Το έβλεπες από τις κινήσεις του, τον τόνο της φωνής του, το βλέμμα του. Μπορεί το επικοινωνιακό του χάρισμα (το τελευταίο του «όπλο» εν συγκρίσει με τον βασικό του αντίπαλο) να κάλυπτε μερικώς την ζημία και να ξεγελούσε κάποιους, όμως δεν αρκούσε- η σιωπηλή αλήθεια ήταν εκκωφαντική: το ήξερε και αυτό τον είχε επηρεάσει εμφανώς.
Οι ευρωεκλογές που προηγήθηκαν τον Μάιο αποδείχτηκαν, εν τέλει, πολύ πιο καθοριστικός παράγοντας για τη μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας: πέραν του «απτού» γεγονότος της διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώθησε το κυβερνών κόμμα στο να προκηρύξει άμεσα εθνικές εκλογές, προκειμένου, για να το πούμε απλοποιημένα, να μαζέψει ό,τι μαζεύεται και να μην μπει σε μια άσκοπη πολύμηνη προεκλογική διαδικασία.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο χτύπημα που κατάφερε η ΝΔ ήταν ότι κατακρήμνισε την ψυχολογία των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ και την έστειλε για 40κάτι ημέρες στα τάρταρα: αίφνης, ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε να υιοθετεί μια πιο ηττοπαθή στάση, τα λόγια και η στάση του σώματός του πρόδιδαν πως ούτε ο ίδιος περίμενε τέτοια διαφορά και συμβιβάστηκε, θα μπορούσε να πει κανείς, με αυτό που ερχόταν.
Τη εξαιρέσει της εμφάνισής του στον ΣΚΑΪ- εκεί που, λόγω «ιδιαιτερότητας» του καναλιού και του τρόπου που αντιμετώπιζε όλ’ αυτά τα χρόνια την κυβέρνηση-, όταν και παρουσιάστηκε επιθετικός στο μέγιστο επιτρεπτό βαθμό και έδειξε, ελαφρώς, να παλεύει να ξυπνήσει την (από καιρό σβησμένη) φλόγα των ψηφοφόρων του, ο, πρώην πια, πρωθυπουργός στις δημόσιες εμφανίσεις του αναλωνόταν σε «νωδές» ομιλίες που αποτύγχαναν να πετύχουν τον σκοπό τους.
Επομένως, η πολυθρύλητη συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτασε ποτέ στα επιθυμητά αποτελέσματα (εν αντιθέσει με αυτήν της ΝΔ που χτύπησε κόκκινο σε αποχρώσεις του γαλάζιου), με ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος ν’ απέχει από τις κάλπες σήμερα, μιας και ήταν πασιφανές πως το αποτέλεσμα όχι απλά δε γυρίζει, αλλά η, σημαντικών διαστάσεων, ήττα είναι το 3ο πιο βέβαιο πράγμα στην ζωή μετά το θάνατο και τους φόρους.
Όταν ο αρχηγός σου μοιάζει συμβιβασμένος με την ήττα, τα λόγια του («Σήμερα με πείσατε πως έρχεται η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της Ελλάδας», φερ’ ειπείν) χάνουν την στιβαρότητά τους κι αρχίζουν ν’ αποκτούν μια πιο κούφια υφή, συμπαρασύροντας στον… κοπετό σύσσωμη τη βάση των υποστηρικτών του.
Κάπως έτσι, η Νέα Δημοκρατία- της οποίας, ειρήσθω εν παρόδω, το επικοινωνιακό της επιτελείο έκανε άψογη δουλειά, ανεξαρτήτως του αν εγκρίνει κανείς την γραμμή που επελέχθη ή όχι- πανηγυρίζει, και δικαίως, μια μεγάλη νίκη και την πολυπόθητη αυτοδυναμία που εξασφαλίζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στον αντίποδα, δεν εξαϋλώθηκε, μιας και διατηρεί, κατά πώς φαίνεται, ένα ποσοστό άνω του 31%. Πλήρωσε, ωστόσο, τα σημαντικότατα λάθη στα οποία υπέπεσε κυρίως το 2015 και έχασε με κάτω τα χέρια από τη νέα κυβέρνηση- κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να οδηγήσει σε ειλικρινή ενδοσκόπηση.
Όσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Του πιστώνεται σαφέστατα πως ήταν αυτός που «γκρέμισε» τον λαοφιλή Αλέξη Τσίπρα και μετέτρεψε την, ευρισκόμενη σε ελεγχόμενη ταραχή μετά τον Σεπτέμβρη του 2015, Νέα Δημοκρατία σε κόμμα εξουσίας, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί πιστεύουν πως θα ξεκινήσει- τι παράδοξο, αλήθεια- με το αριστερό τη θητεία του ως πρωθυπουργός, καθώς τα αταβιστικά χαρακτηριστικά της (ακρο)δεξιάς δείχνουν έτοιμα να μιμηθούν την Άντζελα Δημητρίου και να κάνουν comeback στον έρωτά μας, όμως είναι βλακώδες να κρίνεται αρνητικά πριν καν πιάσει δουλειά.
Η «ισχυρή λαϊκή εντολή» (εύκολα η πιο πολυφορεμένη φράση μετά από εκλογές) υπάρχει, επομένως έφτασε η ώρα να… παίξει μπάλα.
Ευελπιστούμε, μονάχα, να μην έχει για συμπαίκτες παιδιά σαν τον ΕΤ.
Οι εξωγήινοι, κυρίως αυτοί του Υμηττού, σπανίως δίνουν πάσες…