελική κατάταξη,
Οι απουσίες των Φουρνιέ και Ναν αυτό ακριβώς μαρτυρούν. Αν μιλάγαμε για game 5 ή κάτι τέτοιο των τελικών του πρωταθλήματος ίσως να διαβάζαμε για «σφίγγει τα δόντια» ή άλλα τέτοια, όμως σε αναμετρήσεις της 2ης αγωνιστικής της Stoiximan GBL τέτοιοι ηρωισμοί είναι αχρείαστοι και τέτοια ρίσκα δεν παίρνει κανένας προπονητής που σέβεται τον εαυτό του και τον παίκτη του. Ειδικά αν αυτός είναι κομβικός στο πλάνο του ενόψει μιας ολόκληρης σεζόν.
Τα πράσινα «κέρδη» μιας ήττας σε ντέρμπι «αιωνίων»
Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο μεγαλύτερο διάστημα της βραδιάς χωρίς τον ηγέτη του, Κέντρικ Ναν στο γήπεδο, είναι ένα από τα πράγματα που μπορεί να κρατήσει ο Εργκίν Αταμάν. Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Αμερικανός είναι το πρώτο βιολί της πράσινης ορχήστρας, αλλά οι πράσινοι –ειδικά με τέτοιο ρόστερ αξίας εκατομμυρίων- οφείλουν να είναι ανταγωνιστικοί ακόμη κι όταν η πριμαντόνα τους δεν βρίσκεται στο παρκέ ή όταν έχει μέτριες βραδιές. Φυσικά απουσίες είχε και ο Ολυμπιακός (και σημαντικές μάλιστα), αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
Η απώλεια του Ναν καλύφθηκε με τον τρόπο που οι περισσότεροι φανταζόμασταν. Ο Σορτς βρήκε το χώρο τον οποίο για την ώρα του στερεί ο συμπατριώτης του και πραγματοποίησε την με διαφορά καλύτερη φετινή του εμφάνιση, χτυπώντας είτε με runner είτε στήνοντας κεντρικά pick and roll τα οποία πάντα κατέληγαν με τον βραχύσωμο γκαρντ απέναντι σε ψηλό τον οποίο συνήθως νικούσε. Είναι δεδομένο ότι ο πρώην παίκτης της Παρί κέρδισε… πόντους ψυχολογίας και πλέον ο Εργκίν Αταμάν θα πρέπει να νιώθει ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να χωρέσει Σορτς και Ναν σε διάφορα σχήματα, καθώς δεν υπάρχει η πολυτέλεια να παίρνει το μάξιμουμ μόνο από τον έναν από τους δύο.
Στο ίδιο μήκος κύματος πρέπει να ενταχθούν και τα πεπραγμένα του Τολιόπουλου. Λειτουργώντας ως X Factor ο Έλληνας γκαρντ, ακολουθώντας την ίδια τακτική με τα μις-ματς με αντίπαλο ψηλό, ήταν επιδραστικός και βασικός παράγοντας στην εκτόξευση της διαφοράς, την οποία δυστυχώς για αυτούς, οι πράσινοι δεν κράτησαν. Ωστόσο σε ατομικό επίπεδο έκανε και αυτός ένα παιχνίδι που αποτελεί προσωπική «δήλωση». Αν μπορεί να τελειώνει ένα ματς εκτός έδρας κόντρα στον Ολυμπιακό με 14 πόντους (4/7 τρίποντα), 2 ασίστ, 1 ριμπάουντ σε 15 λεπτά συμμετοχής, τότε αποδεικνύει ότι αξίζει θέση στο ροτέισον, ειδικά τώρα που ο Αταμάν δείχνει ότι περνάει όλους τους παίκτες του από… εξετάσεις ενόψει της συνέχειας…
Παραμένει πονοκέφαλος το «5»
Από όσα γράφτηκαν παραπάνω δεν πρέπει να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι όλα είναι ρόδινα στον Παναθηναϊκό. Και δεν θα ήταν ακόμη κι αν έφευγε και με τη νίκη από το ΣΕΦ, κάτι που ενδεχομένως να μπορούσε να συμβεί αν έβαζε κάποια από τα ελεύθερα τρίποντα στο τέλος, όταν Όσμαν, Γκραντ και Μήτογλου έχασαν διαδοχικά… πέναλτι.
Ακόμη κι έτσι και παρά την επανεμφάνιση του κλασικού πια small ball που δούλεψε κατά διαστήματα, δεν γίνεται να μην σταθείς και στην απουσία μιας σταθεράς στο «5» για τον «επτάστερο». Ο Γιούρτσεβεν ήταν σαφώς καλύτερος σε σχέση με το ματς με την Μπασκόνια, αλλά έπαιξε μόνο κάτι παραπάνω από 12 λεπτά και ίσως άξιζε κάτι περισσότερο στο τέλος αντί του Χολμς που παραμένει έξω από τα νερά του και πάτησε στο παρκέ λιγότερα από 11.
Σχεδόν στο μισό ματς, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έπαιξε με κατά συνθήκη σέντερ έναν φόργουορντ και η αδυναμία στο ζωγραφιστό γίνεται… σταθερά από πέρυσι κιόλας, μετά τον τραυματισμό του Λεσόρ. Όσο ο Γάλλος παραμένει εκτός και χωρίς κανείς να γνωρίζει σε τι κατάσταση θα επιστρέψει, τόσο ο Γιούρτσεβεν όσο και ο Χολμς οφείλουν να κάνουν το step up, κρατώντας μια υποσημείωση για τον Αμερικανό.
Την ελπίδα ότι όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια με Χουάντσο και Όσμαν που άργησαν να πάρουν… μπρος, έτσι κι αυτός ίσως χρειάζεται περισσότερο χρόνο προσαρμογής μέχρι να… ξεχάσει το ΝΒΑ και τις συνήθειές του.