H έννοια των σταλινικών ποσοστών έλκει την καταγωγή της από τις εποχές που ο Ιωσήφ Στάλιν κυβερνούσε την Σοβιετική Ένωση. Τότε που όλες οι αποφάσεις του Στάλιν εμφανιζόντουσαν ως πλήρως αποδεκτές από το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του σοβιετικού λαού, που τα αποτελέσματα αποδοχής του μετουσίωναν σε ανούσια την όποια αντιπολίτευση.
Οι εχθροί του σταλινικού καθεστώτος πάντα αμφισβητούσαν την εγκυρότητα των συγκεκριμένων ποσοστών (και εδώ που τα λέμε μάλλον ορθά) και υποστήριζαν πως η πραγματικότητα απείχε απίστευτα από την εικόνα που παρήγαγε η κρατική προπαγάνδα. Στην Ελλάδα, η πλήρης ταύτιση του ΚΚΕ με τις σταλινικές αντιλήψεις το κατέταξε στα μυαλά πολλών ως ένα κόμμα αντιδημοκρατικό.
Τι συμβαίνει όμως όταν εκείνοι που κοντράρονται επί δικαίων και αδίκων με το ΚΚΕ βλέπουν έναν υποψήφιό του να κυριαρχεί στο πεδίο των δικών τους διαδικασιών; Όταν ένας υποψήφιος του ΚΚΕ κυριαρχεί με σταλινικά ποσοστά όχι με βάση τα όσα ο ίδιος ή το κόμμα του ισχυρίζονται αλλά με βάση μια διαδικασία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Τότε, είναι μάλλον αναμφίβολο και κοινώς αποδεκτό: ο συγκεκριμένος υποψήφιος κάτι κάνει (πολύ) καλά και τα σταλινικά του ποσοστά είναι αληθινά. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Πελετίδη, του για δεύτερη σερί φορά εκλεγμένου δήμαρχου Πάτρας με το συντριπτικό ποσοστό του 70%, είναι μάλλον αυτονόητο πως η πόλη τον εκτιμά δεόντως. Και μάλλον όχι εξαιτίας της κομμουνιστικής του ταυτότητας.
Είναι δεδομένο πως το 70% του πληθυσμού της Πάτρας δεν αποτελείται από κομμουνιστές. Η μαζική ψήφος στον Πελετίδη δεν είναι ιδεολογικά χρωματισμένη αλλά πρακτικά: τα έργα του μέσα στην πόλη είναι τέτοια που σχεδόν ανάγκασε τους ανθρώπους της να τον στηρίξουν εκ νέου στην κάλπη.
Κυρίως, αυτό που έκανε ο Πελετίδης ήταν πως επιχείρησε (και τα κατάφερε) να κάνει την Πάτρα ένα πεδίο άσκησης πολιτικής υπέρ των φτωχών. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει πως ξεπούλησε τις πολιτικές του θέσεις για να εξασφαλίσει την δημαρχική καρέκλα. Για την ακρίβεια, το ακριβώς αντίθετο συνέβη: διατηρεί τη θέση του διότι ακριβώς έμεινε πιστός στις αντιλήψεις του.
Συν τοις άλλοις, ο Πελετίδης έδωσε τεράστιο βάρος σε δυο κοινωνικές κατηγορίες που θα έπρεπε να απασχολούν το πρόγραμμα κάθε δημάρχου: τους άστεγους και τους άπορους. Και μάλιστα, ένα μέτρο του για αυτούς υπήρξε μια αληθινή παγκόσμια πρωτοτυπία. Πρόκειται για το μέτρο του delivery φαγητού στο σπίτι κάθε απόρου. Γνωρίζοντας πως πολλές φορές κάποιος που έχει ανάγκη για φαγητό ντρέπεται να σταθεί σε μια ουρά δημόσιου συσσιτίου, ο Πελετίδης εφάρμοσε τη μεταφορά του… συσσιτίου στο σπίτι του εκάστοτε απόρου!
Το δεύτερο μεγάλο του μέτρο αφορούσε τους άστεγους: ο δήμαρχος της Πάτρας έφτασε σε συμφωνία με την τοπική εκκλησία για τη δημιουργία σύγχρονου ξενώνα, το νοίκι του οποίου θα πληρώνει η ίδια η εκκλησία! Δεν πρόκειται καν δηλαδή για έναν δημόσιο χώρο που θα συντηρείται από τους φόρους των πολιτών της Πάτρας αλλά από έναν θεσμό της πόλης, ο οποίος αναλαμβάνει ολοκληρωτικά το κόστος του χώρου. Ο ξενώνας μάλιστα χωράει 100 άτομα.
Γι’ αυτό ο Πελετίδης βγήκε με τα συγκεκριμένα ποσοστά: γιατί στην Πάτρα οι φτωχοί είναι πιο πολλοί από τους πλούσιους και όταν ένας δήμαρχος κάνει υπέρ τους πολιτική, είναι λογικό να στηρίζεται από αυτούς…