Είναι εξοντωτικό. Εξαιρετικά δύσκολο. Σχεδόν… απάνθρωπο. Ένας αέναος, θαρρείς, αγώνας απέναντι στο αόρατο θηρίο της επαπειλούμενης ανέχειας, μιας και η ταμπέλα έχει μείνει πεισματικά εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο- με ένα «διάλειμμα» 3-4 μηνών στο ενδιάμεσο- στο CLOSED, και το πολυπόθητο OPEN δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Επομένως, ναι: τους επιχειρηματίες και τους απλούς εργαζόμενους που δουλεύουν σε καταστήματα/ επιχειρήσεις που παραμένουν ερμητικά κλειστά τους καταλαβαίνουμε και τους δίνουμε κάθε δίκιο που φωνάζουν.
Πώς στο καλό να μείνεις ψύχραιμος και να μην αντιδράσεις όταν έχεις να δουλέψεις τόσους μήνες και περιμένεις (αν, δηλαδή, είσαι από τους «τυχερούς» που το δικαιούνται) το επίδομα του κράτους για να ζήσεις; Ένα επίδομα που (απολύτως λογικό, δυστυχώς) δεν είναι και ακριβώς μισθός ΛεΜπρόν Τζέιμς, αλλά περισσότερο θυμίζει χρήματα που παίρνει ένας εύρωστος επαίτης. Όμως, από την άλλη…
Από την άλλη, ίσως για πρώτη φορά εσχάτως, επικράτησε η λογική και οι λοιμωξιολόγοι, τρόπον τινά, «δικαιώθηκαν»: η απόφαση της επιτροπής ήταν να μην ανάψει το πράσινο φως για την επαναλειτουργία των malls, των κέντρων αισθητικής αλλά και των φροντιστηρίων- κάτι που, φυσικά, ξεσήκωσε αντιδράσεις.
Ωστόσο, δυστυχώς ξαναλέμε, η εισήγησή τους αυτή τη φορά ήταν πέρα για πέρα η ενδεδειγμένη. Μπορεί για έναν ανεξήγητο λόγο να υπάρχει μια πρωτοφανής χαλάρωση στον πληθυσμό και, εν πολλοίς λόγω της αναμενόμενης κόπωσης από το συνεχές lockdown, αρκετοί να θεωρούν πως ξεμπερδέψαμε με τον εφιάλτη, όμως τα νούμερα είναι αδυσώπητα.
Σε περίπτωση που δεν το προσέξατε, σήμερα Παρασκευή (16/4) ανακοινώθηκαν και πάλι πάνω από 3.000 κρούσματα, την στιγμή που οι θάνατοι το τελευταίο 24ωρο ήταν 91 και οι διασωληνωμένοι έφτασαν σε νέο αριθμό-ρεκόρ (824).
Ο αριθμός των συμπολιτών μας που έχασαν τη ζωή τους από την αρχή της πανδημίας προσεγγίζει με ταχύτατους ρυθμούς πενταψήφιο νούμερο (είναι λίγο κάτω από 9.500), ενώ αυτοί που νοσηλεύονται στις μονάδες εντατικής θεραπείας είναι ολοένα και περισσότεροι, παρά το γεγονός πως σύμφωνα με το… άκρως επιστημονικό κριτήριο «Ο καιρός ανοίγει» θα έπρεπε να παρουσιάζουν μείωση.
Ο κορωνοϊός εξακολουθεί να σφυροκοπά σύσσωμο τον πλανήτη και η Ελλάδα βρίσκεται σε ολοένα και πιο δύσκολη κατάσταση. Στο τέλος, είναι βέβαιο, θα έχουμε μυριάδες χαρακιές στην ψυχή και το κορμί μας, όμως η ανθρωπότητα θα νικήσει.
Μέχρι τότε- μέχρι, δηλαδή, να εμβολιαστεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού- πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Και ναι, όσο βάρβαρο κι αν ακούγεται, το γεγονός πως σήμερα οι εμπειρογνώμονες άναψαν κόκκινο στο άνοιγμα ορισμένων χώρων, όπως και η διαφαινόμενη απαγόρευση μετακίνησης εκτός νομού το Πάσχα, είναι κινήσεις προς την σωστή κατεύθυνση.
Καταλαβαίνουμε, βέβαια, πως μέσα στην συγκεκριμένη λογική εμφιλοχωρεί και ο παραλογισμός (τα φροντιστήρια, θα πει κάποιος, παραμένουν κλειστά με τμήματα των 6-7 μαθητών, την στιγμή που τα λύκεια είναι ανοιχτά με 25+ ανά τάξη), όμως στη βάση της η απόφαση είναι σωστή.
Εξυπακούεται πως οι επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι που δε δουλεύουν λόγω συνθηκών πρέπει να αποζημιωθούν, μιας και ούτε αυτόν τον μήνα θ’ ανοίξουν τα μαγαζιά τους- αυτή είναι μια εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη, μια μη διαπραγματεύσιμη συνθήκη.
Χωρίς να συμβεί αυτό καμία απόφαση δεν μπορεί να είναι σωστή. Όλες τους θα είναι a priori λάθος.
Ναι, ακόμα κι αυτές σαν την σημερινή που βαδίζει στον κοινωνικά «πρέποντα» δρόμο…