Το βράδυ της Κυριακής υπήρχε ένας λόγος για να νιώσουμε σχεδόν όλοι έστω μια μικρή ανακούφιση σε επίπεδο εκλογικής διαδικασίας. Μετά από 7 χρόνια δεν θα βλέπουμε στο κοινοβούλιο Χρυσαυγίτες.
Σίγουρα η ιδεολογία τους δεν διαλύθηκε ούτε απουσιάζει από τη Βουλή. Σίγουρα θα βρεθούν ψήγματα αυτής σε άλλους κομματικούς σχηματισμούς ή και μεμονωμένα πρόσωπα συγκεκριμένων κομμάτων. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει την αξία του γιατί μπορεί να μας κρατάει σε εγρήγορση.
Η εγρήγορση είναι αυτή που πρέπει να έχουμε από δω και πέρα στη ζωή μας, αν υποθέσουμε ότι πήραμε το μάθημα μας με το εν λόγω μόρφωμα που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει ούτε με 0,1% στην κοινωνία.
Ας θυμηθούμε μερικούς από τους λόγους που ίσως να έφεραν το 2012 τη Χρυσή Αυγή στο κοινοβούλιο και την κράτησαν ψηλά σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες από τότε. Ήταν για παράδειγμα σοκαριστικά μεγάλα τα ποσοστά της στις αυτοδιοικητικές και τις Ευρωεκλογές το 2014, λίγους μόνο μήνες μετά τη δολοφονία Φύσσα και τα όσα είχαν βγει στη δημοσιότητα για την δομή εγκληματικής οργάνωσης.
Αυτό το στοιχείο δε μπορεί να μας κάνει να θεωρούμε ότι όσοι την ψήφιζαν ήταν απλώς απογοητευμένοι και ήθελαν να δώσουν ένα μήνυμα στα δημοκρατικά κόμματα. Είναι σαφές, τουλάχιστον για μένα, ότι αυτό το 7-8% που είχε το 2015 και το 10% στις αυτοδιοικητικές του 2014, ήρθε από ξεκάθαρους φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές, όπως θέλετε πείτε τους. Κανείς δεν ήταν άμοιρος ή ένα πρόβατο που ξεστράτισε από τη δημοκρατία.
Υπήρξε μια συνειδητή στροφή από ένα σημείο και μετά προς τα εκεί. Για ποιο λόγο αυτό το ποσοστό μειώθηκε κατά 5-6 μονάδες στις εκλογές της Κυριακής; Γιατί τα κόμματα και δη η Νέα Δημοκρατία αντιλήφθηκαν ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία να κατατροπώσουν τα φασισταριά.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, επομένως αρκετοί αποφάσισαν να υιοθετήσουν μια πιο ακροδεξιά ρητορική για να γίνουν αρεστοί στο κοινό της Χρυσής Αυγής. Το ζήτημα της Μακεδονίας άπλωσε πολύ γόνιμο έδαφος για να προσελκύσουν αυτό το κοινό. Και το κοινό της Χρυσής Αυγής δεν είναι κανένα πιστό κοινό. Δεν έχουν ιδεολογία. Δεν είναι ιδεολογία το μίσος. Είναι κάτι φτηνιάρικο που το ξεπουλάνε για πλάκα στη θέα της καλοπέρασης.
Η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγκόλπωσαν αυτό το όραμα και το πλαισίωσαν με βαθιά συντηρητική ρητορική. Είχαν επίσης να επιδείξουν στο παρελθόν τους και τα αναχώματα που σήκωσαν σε ζητήματα όπως το σύμφωνο συμβίωσης ή την υπηκοότητα σε μετανάστες και πρόσφυγες δεύτερης γενιάς, οπότε κατέστη σχετικά εύκολο να πετύχουν την διάσπαση του εθνικισμού που αυτοαποκαλείται πατριωτισμός για να εξαγνίσει τις πράξεις του.
Η Χρυσή Αυγή βγήκε από το κοινοβούλιο, όλα καλά, να το χαρούμε, αλλά ως εκεί. Οι άμυνες δεν πρέπει ποτέ να πέσουν και θα πρέπει να προσέχουν. Γιατί τα κοινωνικοπολιτικοοικονομικά στοιχεία που συνηγόρησαν στην άνοδο του ποσοστού της το 2012, δεν είναι απίθανο να έρθουν ξανά.
Αυτή τη στιγμή ο λαός αποφάσισε θεωρητικά να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να εναποθέσει όλες τις ελπίδες στη Νέα Δημοκρατία. Τι θα γίνει όμως αν απογοητεύσει πλήρως και αυτή η κυβέρνηση; Μπορεί κάποιος να βάλει το χέρι στη φωτιά ότι δεν θα δυναμώσει ξανά η Χρυσή Αυγή και αυτή τη φορά με πιο τρομακτικό τρόπο;
Γι΄αυτό εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε σε εγρήγορση. Να προετοιμαζόμαστε για το ενδεχόμενο της απογοήτευσης και να φροντίζουμε ώστε οι νέες γενιές που θα κληθούν να ψηφίσουν ξανά το 2023 να μην έχουν κανένα δισταγμό σχετικά με τη Χρυσή Αυγή. Να φροντίσουμε να απαλείψουμε τους παρόντες, να αλλάξουμε ει δυνατόν πολλά μυαλά και να δούμε τη Χρυσή Αυγή σαν τον ιό του HIV.
Δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τον ιό. Μπορούμε όμως να μειώσουμε τους φορείς και τα άτομα που τον μεταδίδουν. Κι η Χρυσή Αυγή παραμένει ένας ανίατος ιός. Αδύναμος τώρα, όμως σε αυτή την Ευρώπη, σε αυτόν τον κόσμο που η Λεπέν σαρώνει στη Γαλλία ή είναι πλανητάρχης ο Τραμπ, κανένας εφησυχασμός δε μπορεί να υπάρξει!