Η εικόνα- πριν τον «αγώνα»- συνήθης: ο παπάς λέει μερικά λόγια, οι παριστάμενοι συγκατανεύουν μισοακούγοντας τις προτάσεις του, κάποιοι (αρκετοί) δε δίνουν και ιδιαίτερη σημασία.
Εν συνεχεία, ο πατήρ ευλογεί τον Σταυρό, τον πετάει στην θάλασσα/ ποτάμι/ λίμνη (αναλόγως το τι διαθέτει η κάθε πόλη) και μετά τα πάντα μετατρέπονται σε μια υγρή αρένα, μέσα στην οποία βουτούν οι «μονομάχοι» με μοναδικό στόχο να είναι αυτοί που θα πιάσουν πρώτοι τον Σταυρό.
Αυτή είναι, εν συντομία, η κατάσταση με τα Θεοφάνεια στη χώρα μας. Και προτού βγουν οι φονταμενταλιστές με πύρινα μάτια να μας επιτεθούν, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δε μιλάμε για τις 6 Γενάρη στο σύνολό τους, αλλά μονάχα για το κομμάτι που σχετίζεται με την ρίψη του Τίμιου Σταυρού και τα όσα (ιλαροτραγικά πολλές φορές) συμβαίνουν από εκείνο το σημείο κι έπειτα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που τεκμαίρει τις ανωτέρω (για μερικούς ενδεχομένως και ακραίες) περιγραφές, αυτό που συνέβη το πρωί της Παρασκευής στην Θεσσαλονίκη: μετά την τελετή καθαγιασμού των Υδάτων, που τέλεσε ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ακολούθησε, φυσικά, η ρίψη.
Ευθύς αμέσως στο νερό έπεσαν αρκετά άτομα, με μοναδικό τους στόχο το να καταφέρουν να επικρατήσουν του ανταγωνισμού, καθώς αυτό «επιτάσσει» το, τρόπον τινά, έθιμο.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Για όσους είδανε τα… highlights της «αναμέτρησης», ωστόσο, θα ξέρουν πως το φινάλε δεν πήγε και πάρα πολύ καλά, αν και τύποις είχαμε happy end.
Γιατί το λέμε αυτό;
Γιατί, πολύ απλά, το παλικάρι που έπιασε εν τέλει τον σταυρό κόντεψε να πνίξει εκείνον που προπορευόταν μέχρι λίγο πριν το photo-finish, στον βωμό του να είναι ο «νικητής» (δείτε από το 00:23 του βίντεο και μετά).
Η εικόνα είναι σχεδόν σουρεαλιστική και αν υπήρχε κάποιος στο δωματιάκι του VAR που βλέπει τη φάση θα έπρεπε να καλέσει αυτοστιγμεί τον διαιτητή στην οθόνη για να δώσει την εσχάτη των ποινών (αποβολή από τον Θερμαϊκό για 2+1 χρόνια) και να ακυρώσει την προσπάθειά του.
Πέραν της (αποτυχημένης, το δεχόμαστε) πλάκας, δείτε ξανά κι εσείς τι συνέβη από μία ακόμα λήψη (00:28 κι έπειτα) για να βγάλετε τα προφανή συμπεράσματά σας:
Μπορεί να μην έχουμε τελειώσει θεολογική σχολή και να μην έχουμε εισιτήριο διαρκείας στην εκκλησία της γειτονιάς μας, όμως είχαμε την αίσθηση πως όταν παίρνεις μέρος στον συγκεκριμένο «αγώνα» δεν είναι αυτοσκοπός το να κερδίσεις πάση θυσία, πατώντας επί έμβιων πτωμάτων στην πορεία σου προς την… καταξίωση.
Για να μην το επικεντρώνουμε μόνο σ’ αυτό που συνέβη σήμερα στην συμπρωτεύουσα, κατά καιρούς έχουμε δει αντιστοίχου κάλλους χαριτωμενιές και σε άλλα μέρη της χώρας μας. Σε μία πολύ πρόσφατη περίπτωση, μάλιστα, λίγο έλειψε οι «αθλητές» να παίξουν και ξύλο- προφανώς γιατί άκουσαν «Τίμιο Ξύλο» και τα παιδιά μπερδεύτηκαν.
Η κατάσταση θα μπορούσε να προκαλέσει θυμηδία αν δεν ήταν απλά τραγική, καθώς μην ξεχνάμε πως τα νερά αυτή την εποχή είναι παγωμένα και ουδείς μπορεί να είναι 100% σίγουρος για το πώς θ’ αντιδράσει ένας οργανισμός αν βρεθεί να πίνει θάλασσα.
Δηλαδή, για όνομα.
Και μιας και μιλάμε για τα Φώτα, για όνομα του Θεού…