Ήδη, μόλις λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Γιώργου Τράγκα, το διαδίκτυο κατακλείστηκε από απόψεις, κρίσεις και γνώμες οι οποίες πριν μερικά χρόνια (στην προ internet εποχή) θα είχαν διατυπωθεί στον στενό φιλικό και οικογενειακό κύκλο του καθενός. Πλέον, κάποιες ημέρες πριν το ημερολόγιο δείξει 2022, κάθε θέση αποκτά δημόσιο χαρακτήρα και διάσταση, πράγμα που ενδεχομένως θα έπρεπε να μας κάνει όλους να είμαστε κάπως πιο φειδωλοί και μετρημένοι στο ύφος και την ένταση με την οποία εκφραζόμαστε. Αντιλαμβανόμενοι, δηλαδή, ότι το δυνητικό ακροατήριό μας είναι πολύ ευρύτερο και μεγαλύτερο από το τραπέζι στο οποίο καθόμαστε με την παρέα μας.
Μπορεί εκείνο το περίφημο «ο νεκρός δεδικαίωται» να έχει καταντήσει «καραμέλα» και να προβάλλεται ως «ιερά υποχρέωση» όλων μας να μην διατυπώνουμε δυσμενείς κρίσεις για έναν άνθρωπο που έφυγε από την ζωή, αλλά ακόμη κι αυτό αποτελεί μια διαστρέβλωση της ρήσης που πραγματικά διατύπωσε ο απόστολος Παύλος προς τους Ρωμαίους. «Ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας» αναφέρει και η επίσημη ερμηνεία είναι ότι εκείνος που πεθαίνει δεν μπορεί πια να αμαρτήσει. Ότι, δηλαδή, οι αμαρτίες (ανεξάρτητα με το αν τους προσδίδουμε θεολογικό χαρακτήρα ή απλά ηθικό) είναι κάτι που αφορά πράξεις και γεγονότα κι επομένως συνδέεται αποκλειστικά μόνο με τον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί δεν έχουν πια την δυνατότητα να αλλάξουν οτιδήποτε…
Και αυτό ισχύει απόλυτα και στην περίπτωση του Γιώργου Τράγκα που πλέον άφησε αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 72 ετών, χτυπημένος από covid 19. Μέσα στην πορεία της έντονης και γεμάτης ζωής του δημιούργησε φίλους, εχθρούς, ακολούθους, πολέμιους και ο κάθε ένας από αυτούς έχει ήδη μια αποκρυσταλλωμένη θέση για τα πεπραγμένα του, που δύσκολα θα αλλάξει από αυτές τις τελευταίες ημέρες της ζωής του που δυστυχώς για εκείνον και τους οικείους του τις πέρασε στο άσχημο περιβάλλον ενός κρεβατιού σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Μια εξέλιξη που προφανώς αποκτά άλλη διάσταση λόγω της θέσης που είχε στο ζήτημα των εμβολιασμών, τόσο ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε εκείνο του πολιτικού, όντας επικεφαλής ενός φορέα ο οποίος έχει αποδειχθεί φιλόξενο καταφύγιο για πολλούς που αντέδρασαν στην αναγκαιότητα των εμβολίων ή την αποτελεσματικότητά τους, την ίδια ώρα που ο πιο σκληρός πυρήνας τους είχε υιοθετήσει κάποια από τις πολλές –δυστυχώς- θεωρίες συνωμοσίας που συνδέονται με αυτά. Άλλωστε ακόμη μία ξεφύτρωσε λίγο μετά τον θάνατό του, με ορισμένους να υποστηρίζουν σενάρια του τύπου «τον έφαγαν επειδή έλεγε αλήθειες για τον… μουφοϊό», τα οποία δεν αντέχουν σε κανενός είδους σχολιασμό…
Ο θάνατος του Γιώργου Τράγκα (αλλά και οποιοσδήποτε άλλος) δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ούτε ως τιμωρία ούτε ως δικαίωση για κανέναν. Ούτε καν για την «άλλη όχθη» που σήμερα λέει ότι αν αυτός ο άνθρωπος είχε εμβολιαστεί θα μπορούσε να είχε σωθεί. Αυτό, φίλοι μου, είναι το δεδομένο, το αυτονόητο. Το να μην στέκεσαι, δηλαδή, σαν μοιρολάτρης και εγκλωβισμένος στα πιστεύω και τις φοβίες σου, αλλά να αναγνωρίζεις ότι οι πιθανότητες λένε ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθείς τους κανόνες των ειδικών και όχι τις συστάσεις άσχετων, ακόμη κι αν οι τελευταίο βρίσκονται πολύ κοντά σε σένα και απλά μοιράζεστε τις ίδιες απόψεις. Ίσως η σημερινή σιωπή τους, άλλωστε, να μην είναι μόνο από σεβασμό, αλλά να υποδηλώνει και μια κάποια αμηχανία…
Κατά την άποψη του γράφοντος το ιδανικό σενάριο θα ήταν ο Γιώργος Τράγκας να ήταν σήμερα ζωντανός. Να είχε βγει νικητής από την άνιση μάχη με τον κορωνοϊό και να μπορούσε να μιλήσει στο ακροατήριό του, στους ακολούθους του και γενικότερα στους ανθρώπους με τους οποίος μοιραζόταν τις ίδιες θέσεις. Αν είχε συμβεί αυτό, θα μιλάγαμε για μια πράξη που θα ήταν στα «συν» και τα «υπέρ» της διαδρομής του όσο ζούσε, για την οποία -όπως όλοι μας- κρίνεται.