Είναι ελαφρώς… άβολο. Όχι και το πιο ευχάριστο πράγμα για εμάς- κι αυτό δεν έχει να κάνει με κομματικές «προτιμήσεις». Όχι. Απλά να, είναι… άβολο.
Η Νίκη Κεραμέως του άκρατου φονταμενταλισμού και της ελαφρώς, για να το θέσουμε κομψοεπώς, οπισθοδρομικής προσέγγισης στα πράγμα εν γένει (και όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με την παιδεία), δύσκολα θα κέρδιζε στον άτυπο διαγωνισμό του menshouse για τον πιο αγαπημένο μας υπουργό στα χρονικά της ελληνικής δημοκρατίας.
Δεν είναι ότι έχουμε κάτι με τη γυναίκα, απλά οι κοσμοθεωρίες μας δεν πρόκειται να συναντηθούν ούτε στον διευρυμένο αιώνα τον άπαντα.
Κάποιος μπορεί να της προσάψει πολλά από τότε που ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας και, μεταξύ μας, σε πολλά μάλλον θα έχει δίκιο.
Ωστόσο, επειδή το να ασκείς τυφλή αρνητική κριτική απλά και μόνο επειδή δε σου αρέσει κάποιος ή δεν συμφωνείς με τις απόψεις και τα πεπραγμένα του (πάντα, εννοείται, σε λογικό πλαίσιο- δε λέμε αν αυτός ο κάποιος είναι ο Χίτλερ) είναι εξίσου κατακριτέο, αν αφήσουμε στην άκρη τις «οπαδικές» παρωπίδες, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε πως σήμερα η κ. Κεραμέως έκανε, στα δικά μας μάτια τουλάχιστον, ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση σ’ ένα διαχρονικό φλέγον ζήτημα.
«Είχαμε συζητήσει και προεκλογικά και είχαμε μιλήσει για την ανάγκη να υπάρχει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, να το πούμε πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι κατεβαίνει ο Γιάννης, η Μαρία, ο Κώστας κ.ο.κ. ανεξαρτήτως κομματικών παρατάξεων. Αυτό πιστεύουμε ότι θα είναι μια σημαντική βελτίωση στο Πανεπιστήμιο και ότι ακριβώς είχαμε πει προεκλογικά σε αυτό προχωρούμε και στην υλοποίηση μετεκλογικά», είπε η Υπουργός μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αλλάζει ο τρόπος σχεδιασμού των φοιτητικών εκλογών στα πανεπιστήμια και προαναγγέλεται η κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων, καθώς θα υπάρχει ενιαίο ψηφοδέλτιο.
Οι λόγοι για τους οποίους οι φοιτητικές παρατάξεις- διόρθωση: οι αδιανόητα φανατισμένες φοιτητικές παρατάξεις- αποτελούν «βραχνά» για το κάθε πανεπιστήμιο που έχει εξελιχθεί ανά τις δεκαετίες σε χαίνουσα πληγή, μπορούν να καταγραφούν περιληπτικά σε μια Πάπυρος Larousse Britannica των 36 τόμων, οπότε δεν υπάρχει λόγος να τους αναφέρουμε ξανά εδώ. Αν έχει πάει κανείς έστω και ένα εξάμηνο σε κάποιο πανεπιστήμιο της χώρας, ξέρει.
Γι’ αυτό, δεν αποτελεί «ντροπή» να παραδεχτεί κανείς πως αυτή τη φορά ναι, η Νίκη Κεραμέως έχει δίκιο: δε χρειαζόμαστε στις εκλογές άλλες ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ και λοιπές δυνάμεις.
Προτιμούμε χίλιες φορές τον Γιάννη, την Μαρία και τον Κώστα…