Η διαφορά των 9,5 ποσοστιαίων μονάδων ήταν μάλλον μη αναμενόμενη ακόμα και από τους επικοινωνιολόγους της Νέας Δημοκρατίας, έστω και αν υπήρξαν δημοσκοπήσεις που «φλέρταραν» με αυτό το νούμερο.
Ο περισσότερος κόσμος είχε πιστέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μαζέψει τη διαφορά, τόσο λόγω των πραγματικών παροχών του τελευταίου μήνα, όσο και εξαιτίας της ικανότητας του να αξιοποιεί τις ουκ ολίγες επικοινωνιακές γκάφες της απέναντι πλευράς.
Η ήττα ήταν βαριά, σαφώς βαρύτερη από τους χειρότερους φόβους της Κουμουνδούρου και αποτύπωσε ουσιαστικά την απουσία εναλλακτικής λύσης – την αδυναμία αποδέσμευσης από μνημόνια, λιτότητα και ανεργία που είχε υποσχεθεί ο Αλέξης Τσίπρας.
Είναι σαφές ότι για να γυρίσει το αποτέλεσμα μέσα σε 35 ημέρες θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος… ανάποδα – το διακύβευμα πλέον για τις δύο παρατάξεις είναι αν γυρίζει η δυναμική αυτοδυναμίας της ΝΔ. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο πρωθυπουργός προσέφυγε πρόωρα στις κάλπες. Το πεντάμηνο που θα μεσολαβούσε έως τον Οκτώβριο, ως εν δυνάμει ηττημένος, θα προκαλούσε επιπλέον φθορά στο κυβερνών κόμμα, καθώς δεν υπάρχει και κάποιος άσος στο μανίκι σε ότι αφορά την παροχολογία. Αντίθετα ο Ιούλιος, ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος είναι οι καθιερωμένοι μήνες της «φοροεπιδρομής» (ΕΝΦΙΑ, φόρος εισοδήματος), κάτι που θα αύξανε τις πιθανότητες για μια συντριπτική ήττα.
Και τώρα βέβαια η επιχείρηση μείωση της διαφοράς είναι υψηλότατου συντελεστή δυσκολίας για τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα πρέπει να πείσει τους φίλα προσκείμενα σε αυτόν ψηφοφόρους να νικήσουν την ηττοπάθεια και να πάνε στην κάλπη.
Το σκηνικό θυμίζει τελευταία αγωνιστική ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, με τη μία ομάδα να παίρνει το πρωτάθλημα σε περίπτωση νίκης και την αντίπαλο να είναι (μεν ισότιμη ποιοτικά αλλά) βαθμολογικά αδιάφορη. Η ψυχολογία ήττας του ΣΥΡΙΖΑ θρέφει μέρα με την ημέρα την παράσταση νίκης της ΝΔ, που από εδώ και πέρα έχει φυσικά ως στόχο την αύξηση αυτού του 33,25% που έλαβε στις Ευρωεκλογές.
Για την αυτοδυναμία μπορεί να αρκεί και ένα ποσοστό της τάξης του 34%, με κριτήριο το ποσοστό που θα λάβουν τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής. Για κάθε 1% που μένει εκτός Βουλής, ο πήχης της αυτοδυναμίας πέφτει κατά 0,4%. Εάν μείνει ένα 10% εκτός, το πρώτο κόμμα θα μπορεί να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση με 36,4%, αλλά δεδομένου ότι στις εθνικές εκλογές του 2012 το ποσοστό αυτό ήταν 19,02%, τότε ενδεχομένως και να αρκεί στο πρώτο κόμμα ποσοστό 33% για να αποσπάσει 152 έδρες.
Η μπάλα είναι πλέον στο τερέν της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι είχε να πει το είπε. Στην πραγματικότητα έχει ξεμείνει από αφήγημα και σωστά κρίθηκε σκόπιμο να περικοπεί κατά τέσσερις μήνες το (προεκλογικό) διάστημα που θα χρειαστεί να πορευτεί δίχως τέτοιο. Φάνηκε άλλωστε με το «καλημέρα» και το παιδικού τύπου επιχείρημα του πρωθυπουργού, που ανέδειξε ως δίλημμα το δρόμο «της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια» και το δρόμο «της επιστροφής στο σκοτάδι της λιτότητας και της επιστροφής του ΔΝΤ».
Είναι καθαρά στο χέρι της ΝΔ να μετατρέψει σε αυτοδυναμία στην εθνική κάλπη τη μεγάλη νίκη στις Ευρωεκλογές. Η ψύχραιμη και συνετή διαχείριση του αποτελέσματος είναι το «κλειδί» της αυτοδυναμίας. Αν τα στελέχη της (προεξαρχόντων κάποιων «θερμόαιμων» πρωτοκλασάτων) πορευτούν με… υπομονή, σεμνότητα και κυρίως ενωτικό λόγο θα καρπωθεί την ανταμοιβή σε λίγες ημέρες. Αν όμως αρχίσουν να λειτουργούν από τώρα ως κάτοχοι των κυβερνητικών εδράνων, επιδεικνύοντας αλαζονεία και τάσεις ρεβανσισμού στη ρητορική τους, δεν αποκλείεται να βρεθούν προ εκπλήξεως.
Ιδίως, αν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο «συνυπογράψουν» το παραστράτημα υπεροψίας τα γνωστά φίλια Μ.Μ.Ε., αδυνατώντας να συγκρατήσουν το ντελίριο ενθουσιασμού για το καλό που τους βρήκε…