Η απρόσμενη επιτυχία του Κυριάκου Βελόπουλου στις ευρωεκλογές προκάλεσε πολλές συζητήσεις.
Επιβεβαίωσε πως ο Έλληνας ψηφοφόρος μπορεί να διακρίνει τους αυθεντικούς απ’ αυτούς που πάνε να τον κοροϊδέψουν.
Συνέχισε τη μεγάλη παράδοση που έχτισε ο Γιώργος Καρατζαφέρης ως «ο Άγιαξ των ακροδεξιών βουλευτών της χώρας».
Μα κυρίως έδωσε ελπίδα.
Όχι μονάχα σ’ αυτούς που τον ψήφισαν (και περιμένουν να τους στείλει ευχαριστήρια επιστολή ο Χριστός).
Μα και σε άλλους πανάξιους τηλε-πωλητές που εύλογα πλέον αναρωτιούνται: «Αφού μπορεί ο Κυριάκος, γιατί όχι κι εγώ»;
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Δέσποινα Μοιραράκη
Η απόλυτη εκπρόσωπος του λαού. Η νούμερο 1 επιλογή για την ελληνίδα νοικοκυρά και όχι μόνο. Ως αγωνίστρια και εργάτρια (όπως συστήνει η ίδια τον εαυτό της) θα ‘βγαινε με τα τσαρούχια βουλευτής του ΚΚΕ. Για τους ψηφοφόρους της… χαλί θα γινόταν να την πατήσουν. Διότι με σύνθημα το «άλλοι έχουν τα Καγιέν και όχι εγώ», κανείς δεν θα διανοείτο να της ρίξει μαύρο. Κανείς δεν θα ψήφιζε λευκό. Όλοι θα το ‘ριχναν δαγκωτό… μπορντοροδοκόκκινο!
Το κοπή τη πίτα
Το σημαντικό σε έναν πολιτικό είναι τα έργα και όχι τα λόγια. Αλήθεια όμως, ποιος αμφιβάλλει ότι με το πού άνοιγε το στόμα του θα μάγευε τα πλήθη; Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι στη Βουλή άπαντες θα κρέμονταν από τα χείλη του; Ποιος θα λάνσαρε ανώτερο σλόγκαν από την ατάκα που αντικατέστησε την κοπή της πίτας στα νέα ελληνικά; Και -αν έχεις τον θεό σου- ποιος θα τολμούσε να ανταγωνιστεί σε debate έναν τέτοιο ρήτορα;;;
Shake Weight
Εδώ πάλι δεν θα χρειάζονταν καθόλου λόγια. Ο υποψήφιος δεν θα χρειαζόταν καν ν’ ανοίξει το στόμα του. Θα ήταν ο πρώτος που θα έκανε τις ομιλίες του στη νοηματική. Γιατί θα ήταν αρκετή μια επίδειξη του συγκεκριμένου προϊόντος προς το ακροατήριο για να καταστεί σαφής σε δυο τομείς ταυτόχρονα: ΚΑΙ πώς θα νιώσουν σε λίγο καιρό οι ψηφοφόροι του αφού τον ψηφίσουν ΚΑΙ τι σκοπεύει να κάνει (όπως κάθε βουλευτής) αν τελικά εκλεγεί.
Γιάννης Γιώτης
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο θείος που θα κάτσει με τη νεολαία. Ο παππούς που θα πει ιστορίες στα εγγονάκια του μπροστά στο τζάκι. Δεν υπάρχει κατηγορία νοικοκυραίου που να μην εκπροσωπούσε το λατρεμένο μεταμεσονύχτιο μουστάκι. Γιατί τα λόγια του θα κυλούσαν σαν γάργαρο νεράκι στις καρδιές των ψηφοφόρων. Στη Βουλή θα μίλαγε αυθόρμητα και χωρίς… φίλτρα. Ακόμα και στις δυσκολότερες στιγμές για την πατρίδα θα έδειχνε ολύμπια ψυχραιμία.