Γίνεται κάπως έτσι: κάποιος βλέπει πρώτος την ανάρτηση στα social media. Διαβάζει, εξυπακούεται, μόνο τον τίτλο χωρίς καν να μπει στον κόπο να κλικάρει τον σύνδεσμο. Έπειτα, διέπεται αίφνης από ιερό μένος και αρχίζει να γράφει πυρετωδώς κατά αυτού/ αυτής που «τόλμησε» να πει κάτι που δεν άρεσε στον Χ χρήστη του Facebook/ Twitter/ Instagram.
Έπειτα, λες και κάποιος φύσηξε το κέρας του ιντερνετικού πολέμου, ακολουθούν ορδές από ευόργητους σχολιαστές, οι οποίοι περνάνε τον/ την «υπεύθυνο» γενεές 15 (οι 14 φάνηκαν λίγες…) και η ειρωνεία, οι άσχημες κατά βάση εκφράσεις και το, τρόπον τινά, «μπούλινγκ» πάει σύννεφο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Έλενα Κρεμλίδου, η οποία από χθες τρώει το… κράξιμο μιας αγέλης από αρκούδες. Ποιο ήταν το «λάθος» της και γιατί βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα;
Γιατί η κοπέλα είπε αυτό: «Είναι κρίμα εν έτει 2021 να θεωρείται πως το Instagram δεν είναι δουλειά. Άκουσα διάφορα σχόλια αν είναι δουλειά και φορολογούμαστε. Όντως φορολογούμαστε και όντως είναι δύσκολο. Δεν είναι εύκολο. Εγώ είμαι ταυτόχρονα το προϊόν, ο διαφημιστής. Κάνω το project management. Κάνω διάφορα πράγματα για να βγει μια εταιρεία στον αέρα. Δεν είναι εύκολο».
Φυσικά, το θέμα «έπαιξε» ως εξής: «Είναι δύσκολο να είσαι instagrammer», κάτι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και οδήγησε σε ορυμαγδό από σχόλια που αμφιρρέπουν μεταξύ σκατοψυχιάς και μισογυνισμού, όπως «Ναι κουκλίτσα μου, κουράστηκε ο κ#@$#$ σου», «Άσε μας βρε ψώνιο που είναι και δύσκολο. Τράβα να δουλέψεις οικοδομή», «Σ’ έχει βαρέσει η $#$#$# στο κεφάλι» και το πάντα επίκαιρο, και παντελώς άσχετο, «Ήσουν τελείως διαφορετική στο Survivor απ’ ό,τι στο λογαριασμό σου στο insta».
Ξεκινώντας, ως είθισται, από το τέλος: αν κάποιος διάβαζε τις δηλώσεις της Κρεμλίδου (που, ειρήσθω εν παρόδω, ούτε την ξέρουμε την κοπέλα ούτε θα την γνωρίσουμε εν μέσω πανδημίας, και που υπήρξε ένα πρόβλημα στην συναλλαγή για τα λεφτά που υποτίθεται πως θα μας έστελνε για να την «υπερασπιστούμε») ή έβλεπε ολόκληρο το βίντεο, θα πρόσεχε πως το κορίτσι είπε κάτι ακόμα: «Φυσικά και υπάρχουν πολύ δυσκολότερες δουλειές από το να είσαι instagrammer».
Και είναι προφανές: η (όποια) Κρεμλίδου δεν είναι ούτε ανθρακωρύχος ούτε σπάει πέτρες νυχθημερόν ούτε είναι επιφορτισμένη με τον καθαρισμό του εσωτερικού ενός ενεργού ηφαιστείου- όχι. Επομένως, ναι: το να «τρέχεις» τον προσωπικό σου λογαριασμό στα social media δεν είναι το πιο επίπονο πράγμα στα χρονικά του πόνου.
Από την άλλη, όποιος έχει την στοιχειώδη επαφή με το πώς λειτουργούν τα social media εν έτει 2021, γνωρίζει πως μιλάμε για έναν εξαιρετικά σκληρό χώρο, στον οποίο ο ηλεκτρονικός «θάνατος» του ενός (η πτώση σε followers, ας πούμε) είναι η ζωή του άλλου.
Ειδικά, λοιπόν, αν κάνεις τα πάντα μόνος σου (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της συγκεκριμένης κοπέλας) και δεν έχεις από πίσω μια ομάδα ή εταιρία να σε «σπρώχνει», ναι, είναι δύσκολο: απαιτούνται αρκετές εργατοώρες για να κλείσεις την οποιαδήποτε συμφωνία, να φωτογραφηθείς με το προϊόν, να το στείλεις πίσω στην όποια διαφημιστική/ πελάτη να το εγκρίνει ή να σου ζητήσει reshoot της φωτογράφησης, να πρέπει να «παραδώσεις καμπάνια» (να πιάσεις, δηλαδή, τα συγκεκριμένα νούμερα που σου ζητάνε προκειμένου να συνεχίσουν να θέλουν να τους προμοτάρεις και στο μέλλον ή να σε σταματήσουν αν δεν είναι ικανοποιημένοι), να απαντάς σε μεγάλη μερίδα των σχολίων (ναι, ενίοτε κι αυτό είναι μέρος της δουλειάς) διαβάζοντας στο μεσοδιάστημα ένα κάρο χαζομάρες, να… να… να…
Κι αν όλα τα ανωτέρω σας φαίνονται «εύκολα» για να το κάνετε μια φορά, πιστέψτε μας (έχουμε κι εμείς προφίλ στο instagram με 67 ακολούθους και ξέρουμε) δεν είναι, ιδίως όταν πρέπει να κάνεις αυτό το πράγμα σε καθημερινή βάση, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι εξαντλήσεως των followers.
Ξαναλέμε, διότι η αέναη επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως- ιδίως όταν αποσκοπείς στον εξευμενισμό του μονίμως οργισμένου πλήθος: ναι, προφανώς και υπάρχουν δυσκολότερες δουλειές από το να είσαι influencer, αλλά δεν είναι ακριβώς όλα ρόδινα στο μαγικό, ο αγνωστικιστής θεός να τον κάνει, κόσμο των social media.
Για να πετύχεις πρέπει να φτύσεις- μεταφορικά, αλλά αν το κάνεις και κυριολεκτικά βοηθάει λίγο- αίμα, μιας και ο ανταγωνισμός ακόμα και για μια μικρή αγορά όπως η ελληνική είναι αδυσώπητος.
Και, φυσικά, όπως σωστά ανέφερε και η Κρεμλίδου, είναι αστείο ακόμα και να συζητάμε στο σήμερα για το αν και κατά πόσον το “instagrammer” είναι επάγγελμα: έστω και για τα δεδομένα της Ελλάδας, που σε ό,τι έχει να κάνει με τεχνολογία κινείται με ρυθμούς χελώνας που μαστίζεται από αφόρητους ρευματισμούς, το ν’ απορούμε για το αν αποτελεί δουλειά η προώθηση προϊόντων μέσω μίας πλατφόρμας που είναι στις 3-4 κορυφαίες παγκοσμίως είναι ελαφρώς βλακώδες.
Μπορεί, ιδίως εφόσον είμαστε «δεινόσαυροι», να μας ξενίζει αυτό το «επαγγελματίας instagrammer», όμως όχι απλά υφίσταται σαν επάγγελμα σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά πράγματι τα παιδιά που το κάνουν στη χώρα μας (και παντού, δηλαδή…) φορολογούνται κανονικά.
Αυτό που αδυνατούμε να καταλάβουμε πολλές φορές- κυρίως γιατί η συνήθεια και η αρραγής νοσταλγία μας κρατάνε στο «τότε»- είναι πως τα πράγματα εξελίσσονται: αν έλεγες πχ πριν από 30κάτι χρόνια πως είσαι web developer θα σου έλεγαν «Βρες καμιά κανονική δουλειά και άσ’ αυτά». Αν ισχυριζόσουν πριν από 100 χρόνια πως είσαι πιλότος, θα σου έλεγαν να σταματήσεις να πετάς στα σύννεφα και να προσγειωθείς στη γη. Αν όταν άνοιξε το Facebook, φερ’ ειπείν, εσύ ανέφερες στον κύκλο σου πως είσαι social media manager, ενδεχομένως να σου έλεγαν «Στη μάνα σου το ΄πες;» και ούτω καθεξής.
Επομένως, ναι: το να είσαι instagrammer δεν είναι όσο εύκολο νομίζει ενδεχομένως κανείς.
Είναι αρκετά δύσκολο. Όχι το δυσκολότερο επάγγελμα του κόσμου, σύμφωνοι, αλλά δε χρειάζεται να «κράζουμε» ανηλεώς όποιον ισχυρίζεται πως δεν είναι ακριβώς και βόλτα στο πάρκο.
Και δεν χρειάζεται να συμπαθείς την Μαριπόζα για να το δεις αυτό- έτσι δεν είναι;