Είναι απόλυτα κατανοητό- σε ψυχολογικό κυρίως επίπεδο: η πίεση μετά από ενάμιση «γεμάτο» χρόνο περιορισμών, μέτρων και απαγορεύσεων είναι καινοφανής, κάτι που ουδέποτε έχουμε ζήσει στην ζωή μας.
Κατανοητός, επίσης, είναι ο εκνευρισμός για τις πολλές φορές «ερμαφρόδιτες» αποφάσεις των εμπειρογνωμόνων, οι οποίες δεν βγάζουν και πάρα πολύ νόημα, ανεβάζοντας άνευ λόγου και αιτίας το αίμα στο κεφάλι των πολιτών και αφήνοντάς το εκεί για διευρυμένες περιόδους.
Επομένως, ναι: από τον Μάρτιο του 2020, όταν και ο κορωνοϊός αποφάσισε να κατσικωθεί στην ζωή μας σαν ανεπιθύμητος θείος από την Ουχάν, η ψυχολογία μας κατακρημνίστηκε κι αυτό, εν πολλοίς, δικαιολογεί ορισμένες ασυνήθιστες αντιδράσεις. Όμως…
Όμως, ακόμα κι αν η πολυθρύλητη «ατομική ευθύνη» δεν είναι τόσο… διογκωμένη όσο θέλουν να παρουσιάσουν οι κυβερνώντες, υπάρχει. Είναι εκεί, ένας καθημερινός κουραστικός αγώνας που, δυστυχώς, δε μας επιτρέπει να χαλαρώσουμε.
Ή, τουλάχιστον, δε θα έπρεπε να χαλαρώνουμε, μια και ο ιός συνεχίζει να κυκλοφορεί ανάμεσά μας και να στέλνει κόσμο στο νοσοκομείο, στα δωμάτια των εντατικών και, το χειρότερο εξ όλων φυσικά, ν’ αφαιρεί ζωές με σταθερούς ρυθμούς.
Αφορμή για την παραπάνω- μακρά, το αναγνωρίζουμε- εισαγωγή στάθηκαν οι εικόνες που είδαμε από την συναυλία του Γιάννη Πάριου στην Θεσσαλονίκη. Την Θεσσαλονίκη, θυμίζουμε, που τελεί υπό μερικό lockdown και πάλι, καθώς το ιικό φορτίο στην πόλη είναι εξαιρετικά υψηλό και υπάρχει ήδη μεγάλη πληρότητα στις ΜΕΘ της πόλης.
Πέραν όλων αυτών, τα ποσοστά εμβολιασμού στην συμπρωτεύουσα είναι χαμηλά κι αυτός, φυσικά, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας «φιλοξενούν» τόσους συνανθρώπους μας.
Στο δια ταύτα: στην συναυλία του Πάριου στο Θέατρο Γης- με τις συναυλίες, να πούμε εδώ, σε ανοιχτούς χώρους να επιτρέπονται με την προϋπόθεση να τηρούνται οι αποστάσεις- η κατάσταση… ξέφυγε, όταν ο γνωστός καλλιτέχνης άρχισε να τραγουδάει νησιώτικα τραγούδια.
Τότε πληθώρα κόσμου κατέβηκε στην «πλατεία» μπροστά από την σκηνή, ο ένας έπιανε τον άλλο και, εννοείται χωρίς μάσκες, άρχισαν άπαντες να χορεύουν. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει, μάλιστα, η εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», ο Πάριος παρακαλούσε τον κόσμο να κάτσει στη θέση του και να μην πλησιάσει στην σκηνή για να χορέψει, τονίζοντας ξανά και ξανά «για να μην αρρωστήσουμε».
Όπως φαίνεται και στο παρακάτω βίντεο, όμως, ουδείς τον άκουσε και ο συνωστισμός δεν αποφεύχθηκε, γράφοντας τη μετάλλαξη Δέλτα στα παλιά τους τα παπούτσια.
Ναι, το ξέρουμε και θα το ξαναπούμε: η πίεση είναι τεράστια και όλοι μας ψάχνουμε τρόπο να ξεδώσουμε και να στείλουμε το φάντασμα του κορωνοϊού, έστω και για λίγες ώρες, στο χρονοντούλαπο της ιατρικής ιστορίας.
Μόνο που με εικόνες σαν αυτήν καταφέρνουμε το ακριβώς αντίθετο: ο ιός παίρνει αναίτιο φιλί της ζωής, συνεχίζει να διασπείρεται στην κοινωνία και απειλεί ν’ ανεβάσει τα νούμερα σε ημερήσια κρούσματα, διασωληνωμένους και, δυστυχώς, θανάτους, σε δυσθεώρητα ύψη.
Ας μην του κάνουμε τη «χάρη» και ας προσπαθήσουμε να είμαστε εγκρατείς για μερικούς μήνες ακόμα. Οι επιστήμονες συμφωνούν πως αν δεν υπάρξει κάποια νέα μετάλλαξη (που θα είναι ακόμα πιο μεταδοτική ή θ’ ανεβάσει «παράλογα» τα ποσοστά θνητότητας), διανύουμε τους τελευταίους τόσον δύσκολους μήνες της πανδημίας.
Από την άνοιξη τα πράγματα θα είναι πολύ, πολύ καλύτερα, ο ιός θα γίνει ενδημικός κι έπειτα, στο όχι και τόσο απώτερο μέλλον, θα μας κουνήσει μαντήλι χρώματος λευκού.
Αρκεί να εμβολιαστούμε (ή να είμαστε διπλά προσεκτικοί όσοι δεν το κάνουμε, μα άπαντες να τηρούμε τα μέτρα) και να μην… εξοκέλλουμε στην πρώτη- δελεαστική είναι η αλήθεια- ευκαιρία.
Ναι, δεν είναι ΟΛΑ ατομική ευθύνη.
Μερικά, όμως, είναι…