Διαβάζοντας αναλύσεις και θέσεις σε διάφορες πηγές ενημέρωσης σχετικά με το επίδομα των 2.000 ευρώ που εξήγγειλε η κυβέρνηση για νέες μητέρες, θα φανταζόταν κανείς πως πρόκειται για ένα πολύ κακό μέτρο.
Ορισμένες από αυτές τις πηγές μάλιστα, κάνουν λόγο για «θύελλα αντιδράσεων», λες και πρόκειται για κάποιον νέο φόρο που έρχεται να προστεθεί στον ήδη δυσβάσταχτο κύκλο υποχρεώσεων που αντιμετωπίζει κάθε οικογένεια καθημερινά.
Ο καθένας μπορεί να κάνει την ανάγνωση που επιθυμεί ή εκείνη που θεωρεί σωστή, με βάση τις αρχές του, τα «θέλω» του, τις προσδοκίες του και το σύστημα αξιών του. Προφανώς αυτές οι απόψεις μπορούν να είναι αλληλοσυγκρουόμενες, καθώς σπάνια μια απόφαση ή ένα μέτρο έχει καθολική αναγνώριση ή αγγίζει με τον ίδιο τρόπο κάθε κοινωνική ομάδα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, (και αφήνοντας στην άκρη τις κορώνες που υψώνονται καθαρά και μόνο για αντιπολιτευτικούς λόγους) έχουν δοθεί προεκτάσεις που μάλλον αδικούν τους εμπνευστές του μέτρου αλλά και τις προθέσεις τους.
Γίνεται λόγος για ανατριχιαστική αναβίωση του τρίπτυχου «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», για ενίσχυση του «πατριαρχικού» μοντέλου κοινωνίας, για διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, για χτύπημα στον αγώνα χειραφέτησής τους, μέχρι και για αντιμετώπισή τους ως «μηχανές και εργοστάσια αναπαραγωγής και αναπαραγωγής»…
Η αλήθεια είναι πως στον Δυτικό κόσμο το πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι έντονο και στην Ελλάδα ακόμη εντονότερο. Επίσης αλήθεια είναι πως ένα απλό εφάπαξ επίδομα δεν αρκεί για να αντιμετωπιστεί ένα τόσο ακανθώδες ζήτημα που εδώ και δεκαετίες έχει οδηγήσει σε παράπλευρες «απώλειες» για τις κοινωνίες, με κορυφαίο όλων το ασφαλιστικό, όπου ολοένα και λιγότεροι οικονομικά ενεργοί πολίτες καλούνται να θρέψουν τον ηλικιακά γερασμένο πληθυσμό, καταβάλλοντας εισφορές για την συνταξιοδότησή του.
Αυτό το «περίφημο» επίδομα προφανώς και δεν θα οδηγήσει ορδές νεαρών ζευγαριών στην απόφαση να πέσουν στο κρεβάτι δίχως μέτρα αντισύλληψης και να αρχίσουν να… γεννοβολούν ορδές Ελλήνων, έτοιμων να μεγαλώσουν και να μετασχηματίσουν τον κόσμο. Αυτή την αφελή και υπεραπλουστευμένη λογική δεν την υποστηρίζουν ούτε οι εμπνευστές του, άλλωστε.
Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Υπάρχει κανένας που θα πει «Γουάου αγάπη μου, δίνουν δύο χιλιάρικα για κάθε παιδί! Ας κάνουμε δέκα για να πάρουμε ένα εικοσάρικο»; Μάλλον όχι.
Πιθανότατα από μόνο του ως μέτρο δεν αρκεί για να λύσει ούτε το δημογραφικό ούτε να δώσει βαθιές «ανάσες» στην οικογένεια που βαίνει εδώ και χρόνια ασθμαίνοντας, εξαιτίας κυρίως της σύγχρονης αντίληψης για τον θεσμό και των ολοένα αυξανόμενων αναγκών στην αδυσώπητη αγορά εργασίας.
Είναι, όμως, απλά ένα φιλολαϊκό μέτρο, που ορισμένοι (οι οποίοι μέχρι σήμερα δεν έπαιρναν τίποτα) θα μπορέσουν –έστω- να καλύψουν ένα μέρος των εξόδων τα οποία συνεπάγεται ένας τοκετός.
Η εξαγγελία της κυβέρνησης δεν έρχεται να καλύψει όλο το φάσμα ενός προβλήματος που είναι έντονο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι, όμως, ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, το οποίο μάλιστα έρχεται από την Νέα Δημοκρατία, που υποτίθεται όχι μόνο δεν θα έδινε νέα επιδόματα, αλλά θα καταργούσε και τα ήδη υπάρχοντα.
Μέσα στις υποχρεώσεις κάθε κυβερνητικού σχήματος είναι να αποφασίζει με ποιον τρόπο θα διαθέτει πίσω στις κοινωνίες αυτό το περίφημο «πλεόνασμα» που δημιουργείται καθημερινά μέσα από τις θυσίες των εργαζόμενων, ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων. Η συγκεκριμένη θέλησε ένα μέρος του, λοιπόν, να το μετατρέψει σε ένα πριμ, σε ένα βοήθημα με δεδομένο στόχο και κατά συνέπεια δεδομένο target group. Τις νέες μητέρες.
Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να έχει προκαλέσει αυτές τις «θυελλώδεις αντιδράσεις», τις οποίες –εδώ που τα λέμε- ανακαλύπτει κανείς μόνο σε αντιπολιτευόμενα, σκληροπυρηνικά κομματικά ακροατήρια και ομάδες τις οποίες το συγκεκριμένο μέτρο δεν αγγίζει, επειδή δεν τις αφορά.
Έξω στον «κανονικό», ρεαλιστικό και υπαρκτό κόσμο, μάλλον είναι ελάχιστοι που αντί να μπορούν να πάρουν μια μικρή βοήθεια έστω, στην προσπάθειά τους να στήσουν μια οικογένεια, θα προτιμούσαν να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν σήμερα. Αυτούς αφορά το μέτρο και στις δικές τους τάξεις δεν υπάρχουν ούτε «θύελλες αντιδράσεων», ούτε «θύελλες ενθουσιασμού» προφανώς. Είναι απλά ένα επιπλέον «συν» (και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο) στους υπολογισμούς που θα κληθούν να κάνουν αν (σε πείσμα των τάσεων και των καιρών) αποφασίσουν να προσθέσουν άλλο ένα μέλος στον κόσμο μας.