Το σύγχρονο μπάσκετ έχει πάει στην αθλητικότητα, την αντοχή και το τρίποντο. Αν ένας παίχτης διαθέτει τουλάχιστον δύο απ΄αυτά, τότε θα βρίσκει πάντοτε μεγάλα συμβόλαια. Αυτή η αλλαγή έφερε και μια άλλη αλλαγή. Η Ευρώπη της προηγούμενης δεκαετίας είχε ως πρωταγωνιστές τα γκαρντ. Και μάλιστα τα ψηλά guard. Φέτος, με εξαίρεση τους Σβεντ, Ντόνσιτς και Καλάθη, έχουμε πολλά κοντοπίθαρα guard. Νόρις Κόουλ, Πιέρ Τζάκσον, Άντριου Γκάουντλοκ, Κέρτις Τζέρελς, Τζόρνταν Θίοντορ, Μπόμπι Ντίξον, Καμπάτσο είναι μερικοί μόνο που βλέπουμε φέτος, αλλά και τα τελευταία χρόνια.
Δεν είναι βέβαια πολύ μακρινές οι εποχές που οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, και αρκετοί άλλοι είχαν κάνει την Ευρώπη το μέρος των combo guard. Εκείνων των ημίψηλων που μπορούσαν να μαρκάρουν 3 και 4 θέσεις με μεγάλη επιτυχία. Πίσω απ΄αυτούς βέβαια κρύβονταν, λιγότεροι σε αριθμό, θαυματουργοί και μικρόσωμοι guard, τα λεγόμενα ζιζάνια, που έκαναν τον αντίπαλο ψηλό να αναρωτιέται πως δεν κατάφερε να τους κόψει.
Πολλοί απ΄αυτούς που θα βρεις στην κρεμάλα τίμησαν ελληνικές φανέλες. Ένας απ΄αυτούς ήρθε μετά βαΐων και κλάδων, αλλά δεν προσέφερε παρά ελάχιστα. Ευτυχώς που δεν προσέφερε γιατί ίσως να μην είχαμε δει τον Σάρας να φοράει τα πράσινα. Άλλα guard δεν έβαλαν ελληνική στολή, αλλά την γυρόφερναν και την πλήγωσαν.
Κάποιοι συνεχίζουν να βγάζουν ακόμα το ψωμί τους και θα ξαφνιαστείς με την ηλικία τους. Ίσως επειδή έπαιζαν τόσα χρόνια να θεωρούσαμε πως είναι μεγαλύτεροι. Όμως αυτοί ξεπέρασαν και τον Οφορίκουε. Με κάτω από 8/10 σε στέλνουμε στη μπασκετική μασονία να σε βασανίζει ο Σκουντής.
