Στη δεκαετία του ’90, όταν το ίντερνετ ήταν ακόμα ένα αόριστο μέλλον και το Football Manager μια άγνωστη λέξη, οι ξένοι ποδοσφαιριστές της Α’ Εθνικής είχαν μια μυστηριώδη γοητεία. Δεν υπήρχαν YouTube highlights, βιογραφικά σε αμέτρητες σελίδες, αναλύσεις σε blog, podcasts ή threads με στατιστικά στο Twitter. Υπήρχε απλώς το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα χαρτάκια της Panini και οι Κυριακές στο γήπεδο.
Για τους πιτσιρικάδες της εποχής, ο ξένος παίκτης ήταν κάτι παραπάνω από απλή μεταγραφή. Ήταν ένας εξωτικός ήρωας που έφερνε έναν αέρα Πρωταθλητριών/ Champions League σε γήπεδα με χωμάτινες κερκίδες και μεταλλικές θύρες. Οι φήμες για την «τρομερή ντρίμπλα» του ή το «κανόνι» που κουβαλούσε στο πόδι μεταφέρονταν από καφενεία σε αυλές σαν αστικοί μύθοι.
Και όταν έμπαινε για πρώτη φορά στον αγωνιστικό χώρο, η προσμονή ήταν σχεδόν κινηματογραφική. Όλοι κοιτούσαν αν είχε την “κοψιά” του μεγάλου παίκτη, αν έκανε περίτεχνα κοντρόλ ή αν απλά έμοιαζε να βαριέται. Ένα καλό παιχνίδι και γινόταν θρύλος, ένα κακό και κολλούσε πάνω του η ταμπέλα του «παλτού» για πάντα.
Οι ξένοι παίκτες των 90s δεν ήταν απλά ποδοσφαιριστές. Σε μια περίοδο προ-Μποσμάν, όταν οι ομάδες μπορούσαν να έχουν μόλις τρεις ξένους στο ρόστερ τους, η επιλογή των «λεγεωνάριων» ήταν θέμα τιμής και ουσίας. Ήταν μυθικά πρόσωπα σε μια εποχή που το μυστήριο είχε αξία. Για τους νέους φιλάθλους ήταν οι αφίσες στον τοίχο, οι μιμήσεις στις αλάνες και τα ονόματα που έλεγαν με στόμφο, λες και μιλούσαν για σούπερ ήρωες.
Γιατί, τότε, το ποδόσφαιρο δεν ήταν απλά ένα κλικ μακριά. Ήταν προσμονή, φαντασία και λίγη μαγεία της Κυριακής.
Πόσους από αυτούς τους παικταράδες των 90s μπορείς ακόμα να αναγνωρίσεις; Είσαι παιδί των 90s ή ήδη ήσουν ενήλικος εκείνη τη δεκαετία και τους θυμάσαι ως συνέχει εκείνων των 80s; Μήπως είσαι μικρότερος και όλους αυτούς τους ανακάλυψες από βίντεο στο Youtube και από ιστορίες του πατέρα σου; Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει μόνο να ανακαλύψεις αν μπορείς να βρεις και τους δέκα άσους της Α’ Εθνικής των 90s που μας είχαν έρθει από τα ξένα.
