Πολύ πιο συχνοί καύσωνες, ακόμα περισσότερες πυρκαγιές, καταστροφικές πλημμύρες. Αυτό περιλαμβάνει το καιρικό μενού για την Ελλάδα και χώρες που βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος της, ως το 2030.
Τα πιθανά σενάρια είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστούν αισιόδοξα, ακόμα και στην περίπτωση που γίνει μια συνταρακτική αλλαγή στην πολιτική και κοινωνική διαχείριση της κλιματικής κρίσης.
Η αύξηση της θερμοκρασίας κατά 1.5 βαθμό Κελσίου μοιάζει αναπόφευκτη και ακόμα κι αν ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βρετανία – ως οι μεγαλύτεροι ρυπαντές – καταφέρουν να πιάσουν τον στόχο για μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων κατά 55%, τα ακραία φαινόμενα που αναφέρθηκαν, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μετριαστούν σε μικρό βαθμό.
Αυτή τη στιγμή η μάχη για το 2030 δείχνει να έχει χαθεί, επομένως όλος ο πλανήτης θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για το 2050, όπου με τους σημερινούς ρυθμούς μπορεί να υπάρξει αύξηση κατά μισή μονάδα, πλέον του 1.5 βαθμού Κελσίου, κι αυτό θα είναι τόσο καταστροφικό που μια πανδημία θα φαντάζει παιχνιδάκι.
Και μιας και αναφέρθηκε, όλα τα ακραία φαινόμενα θα συμβαίνουν πάντοτε στη σκιά μιας παγκόσμιας κρίσης, αφού ένα ενδεχόμενο τέλος της πανδημίας του Covid-19, δε θα σημάνει κανονικότητα. Μια πανδημία θα είναι πάντοτε στη γωνία να παραμονεύει και δη με μεγαλύτερη συχνότητα, χώρια οι μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών λόγω ξηρασίας, ανομβρίας, έλλειψης φυσικών πόρων κλπ.
Την ώρα που στη Δύση απασχολούνται με τα εμβόλια και το βασικό τους ζήτημα είναι να πάει καλά το πλάνο εμβολιασμού, υπάρχουν χώρες όπως η Ινδία, η Βραζιλία, η Νιγηρία και φυσικά το μεγαλύτερο τμήμα της Αφρικής, όπου τα γενικά προβλήματα με την εύρεση τροφής, με την ύδρευση και τις ασθένειες, παραμένουν πάντοτε στο προσκήνιο και επιτείνουν τις πανδημίες.
Σύμφωνα με συνέντευξη του καθηγητή Κώστα Καρτάλη στο Liberal.gr, η Μεσόγειος είναι hot spot για τα σοβαρά προβλήματα που φέρνει πολύ νωρίτερα από το προβλεπόμενο η αύξηση της θερμοκρασίας κι αυτό θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία.
Η Ελλάδα δηλαδή, που τη στιγμή που έβγαινε από 10ετη οικονομική κρίση μπήκε σε 5ετη κρίση λόγω κορονοϊού, θα πρέπει από το 2030 να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση του περιβάλλοντος, μιας και τομείς όπως η ενέργεια, η γεωργία και ο τουρισμός θα πληγούν ανεπανόρθωτα. Δεν είναι μόνο η καταστροφή σε σοδειές από τους καύσωνες ή ο θάνατος πολλών ζώων. Είναι κι ότι θα αυξηθούν τα κόστη για βασικά εργαλεία της δουλειάς, αλλά και η ενέργεια που απαιτείται για την ψύχη για παράδειγμα.
Το ίδιο προβλέπεται και για το νερό, αφού θα απαιτηθεί παραπάνω κατανάλωση, άρα ανάπτυξη των αρδευτικών έργων, νέοι ταμιευτήρες και εμπλουτισμός του υδροφόρου ορίζοντα. Κι όλο αυτό ενώ ως το 2030 οι θάλασσες και οι ωκεανοί θα αντιμετωπίζουν καταστροφή των υφάλλων και πληθυσμών θαλάσσιων ειδών.
Επιπρόσθετα, ο κ. Καρτάλης εξηγεί πως χρειάζεται να εκπονηθεί από τώρα ένα σχέδιο για επενδύσεις στις υποδομές της χώρας και στις κτηριακές κατασκευές που είναι ακατάλληλες για όσα φαίνεται πως θα έρθουν από το 2030 και μετά.
Αυτό που χρειάζεται να τονιστεί είναι πως η Ελλάδα και η κάθε χώρα δεν είναι κάτι αυτόνομο. Ακόμα κι η δική μας καλή συμπεριφορά δε συνεπάγεται αλλαγή προς το καλύτερο εδώ. Οι χώρες της Δύσης έχουν καταπιέσει αφάνταστα τις αναπτυσσόμενες χώρες σε Ασία και Αφρική στην προσπάθεια τους να κυριαρχήσουν σε όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, ώστε όταν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ θα έχουν κάνει απολιγνιτοποίηση και δε θα χρησιμοποιούν ορυκτά καύσιμα, οι φτωχότερες χώρες θα βασίζονται ακόμα σε αυτά.
Η Ινδία και η Κίνα ή χώρες στη Λατινική Αμερική, βρίσκονται 20-25 χρόνια πίσω στη χρήση καυσίμων και αυτό δυσχεραίνει τη συνολική προσπάθεια. Όχι ότι μέχρι στιγμής βλέπουμε και κανένα αυστηρό σχέδιο που να τηρείται. Οι περισσότερες χώρες της Συμφωνίας του Παρισιού έχουν ήδη χάσει τις προθεσμίες για την εκπομπή αερίων και τα πισωγυρίσματα σε πολιτικές είναι πολλά.
Πρόκειται για μια κατάσταση που θα επιβαρύνει πολύ την Ελλάδα στην τρέχουσα δεκαετία, με την Πελοπόννησο, την Κρήτη και τμήματα της Στερέας Ελλάδας και της Θεσσαλίας να αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες προκλήσεις!