Είναι εδώ και περίπου ένα μήνα που δεν πρέπει να υπάρχει πιο επαναλαμβανόμενος διάλογος σε ολόκληρη την Ελλάδα από τον εξής: «-Τι κάνεις; -Ζεσταίνομαι».
Δίχως υπερβολή, αυτό είναι που ορίζει την καθημερινότητα όλων μας: η απάλευτη, η εξωφρενική, η απάνθρωπη ζέστη. Θα πει κάποιος πως αυτό είναι μια πραγματικότητα που ορίζει κάθε ελληνικό καλοκαίρι. Προφανώς, ωστόσο όχι σε αυτά τα επίπεδα.
Οι παλιότεροι έχουν φτάσει να συγκρίνουν τον φετινό καύσωνα με τον ιστορικό καύσωνα του 1987. Και όπως όλα δείχνουν, η επόμενη εβδομάδα θα είναι ακόμα δυσκολότερη. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει, αλλά απλώς το ακούει και κάνει κριτική αφ΄υψηλού το πόσο απάλευτο είναι να δουλεύεις μέσα σε μια τέτοια συνθήκη.
Τι σημαίνει να παίρνεις τα ΜΜΜ για να πας στη δουλειά σου εν μέσω πανδημίας, τι σημαίνει να είσαι ντελιβεράς και να πρέπει να γυρνοβολάς όλη την ημέρα με ένα μηχανάκι κάτω από τον καυτό ήλιο, τι σημαίνει να είσαι σερβιτόρος και σερβιτόρα και ενώ σκάει ο τζίτζικας να εξυπηρετείς ένα γεμάτο κατάστημα. Είναι πολύ δύσκολο για παράδειγμα να εξηγήσεις σε κάποιον που βρίσκεται στη δροσιά του γραφείου του ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν και να εργαστούν μέσα σε αυτό τον καύσωνα.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που κυβερνητικά στελέχη αλλά και πολλοί δημοσιογράφοι βασιλικότεροι του βασιλέως αντιμετώπισαν ως κάποιο φοβερό και τρομερό αστείο την πρόταση του Τσίπρα να κηρυχθεί αργία η πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου οπότε και θα κορυφωθεί ο καύσωνας.
Φυσικά, ο Τσίπρας δεν είπε κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Για την ακρίβεια, επανέλαβε αυτό που φωνάζουν και ξαναφωνάζουν εδώ και δυο μήνες οι εργαζόμενοι στην εστίαση και στον χώρο του delivery: πως η δουλειά κάτω από αυτές τις συνθήκες εγκυμονεί κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή. Απλά η κυβέρνηση δεν ακούει τους απλούς εργαζόμενους όταν αυτοί φωνάζουν, μόνο τον Τσίπρα όταν λέει τα ίδια. Και φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα αστείο σε αυτό που είπε ο Τσίπρας: την πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου κανονικά κανείς δεν θα έπρεπε να πάει για δουλειά.
Το πραγματικά αστείο της όλης υπόθεσης δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την βαθιά ασχετοσύνη των αρμοδίων αναφορικά με το τι συμβαίνει στην βάση της κοινωνίας. Για παράδειγμα, το υπουργείο Εργασίας εξέδωσε μια εγκύκλιο στην οποία προτρέπει τις επιχειρήσεις να φτιάξουν κυλικεία στις εγκαταστάσεις τους για τους εργαζόμενους: με άλλα λόγια, να φτιάχνονται μίνι οικοδομές εν μέσω καύσωνα – μιλάμε για ιδέα-έπος!
Ένα άλλο παράδειγμα αυτής της ασχετοσύνης είναι πως απαντώντας στην πρόταση του Τσίπρα, η κυβερνητική θέση ανέφερε δήθεν ειρωνικά και ως ακραίο παράδειγμα αυτό που ο αληθινός κόσμος λέει πολύ πολύ σοβαρά. «Με ποια καιρικά φαινόμενα θα κηρύσσονται αργίες; Μόνο με καύσωνα ή και με χιόνι και με χαλάζι;».
Και όμως, η απάντηση που θα έπαιρναν από τον μέσο εργαζόμενο είναι: και με χιόνι και με χαλάζι και με καύσωνα να κηρύσσονται αργίες. Γενικά, σε έναν κόσμο που η ανθρώπινη ζωή θεωρείται σημαντικότερη από την παραγωγικότητα, κάθε ακραίο καιρικό φαινόμενο που δυσχεραίνει τις συνθήκες εργασίας (μας) θα έπρεπε να είναι σήμα για κήρυξη αργίας. Και μπορεί τώρα κάποιοι να γελάνε αλλά με δεδομένο πως ζούμε στα χρόνια της μεγάλης κλιματικής αλλαγής και ακραία φαινόμενα όπως ο τωρινός καύσωνας ή ο χιονιάς του περασμένου χειμώνα θα είναι όλο και πιο συχνά, όλο και πιο συχνά θα επανέρχεται αυτή η συζήτηση που τώρα η κυβέρνηση θεωρεί αστεία.