Πριν αρχίσετε να βαράτε για την απουσία ξεκάθαρων επιλογών από τη λίστα Ελλήνων πολιτικών, πρέπει να καταλάβετε κάτι. Εδώ μιλάμε για μια απλή λίστα στα στενά όρια μιας ιστοσελίδας και όχι για εκείνη του Σίντλερ που περιελάμβανε μερικές χιλιάδες ονόματα. Αν έπρεπε να μπουν και οι δικοί μας σωτήρες, δεν θα υπήρχε χώρος ούτε για τις διαφημίσεις της Google, οι οποίες μας ταΐζουν (σε αντίθεση από τους παιχταράδες που στέλνουμε στη Βουλή με την ψήφο μας).
Χίλαρι Κλίντον
Μιλάμε για τη μεγαλύτερη γκέλα στην πολιτική ιστορία του σύμπαντος. Η απατημένη σύζυγος του Μπιλ ήταν βέβαιη πως θα εξαργύρωνε την στήριξή της στον ατακτούλη πρώην πλανητάρχη με την προεδρία των ΗΠΑ. Η αποτυχία της να εκλεγεί όταν απέναντί της είχε το ανέκδοτο που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ, έχοντας παράλληλα τη στήριξη όλου του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών και αβάντα από το σύνολο (σχεδόν) των media και των opinion makers των ΗΠΑ, συγκρίνεται μόνο με εκείνες τις χαμένες ευκαιρίες κατσαπλιάδων επιθετικών που σημαδεύουν πουλιά σε κενή εστία. Θα προτιμούσε να μπει στον Λευκό Οίκο ως ο πρώτη γυναίκα πρόεδρος, αλλά όσο κι αν δεν είναι ιδιαίτερα παρήγορο, το μόνο που κατορθώνει είναι να μπει στην κορυφή της λίστας του menshouse. Και για να τα λέμε και όλα, με τέτοιο παρελθόν, με την ουρά της μπλεγμένη σε σκάνδαλα και πολέμους αλλά και αυτά τα μονίμως ξινισμένα μούτρα και πολύ της είναι…
Μπόρις Τζόνσον-Νάιτζελ Φάραντζ
Η πατρότητα της φράσης «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ» αγνοείται ακόμη, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: στο πρόσωπο αυτών των δύο πολιτικών βρήκε την απόλυτη εφαρμογή της. Φανατικά υπέρμαχοι της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πήδηξαν από τη βάρκα την επομένη του πρωτοφανούς θριάμβου του BREXIT που έστειλε όλη τη Γηραιά Ήπειρο αδιάβαστη και τη χώρα τους στην αγαπημένη της ιστορικά θέση, δηλαδή όσο πιο μακριά από τους υπόλοιπους γίνεται. Λαϊκιστές, φωνακλάδες, εριστικοί και προβοκάτορες, συγκέντρωναν όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας σύγχρονος πολιτικός προκειμένου να γίνει αρεστός και να έχουν τα λόγια του απήχηση σε ένα ακροατήριο που επιμένει να ακούει μόνο όσα ηχούν ευχάριστα στα αυτιά του. Με τη στάση τους οδήγησαν σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα και στη συνέχεια άφησαν όλους τους υπόλοιπους να διαχειριστούν το χάλι που δημιούργησαν. Δεν ξέρω πώς ακριβώς κινούνται ή πόσο χρονοβόρες είναι οι διαδικασίες ελληνοποίησης, αλλά -έστω τιμής ένεκεν- οφείλουμε να τους κάνουμε δικούς μας. Τέτοιοι μας αξίζουν.
Ταγίπ Ερντογάν
Πρόκειται για τον απόλυτο «κακό» κάθε τουρκικής καψουροσαπουνόπερας που σέβεται τον εαυτό της και χτυπά κόκκινα στην τηλεθέαση. Για Έλληνες, Κούρδους, Σύρους και πάρα πολλούς συμπατριώτες του αποτελεί την προσωποποίηση του χειρότερου εφιάλτη τους. Αν και δεν υιοθετώ τις παραινέσεις περί ψόφου στα social media, οφείλω να παραδεχτώ πως στην περίπτωσή του ισχύει το «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει». Ο νεοσουλτάνος της γειτονικής χώρας επιβίωσε ενός «πραξικοπήματος» σε ζωντανή μετάδοση, μιας κατάρριψης ρωσικού αεροπλάνου, της δολοφονίας του πρέσβη του «ξανθού γένους» στην Άγκυρα, των κατηγοριών για ανοχή και συνεργασία με το σύγχρονο καρκίνωμα που λέγεται ISIS. Έκανε μπίζνες με ό,τι χειρότερο έχει δει η ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα, συστηματικά οδηγεί κάθε πολιτικό αντίπαλό του στο περιθώριο ή τη φυλακή, αμφισβητεί ευθέως τη συνθήκη της Λωζάννης, απειλεί ότι θα πνίξει την Ευρώπη στους μετανάστες, κλείνει και ανοίγει κατά το δοκούν την κάνουλα της πληροφόρησης στη χώρα. Και όλα αυτά ενώ δεν είναι κάνας δικτατορίσκος της πλάκας, αλλά νόμιμα εκλεγμένος αρχηγός κράτους. Ο τύπος είναι είδωλο και παράδειγμα προς μίμηση για κάθε πολιτικό που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μανιπουλάρει το σύστημα υπέρ του και να συνεχίζει να μιλά στο όνομα της… Δημοκρατίας. Κάποιοι τον κατηγορούν πως έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Μέγα λάθος. Είναι αυτός που τη διαμορφώνει και για την δική μας περίπτωση αυτό μεταφράζεται σε «κακό σπυρί». Ξέρετε πού…
Φρανσουά Ολάντ
Όταν κάποτε ο γλυκύτατος συνήθως στα σχόλιά του Θεόδωρος Πάγκαλος αποκαλούσε τον πάντα καλοντυμένο και στιλιστικά προσεγμένο Δημήτρη Αβραμόπουλο «κύριο τίποτα», προφανώς δεν είχε συναντήσει ακόμη τον Φρανσουά Ολάντ. Ο απερχόμενος πρόεδρος της Γαλλίας θα καταφέρει να μείνει στο μυαλό όλων ως ο πολιτικός που δεν μπόρεσε να διαμορφώσει ή να επηρεάσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ σημαντική απόφαση που σχετίζεται με το μέλλον της Ευρώπης. Λαμβάνοντας υπόψη τον ιστορικό ρόλο της χώρας του ως «αντίβαρο» της γερμανικής αδηφάγου προσέγγισης σε ότι αφορά τα δικά της πλεονάσματα και της πολιτικής τιμωρητικού χαρακτήρα λιτότητας που επιβάλλει στα «παιδιά του ΠΑΣΟΚ στο νότο», θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από να σέρνεται μονίμως πίσω από τις αποφάσεις του Βερολίνου. Άτολμος, άχρωμος, άγευστος και προκλητικά βαψομαλλιάς, ο Ολάντ πρόδωσε κάθε ελπίδα του δυτικού κόσμου που είχε τη συνδέσει την εκλογή ενός σοσιαλδημοκράτη στην ηγεσία του κράτους που θεμελίωσε τη Δημοκρατία αστικού τύπου με μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση στα προβλήματα τα οποία διαχειρίζεται σε αυτή την αρνητική συγκυρία η Ευρώπη. Στο καλό Φρανσουά, δεν θα λείψεις σε κανέναν…
Η απάντηση στο «ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός» στην Ελλάδα
Αυτή τη στιγμή η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι «Κυριάκος Μητσοτάκης». Μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν «Αλέξης Τσίπρας» και στη μακρά λίστα απογοητεύσεων βρίσκει κανείς τα ονόματα γιγάντων της πολιτικής όπως εκείνα του Γιώργου Παπανδρέου, του Αντώνη Σαμαρά ή του Κώστα Καραμανλή. Κοινό χαρακτηριστικό όλων ένα. Το ότι κάποια δεδομένη χρονική στιγμή υπήρξαν στο μυαλό της πλειοψηφίας ως σωτήρες. Ή έστω ως σωστοί διαχειριστές μιας δύσκολης ομολογουμένως κατάστασης. Ή έστω ως στοιχειωδώς καλοί πολιτικοί. Ή έστω καλύτεροι από τους προηγούμενους. Ή έστω… κάτι… Οτιδήποτε. Φιλάκια…
