Όπως ο Ιανός, ο θεός με τα δύο πρόσωπα ή, αν προτιμάτε, όπως ο Δόκτωρ Τζέκιλ και ο Μίστερ Χάιντ, ο Παναθηναϊκός άφησε την εικόνα της νωθρής, άνευρης και προβληματικής στην άμυνα ομάδας στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ στο ημίχρονο της αναμέτρησης με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Κι όταν επέστρεψε (από το 25 και μετά, για να είμαστε πιο ακριβείς) έβγαλε στο παιχνίδι εκείνα τα στοιχεία που οφείλει να δείχνει με σταθερότητα από εδώ κι εμπρός, αν θέλει να έχει ρεαλιστικές ελπίδες για παρουσία στο Final-4 που θα διεξαχθεί «σπίτι» του.
Οι πράσινοι δυσκολεύτηκαν αρκετά από μια ομάδα που συνηθίζει, παραδοσιακά, να τους βγάζει το… λάδι. Η επικράτηση επί των Ισραηλινών ήρθε μετά από μία εμφάνιση που για ώρα «τάισε» τον προβληματισμό που υπάρχει από την αρχή της σεζόν, αλλά στη συνέχεια ήταν γεμάτη από «μηνύματα» ενόψει της συνέχειας.
Άμυνα, αυτή η υπέροχη λέξη…
Η εντυπωσιακή μεταστροφή του τριφυλλιού οφείλεται κατά βάση σε έναν παράγοντα. Στην άμυνα… Κάτι που αποτυπώνεται πλήρως σε μερικά από τα στατιστικά του αγώνα. Στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν αποδείχθηκαν πολύ χαμηλό εμπόδιο για εκείνους του Όντετ Κάτας, με το πρόβλημα –ως συνήθως- να ξεκινά από την περιφέρεια.
Έχοντας ίσως το μυαλό τους στο πώς να σταματήσουν το «βαρύ πυροβολικό» της Μακάμπι, οι πράσινοι, μπερδεμένοι για ακόμη μία φορά, ήταν ευάλωτοι στην πρώτη γραμμή, επιτρέποντας στους Ισραηλινούς να φτάνουν δια περιπάτου στο ζωγραφιστό και να τελειώνουν τις επιθέσεις με εύκολα καλάθια. Περίτρανη απόδειξη είναι τα 14/19 δίποντα (τα περισσότερα με layup) και οι 14 ασίστ που κατέγραψε το φύλλο αγώνα στο πρώτο ημίχρονο.
Ένα… βιολί που συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 3ου δεκαλέπτου, πριν δηλαδή αρχίσει ο Παναθηναϊκός να υψώνει… αμυντικό ανάστημα και να περνά σε κάθε κατοχή το μήνυμα ότι το… τσιπάκι είχε αλλάξει και πως ο σύλλογος του Τελ Αβίβ δεν θα έφευγε νικητής από την Αθήνα.
Δεν είναι (μόνο) θέμα προσώπων
Στην ουσία το τριφύλλι είχε το καλύτερο διάστημά του σε χρονικό σημείο που δύσκολα θα πόνταρες στην αμυντική επάρκεια της πεντάδας που πατούσε εκείνη την ώρα στο glass floor. Απολύτως χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε αυτό το διάστημα είδαμε μαζί Σορτς, Σλούκα, Ναν, Όσμαν, Γιούρτσεβεν. Το αγαπημένο μεν σχήμα του Αταμάν με τα τρία guard, αλλά με παίκτες που κατά βάση φημίζονται για τις επιθετικές αρετές τους και όχι το αντίθετο. Ο Τούρκος πήρε, τελικά, το ματς ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κάνοντας την κίνηση-ματ.
Αυτή η σύνθεση που θα ήσουν σίγουρος ότι θα κέρδιζε (αν κέρδιζε) το παιχνίδι από την επίθεση, έκανε αυτό και κάτι παραπάνω. Διέπρεψε (και) στο αμυντικό κομμάτι, εφαρμόζοντας έναν απλό κανόνα. Αφόρητη πίεση στον εκάστοτε αντίπαλο point guard και διαρκές κυνηγητό σε κάθε screen της Μακάμπι. Με παίκτες που δεν… ντρέπονταν να βάλουν τα χέρια τους και τα κορμιά τους και δεν απεφεύγαν τις επαφές, όπως συνέβαινε στο πρώτο μέρος.
Αυτή η αλλαγή στη νοοτροπία, την συγκέντρωση ή και την διάθεση, αν προτιμάτε, στάθηκε αρκετή. Και απέδειξε πως όσο κι αν λέμε ότι το υπάρχον ρόστερ είναι προβληματικό στην άμυνα, ορισμένες φορές αρκεί η έξτρα ένταση, το πάθος και η προσήλωση για να σταματήσει ο αντίπαλός σου να κάνει πάρτι κάτω από τα καλάθια.
Για του λόγου το αληθές αξίζει να σημειώσουμε ακόμη ένα στατιστικό. Πριν το χθεσινό ματς, ο Παναθηναϊκός ήταν η χειρότερη ομάδα της Euroleague στα κλεψίματα, με 4,5 ανά παιχνίδι. Κόντρα στη Μακάμπι είχε 11, σχεδόν τα τριπλάσια, με 4 του Όσμαν και 2 του Σλούκα… Δεν είναι, λοιπόν, μόνο θέμα προσώπων. Τέλος, σχετικό με τα περί περίσσιου πάθους, είναι και ένα νούμερο, ακόμα. Τα 19 επιθετικά ριμπάουντ, την ώρα που ο μέσος όρος ήταν 12.
Αυτοί που ξεχώρισαν για καλό και για… κακό
Ο Ναν ήταν ο πρώτος σκόρερ με 22 πόντους (3 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 1 κλέψιμο), αλλά και αρκετά άστοχος. Ο Όσμαν συνέχισε στον ίδιο δρόμο τον οποίο πορεύεται όλο το 2025 (ημερολογιακά) που τον θέλει σταθερά καθοριστικό σε άμυνα και επίθεση, τελειώνοντας το ματς με 20 πόντους, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 4 κλεψίματα. Ο Ερνανγκόμεθ σε ακόμη μία αναμέτρηση έκανε όλη τη… χαμαλοδουλειά με 8 πόντους, 11 ριμπάουντ (τα 7 επιθετικά), 1 ασίστ και 1 κλέψιμο.
Όλοι αυτοί ήταν πρωταγωνιστές, αλλά στην πραγματικότητα τρία ήταν τα πρόσωπα που πρέπει να σταθούμε πιο πολύ. Τα δύο για καλό και το ένα, δυστυχώς, για κακό λόγο. Στα θετικά ο Σορτς και ο Γιούρτσεβεν. Για τον Αμερικανό γκαρντ αυτή ήταν η πιο μεστή εμφάνιση. Οι 13 πόντοι, 6 ασίστ, 1 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο μπορεί να μην εντυπωσιάζουν συγκρινόμενα με τα περσινά όργιά του. Όμως απέναντι στη Μακάμπι ο πρώην παίκτης της Παρί τα έκανε όλα αυτά μέσα σε μόλις 15 λεπτά συμμετοχής, δείχνοντας να αντιλαμβάνεται καλύτερα το ρόλο του στην ομάδα.
Όσο για τον Τούρκο ψηλό, επιτέλους όρθωσε το μπόι του, συνειδητοποιώντας ότι απέναντί του δεν είχε και την καλύτερη front line του κόσμου. Με 16 πόντους και κυρίως 13 ριμπάουντ (τα 8 επιθετικά) προσέφερε αυτό που μπορεί σε άμυνα και επίθεση και θα πρέπει να χτίσει την αυτοπεποίθησή του πάνω σε αυτό το ματς. Ειδικά τώρα που έμεινε μόνος στο ρόστερ, για να αναφερθούμε και στα… κακά της βραδιάς…
Ο τραυματισμός του Χολμς ήταν το πιο μελανό σημείο του αγώνα. Σε μία ομάδα ήδη πολύ ταλαιπωρημένη από ανάλογα γεγονότα, η απώλεια του Αμερικανού είναι «μαχαιριά». Η θέση του σέντερ κουβαλά από πέρυσι μια «κατάρα» με διαρκείς τραυματισμούς και ο τελευταίος έρχεται πριν καν την πολυαναμενόμενη επιστροφή του Λεσόρ. Θα αντέξουν οι πράσινοι για τον επόμενο μήνα με την υπάρχουσα σύνθεση; Και ακόμη ένα ερώτημα: Σε τι αγωνιστική κατάσταση θα είναι ο Γάλλος μετά από πολύμηνη απραξία και πώς θα εμφανιστεί ο Χολμς, του οποίου η προσαρμογή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά και την ομάδα γενικότερα έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολη;