Αν με ρωτούσε κανείς το βράδυ της Παρασκευής αν έχω σκοπό να πάω να ψηφίσω, θα του απαντούσα ότι θέλω να ψηφίσω μόνο στις Ευρωεκλογές, αλλά κι αυτό με μια επιφύλαξη. Μια κουβέντα με φίλους περί ενδεχομένου να βγει δεύτερος ο Χρυσαυγίτης, με κλόνισε.
Πήγα λοιπόν να ψηφίσω και όσο περίμενα στην ουρά, άρχισα να παρατηρώ γύρω μου πως λειτουργούν οι άνθρωποι. Η εφορευτική επιτροπή, οι εκπρόσωποι των κομμάτων που βρίσκονται σε κάθε σχολείο, τα πάντα. Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να μπουκώσουν τα μάτια μου από όλη την προβληματική διαχείριση που μας διακρίνει σε επίπεδο εκλογών.
Κι είναι μια νοοτροπία που δεν θα συντηρούνταν για τόσο πολύ, αν δεν την επώαζαν διαρκώς τα ίδια τα κόμματα. Ειδικά τα δύο που αντιμάχονται για την εξουσία.
Πρόβλημα Νούμερο 1
Ποιος από τους νέους Ευρωβουλευτές και όχι τους επανεκλεγμένους δεδήλωσε σαφείς θέσεις για την ευρωκοινοβουλευτική του συμπεριφορά; Ποιος προπαγάνδισε τις θέσεις που θα πάει να υποστηρίξει στην Ευρώπη και σχετίζονται με αυτήν; Κανείς σχεδόν.
Δεν έχω ακούσει όλους τους υποψηφίους, αλλά απ΄όσους άκουσα, 2-3 παρεξέκλιναν της κομματικής λογικής. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι η ΝΔ μετέτρεψαν τις Ευρωεκλογές σε ζήτημα εθνικών εκλογών και γι΄αυτό φτάσαμε και στο σημείο προκήρυξης τέτοιων, ενώ όλα τα ΜΜΕ τις παρουσιάζουν ως πανωλεθρία του Τσίπρα εντός των τειχών.
Τον μοναδικό υποψήφιο που άκουσα να μιλάει για ζητήματα που άπτονται της ευρωπαϊκής θέσης που διεκδικεί, ήταν ο Πέτρος Κόκκαλης. Εκτός του ότι είναι από τους πολύ πολύ λίγους που έχουν στην κορυφή της ατζέντας τους το θέμα που θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα για κάθε κόμμα, δηλαδή το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, μιλούσε με έναν σαφή προσανατολισμό. Στο φαίνεσθαι τουλάχιστον ήταν με όλη τη σημασία υποψήφιος Ευρωβουλευτής.
Πρόβλημα Νούμερο 2
Πότε επιτέλους θα εκσυγχρονιστεί το σύστημα της εκλογικής διαδικασίας; Για ποιο λόγο πρέπει να σπαταλάμε κάθε φορά τόσο μεγάλη ποσότητα χαρτιού; Δεν είναι μόνο οι αφίσες των απαράδεκτων υποψηφίων που δεν έμαθαν ποτέ να σέβονται το περιβάλλον κι αυτό δείχνει το πόσο θα σεβαστούν κάτι άλλο πέρα από την τσέπη τους. Είναι και το τόσο χαρτομάνι που χρειαζόταν σε κάθε αίθουσα σχολείου. Τα ψηφοδέλτια, τα τοιχοκολλημένα χαρτιά για το που ψηφίζει ο καθένας και πολλά ακόμα.
Και να πεις ότι είμαστε μια χώρα που κάνει σωστά την ανακύκλωση, άρα όλο αυτό το χαρτί θα ανακυκλωθεί…Όχι. Μόλις το 10-15% των κάδων ανακύκλωσης καταλήγει εκεί που λέει το όνομα τους. Αν δεν ταρακουνάει το μυαλό ότι όλο αυτό το χαρτί παράχθηκε από 150.000 δέντρα, δηλαδή ένα τροπικό δάσος καταστράφηκε για να βγει δημοτικός σύμβουλος ο Μπάμπης από την Τραχανοπλαγιά, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο στη νοοτροπία μας.
Πρόβλημα Νούμερο 3
Έλεος πια με το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Κι αν μάθαμε πια να μη μιλάμε όταν συμβαίνει σε ένα μπαρ ή μια καφετέρια, δε μπορεί να το δεχόμαστε μέσα σε σχολικές αίθουσες. Μόνο εγώ πέτυχα δύο άτομα να καπνίζουν μέσα στην τάξη. Ο ένας δε ήταν και εκπρόσωπος κόμματος. Όταν του ζήτησα να το σβήσει γιατί απαγορεύεται, μου απάντησε ειρωνικά. Όταν τον απείλησα με αστυνομία, πάλι το ίδιο. Με αυτή την αυθάδεις, ασέβεια και κρετινισμό μαθαίνουν από τα ίδια τα κόμματα όλοι τους. Από τον ηγέτη μέχρι τον τελευταίο θυρωρό. Μόνο να πάρει τις ψήφους το κόμμα και όλα τα υπόλοιπα να καούν.
Κι οι υπόλοιποι γύρω του δεν μιλούσαν. Τον δικαιολόγησαν μάλιστα λέγοντας ότι έχει μπουχτίσει όλη μέρα με τις εκλογές. Λες και τον εμπόδισε κανείς να βγει έξω στον αέρα να καπνίσει…Θα δέχονταν άραγε να φυσάει τον καπνό στα μούτρα των παιδιών τους; Το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι πως οι αίθουσες ήταν γεμάτες με φυλλάδια για το περιβάλλον και ζωγραφιές παιδιών για την αγάπη προς τη φύση.
Πρόβλημα Νούμερο 4
Δεν παίρνω πολύ στα σοβαρά τις έρευνες δρόμου, γιατί ίσως και να γίνονται πολύ λάθος ή στοχευμένα ή ο ερωτώμενος να απαντά επίτηδες λάθος. Στην προκειμένη όμως δεν πιστεύω ότι ισχύει πολύ κάτι από τα παραπάνω. Ένα 13% των νέων 17-24 ψήφισε Χρυσή Αυγή. Αδιανόητο. Κι αν μέσα σε αυτούς βάλεις και όσους ψήφισαν Βελόπουλο ή τους πολύ συντηρητικούς Νεοδημοκράτες, το νούμερο είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Η μόνη ελπίδα είναι να μην πρόκειται για τόσο στέρεες και συνειδητές ψήφους, αλλά να ήταν μια επιλογή των καιρών. Αλλά 7 χρόνια το ρίχνουμε σε αυτή την ελπίδα κι ακόμα δεν εξαφανίζεται ο ρατσισμός κι ο φασισμός από τα μυαλά κάποιων. Κάποια στιγμή στερεύει κι η ελπίδα.
Νόημα να αναφερθούν κι άλλα προβλήματα δεν υπάρχει. Μόνο ένα από τα παραπάνω θα έπρεπε να αρκεί. Θα έπρεπε να είναι αρκετό για να αλλάξουμε αυτή τη στάση που μας υποδεικνύει μόνο την πάρτη μας και την ψυχική μας ικανοποίηση για τα επιτεύγματα αυτού που υποστηρίζουμε, είτε είναι κόμμα είτε ομάδα. Αλλά δυστυχώς