Το να έχεις «γείτονα» με πυρηνικό πρόγραμμα και αντιδραστήρες στο έδαφός του από μόνο του δημιουργεί ένα συναίσθημα ανησυχίας. Αν, όμως, τυγχάνει αυτός ο «γείτονας» να βγάζει και ένα πολεμοχαρές, διεκδικητικό προφίλ και ταυτόχρονα να εξετάζει το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει αυτή τη θανατηφόρο ενέργεια για την κατασκευή όπλων, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.
Και για να πέσουν οι μάσκες, για την Ελλάδα αυτός ο γείτονας είναι η Τουρκία η οποία τα τελευταία χρόνια, έστω και αμυδρά, αφήνει τεχνηέντως να εννοηθεί ότι ίσως προχωρήσει σε δημιουργία πυρηνικού οπλοστασίου, παρά τις επίσημες θέσεις της για το αντίθετο.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι δεν πρόκειται (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) για μια νέα περίπτωση Ιράν, καθώς οι Τούρκοι βρίσκονται σαφώς πιο πίσω, αλλά παρακολουθούν με ανησυχία τα σημάδια που δείχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Και ένα τέτοιο «καμπανάκι κινδύνου» ήταν η προσέγγιση με το Πακιστάν (χώρα που διαθέτει πυρηνικά όπλα) και η υπογραφή σχετικής συμφωνίας για τις μεθόδους χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, όπως είχε συμβεί και παλιότερα μεταξύ Πακιστάν και Ιράν. Φυσικά και οι δύο πλευρές κάνουν λόγο για ειρηνικές χρήσεις, αλλά και πάλι, σε αυτή την εύθραυστη ισορροπία στην περιοχή και με τις εντάσεις να μην σταματούν ποτέ, πολλοί θεωρούν ότι για την Τουρκία το ερώτημα δεν είναι το «αν», αλλά το «πότε».
Σύμφωνα με τον Ισραηλινό πολιτικό επιστήμονα Yakov Kedmi, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μέσα στα επόμενα 10 με 20 χρόνια, εφόσον βέβαια η Τουρκία αποφασίσει να παρακάμψει τις ασφαλιστικές δικλείδες του ΝΑΤΟ και αψηφήσει τους κανόνες της Συμμαχίας.
Ωστόσο άλλοι ειδικοί εξηγούν ότι κάτι τέτοιο παραμένει δύσκολο καθώς από μόνη της η ύπαρξη πυρηνικών αντιδραστήρων για την παραγωγή ενέργειας δεν είναι αρκετή ούτε είναι εύκολη η μετατροπή της χρήσης τους.
«Τους επόμενους μήνες ή ακόμη και χρόνια, σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν τώρα, δεν μπορούν να δημιουργήσουν πυρηνικά όπλα. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια διαδικασία εξαιρετικά μεγάλων οικονομικών πόρων που απαιτεί χρόνο. Γόμωση στα πυρηνικά όπλα γίνεται είτε από ουράνιο είτε από πλουτώνιο. Και πρέπει να εμπλουτιστούν – δηλαδή να αυξήσουν τη συγκέντρωσή τους. Αυτό απαιτεί φυγοκεντρικές συσκευές και ειδικούς συμπυκνωτές. Οι πολιτικοί πυρηνικοί σταθμοί είναι εντελώς διαφορετικοί. Τα πυρηνικά καύσιμα για πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας, καταρχήν, δεν είναι κατάλληλα για τη δημιουργία πυρηνικών όπλων. Αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα», τόνισε ο Υuri Lyamin, στρατιωτικός εμπειρογνώμονας και ειδικός στα θέματα Μέσης Ανατολής
