Ο Ντέιβιντ Καλιγκάρις ανήκει σε μια άλλη εποχή. Σε εκείνη που γέννησε ήρωες και θρύλους που όπως κάθε τέτοιος, τα πεπραγμένα τους μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και συνοδεύεται από μια άχλη μυστηρίου αφού –δυστυχώς- δεν υπάρχουν τηλεοπτικά πλάνα που να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν τα λεγόμενά τους.
Τα Πατήσια πάντως ξέρουν από θρύλους. Μπασκετικούς γίγαντες που έκαναν αυτή την γειτονιά σημείο αναφοράς για τους φίλους του αθλήματος, πριν αυτό γίνει mainstream μετά τον Γκάλη, τον Άρη των Final-4 και την Εθνική ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πριν καν φορέσουν την φανέλα του ιστορικού Σπόρτινγκ παιχταράδες όπως ο συγχωρεμένος Αλφόνσο Φορντ, ο Ουίγκινς, ο Κόστνερ και τόσοι άλλοι.
Εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του 70’, η αστερόσκονη είχε τυλίξει τον Παύλο Σταμέλο. Τον μυθικό σκόρερ που για 15 χρόνια τίμησε την φανέλα της ομάδας, πριν τελικά αποχωρήσει για την ΑΕΚ. Οι φίλοι του Σπόρτινγκ θεώρησαν –δικαίως- ότι μάλλον θα ήταν αδύνατο να αντικατασταθεί ένας παίκτης του δικού του διαμετρήματος…
Υπολόγιζαν όμως χωρίς τον Θεόδωρο Αθανασόπουλο, τον τότε πρόεδρο της ομάδας που έμαθε ότι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού υπήρχε ένα παιδί με ελληνικές ρίζες που έκανε όργια με το Northeastern University, υπό τις οδηγίες του νεαρού ακόμα προπονητή Τζιμ Καλχούν. Κι όταν λέμε όργια, το εννοούμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά από τα ρεκόρ του Ντέιβιντ Καλιγκάρις έμειναν στη θέση τους (την τελευταία χρονιά του είχε μέσο όρο σχεδόν 25 πόντους σε κάθε ματς) ακόμη και όταν αγωνίστηκε στο συγκεκριμένο κολλέγιο ο φημισμένος Ρέτζι Λιούις.
Εκείνα τα χρόνια οι ελληνικές ομάδες είχαν ανοίξει δίαυλο με τους ομογενείς της Αμερικής, ψάχνοντας για λαυράκια, αλλά στην περίπτωση του Καλιγκάρις υπήρχε ένα πρόβλημα. Τον είχαν επιλέξει ήδη οι Ντιτρόιτ Πίστονς στο νούμερο 95 του ντραφτ (εκείνη την χρονιά είχε επιλεγεί λίγο πιο πάνω και ο Ντέιβιντ Στεργάκος που αργότερα έκανε καριέρα στον Παναθηναϊκό) και θεωρήθηκε δύσκολο να πει «όχι» στην προοπτική του ΝΒΑ για να παίξει στην γη των προγόνων του. Ο Αθανασόπουλος, όμως, τον έπεισε χωρίς να γνωρίζει μάλλον ούτε ο ίδιος το μέλλον.
Λίγο καιρό αργότερα όλη η μπασκετική Ελλάδα μιλούσε για τον «Γκάλη των Πατησίων», ενώ μετά την έλευση και τον «γκανγκστερ» την επόμενη χρονιά στον Άρη, άπαντες περίμεναν την δική τους μονομαχία στο παρκέ ή την κόντρα του Καλιγκάρις με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στα ματς με τον Ιωνικό. Ο ομογενής γκαρντ φόρτωνε τις αντίπαλες άμυνες με 30άρες (έκλεισε την παρουσία του στην Ελλάδα με μέσο όρο 27 πόντων) και μπορούσε να συγκριθεί χωρίς καμία ντροπή με τα ιερά τέρατα του χώρου που αργότερα έγραψαν ιστορία με την κοινή τους παρουσία στον Άρη και στην Εθνική.
Κάπου εκεί θα έπρεπε να είναι και ο Καλιγκάρις, αν δεν αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας που δεν του επέτρεψαν ούτε να συνεχίσει το μπάσκετ ούτε –φυσικά- να παραμείνει στην Ελλάδα. Με ύψος 1,90, τρομερό τζαμπ- σουτ, καταπληκτικά drive και άγνοια κινδύνου, έρχεται τρίτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 649 πόντους, ενώ οδηγεί το Σπόρτινγκ σε έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς και την επόμενη περίοδο 1979-80 ήταν ο δεύτερος σκόρερ με 727 πόντους και παράλληλα του ζητείται να κάτσει στον πάγκο και να κοουτσάρει την ομάδα αντικαθιστώντας τον Ηλία Ζερβό.
Το «αμερικανάκι» πλέον βρίσκεται στις καρδιές κάθε οπαδού στο κλειστό των Πατησίων και μένει τελικά εκεί για πάντα παρά την πρόωρη αποχώρησή του για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το 1981. Ενδεικτική είναι η περιγραφή που μεταφέρει από κάποιον παλαιότερό του ο Αντρέας Τσεμπερλίδης στο basketbook.gr. «Τόλμησε», λοιπόν, χρόνια αργότερα να ρωτήσει «ποιος είναι αυτός ο Καλιγκάρις» για τον οποίον μίλαγε όλη η Αθήνα, για να λάβει την επική απάντηση: «Έχεις δειτον Γκάλη, έτσι; Σκέψου λοιπόν έναν Γκάλη αριστερόχειρα πιο ψηλό αλλά και αυτός να τα χώνει από παντού»…
Δυστυχώς δεν υπάρχουν εικόνες, ούτε ένα πλάνο που να έχει διασωθεί από κάποιον αγώνα του. Και ακόμη χειρότερα, όταν επέστρεψε στην Αμερική δεν συνέχισε το μπάσκετ. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να εγκαταλείψει προκειμένου να ασχοληθεί με το Real Estate. Αν δεν υπήρχαν οι πίνακες με τα ρεκόρ του στο κολλεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ αλλά και η είσοδός του στο Hall Of Fame του Northeastern University του 1989, οι Πατησιώτες και όχι μόνο θα δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι αυτό που έζησαν για σχεδόν τρία χρόνια με τον «Γκάλη των Πατησίων» δεν ήταν απλά ένα όνειρο…