Στη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ έχουν υπάρξει πάρα πολλές πολιτικές αφορμές για να εγκαλέσει κάποιος τον πρωθυπουργό και το κόμμα. Μόνο τους τελευταίους μήνες έχουν εμφανιστεί πλείστες όσες ευκαιρίες. Μα τι λέω, την τελευταία βδομάδα καλύτερα.
Τα καμώματα του Πολάκη. Η ατάκα του πρωθυπουργού στη Βουλή για τον Κυμπουρόπουλο. Το κότερο. Και πόσα άλλα που άπτονται της πολιτικής και του πολιτικού φέρεσθαι, έστω και όχι τόσο απόλυτα. Κι αντί να αρκεστεί σε αυτά η αντιπολίτευση, επιλέγει να παίξει για άλλη μια φορά βρώμικα. Το ίδιο βρώμικα που παίζει και αυτή και ο ΣΥΡΙΖΑ τόσον καιρό.
Οι δυο μαζί αποδεικνύουν τη φτήνια που έχει περιέλθει η πολιτική αντιπαλότητα. Η αναφορά και η εστίαση της ΝΔ στο παρελθόν της οικογένειας Τσίπρα είναι ο πάτος κάτω από τον πάτο.
Τι κάνει στην ουσία ο τόσο απελπισμένος για την εξουσία Κυριάκος Μητσοτάκης; Γιατί περί απελπισίας πρόκειται, τόσο του ιδίου όσο και του μεγάλου του πολιτικού αντιπάλου. Ο ένας θέλει να φέρει το δικό του όνομα όποιο καλό γίνει στη χώρα τα επόμενα χρόνια, ειδάλλως να μη γίνει κανένα καλό. Ο έτερος, παρά το ότι ξεδίψασε από αυτή την τετραετία, είναι ακόμα το ίδιο…διψασμένος. Κι ο κύριος Τσίπρας δεν ξέφυγε από τις επιθέσεις επί προσωπικού.
Πάμε όμως στον ηγέτη της αντιπολίτευσης. Αντί να μείνει στα τόσα επιχειρήματα στηλίτευσης του Αλέξη Τσίπρα, τον εγκαλεί για το παρελθόν του. Και μάλιστα όχι για ένα παρελθόν στο οποίο ήταν παρών. Αλλά για ένα παρελθόν που ο ίδιος ήταν αγέννητος. Τον εγκαλεί για όσα έκαναν στην περίοδο της Χούντας ο πατέρας του και ο θείος του ή όσα τα στελέχη της ΝΔ φαντάζονται ότι έκαναν (βλέπε Fake News Κεφαλογιάννη).
Επειδή αρμόδιος δεν είμαι να υπεισέλθω σε ακριβή περιγραφή, αφήνω τα όσα έγραψε ο πρώην υπουργός και βουλευτής Φοίβος Ιωαννίδης που βρέθηκε στο ίδιο μετερίζι με τους προγόνους τους Αλέξη Τσίπρα.
«Κανένας γιος δεν φταίει για όσα έκανε ο πατέρας του ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της οικογένειάς του, ιδίως μάλιστα πριν γεννηθεί. Κανένας είτε είναι πολιτικός, είτε όχι, είτε λέγεται Αλέξης Τσίπρας, είτε Κυριάκος Μητσοτάκης.
Μιλάω για αυτά τα θέματα όσο μπορώ λιγότερο και μόνο για την αποκατάσταση της αλήθειας. Έχω αναφερθεί δημόσια, ερωτώμενος, στον ρόλο του Ηρακλή Τσίπρα θείου του πρωθυπουργού, επί δικτατορίας. Εν συντομία, συμμετείχε στη δράση της οργάνωσης ΔΕΚΑ Κρήτης που είχα ιδρύσει μαζί με άλλους αγωνιστές, διέφυγε τη σύλληψη, απέκτησε ρόλο επί Ασλανίδη στον Παναθηναϊκό, καταδικάστηκε μεν σε ποινή φυλάκισης δύο ετών, αλλά έμεινε μόνο την παραμονή της δίκης μας στη φυλακή, αφού του χορηγήθηκε παρανόμως αναστολή, δοθέντος, ότι είχε καταδικαστεί προδικτατορικά δύο φορές για απάτη σε ποινή πάνω από έξι μήνα η κάθε μία.
Μετά μαζί με τον αδερφό του, Παύλο Τσίπρα (σσ: πατέρας του πρωθυπουργού) που είχε συλληφθεί για λίγο διάστημα, αλλά αφέθηκε ελεύθερος, πράγματι ανέλαβαν δημόσια έργα στην Κρήτη, πιθανόν και αλλού.
Αυτή είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Τα άλλα που λέγονται και γράφονται είναι ωραιοποιήσεις ή υπερβολές.
Στα 83 μου χρόνια, δεν δικαιούμαι να υποτιμώ την αξία του παρελθόντος και της ιστορίας. Αλλά η ζωή, η πολιτική και η δημοκρατία, βρίσκουν ή χάνουν στις ιδέες που υπηρετούμε ή προδίδουμε σήμερα και κάθε μέρα».
Αμαρτίαι παιδεύουσι τέκνα λοιπόν, αλλά όχι και σε τέτοιο βαθμό. Γιατί αν είναι να πρέπει να λογοδοτήσει ο Αλέξης Τσίπρας για ένα παρελθόν στο οποίο δεν συμμετείχε, μήπως να λογοδοτήσει κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης για όσα έκανε ο πατέρας του; Μήπως να λογοδοτήσει για όσα έκανε ο προπροπάππους του;
Μήπως να λογοδοτήσουν για κάποιες πράξεις του παρελθόντος τους ορισμένοι βουλευτές του όπως ο κύριος Πλεύρης ή ο κύριος Βορίδης; Στο κάτω κάτω αυτούς θα τους ζητήσουμε τα ρέστα για δικές τους παρελθοντικές πράξεις, όχι άλλων συγγενών τους.
Είπαμε όμως. Πλέον δεν υπάρχει πολιτική. Υπάρχει ένας προσωπικός πόλεμος. Πιστεύω ότι ακόμα κι αν αύριο ένας από τους δύο είχε φωτογραφίες του αντιπάλου του σε προσωπικές στιγμές, δεν θα δίσταζε να τις διοχετεύσει στον τύπο για να του προκαλέσει ζημιά.
Δεν τίθεται ζήτημα πολιτικής υπεράσπισης του ενός ή του άλλου, ή μιας ιδεολογίας. Τίθεται ζήτημα ηθικής και λογικής. Δύο έννοιες που από καιρό έχουν χαθεί από το πολιτικό σκηνικό ένθεν κείθεν. Έχει μείνει μόνο αυτή η λύσσα για την καρέκλα. Θεσιθήρας ο πρωθυπουργός, θεσιθήρας όμως και ο αντιπολιτευόμενος ηγέτης.
Υ.Γ. Εννοείται πως οι λαλίστατοι δημοσιογράφοι που τρέχουν πίσω από τον κύριο Μητσοτάκη, δεν είχαν κάτι να πουν για την εκτός ηθικής και πολιτικής στάση του και συλλήβδην του κόμματος. Τους είχε τελειώσει το σάλιο στην κριτική μόνο προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς, αυτή είναι η δεύτερη κατάντια που έφεραν οι σύγχρονοι θιασώτες της πολιτικής σκηνής. Να δίνουν στους ρεπόρτερ να καταλάβουν ότι τους ανήκουν και πως δεν υπάρχει χώρος για αρνητική κριτική. Ούτε καν στα προφανή.