Είναι πολύ άσχημη και αποκαρδιωτική η εικόνα των ανοίκιαστων χώρων στα κέντρα των πόλεων. Αποτελεί δείγμα περιορισμένης οικονομικής δραστηριότητας και μαρασμού μιας περιοχής. Εκτός κι αν μιλάμε για τα γραφεία της Χρυσής Αυγής που κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο…
Πρόκειται για μια εξέλιξη που στην ουσία είχε δρομολογηθεί πριν τις εκλογές, ενώ το αποτέλεσμα της πρόσφατης προσφυγής στην κάλπη ουσιαστικά τελείωσε το μόρφωμα το οποίο είχε πάρει «μπόι» την προηγούμενη δεκαετία, μέσα από τις ίδιες διαδικασίες. Εκμεταλλευόμενο, δηλαδή, την Δημοκρατία και την δύναμη που άντλησε από τις επιλογές χιλιάδων συμπατριωτών μας.
Φασίστες ή όχι, ρατσιστές ή όχι, ναζί ή όχι, το θέμα δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα πόσοι γνώριζαν, αναπροσδιορίζονταν ως τέτοιοι ή ασπάζονταν την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής.
Εκείνο που είχε σημασία ήταν το γεγονός ότι το αρχηγικό επιτελείο της οργάνωσης αντιλαμβανόταν τα ποσοστά του ως απόδειξη της δύναμης και της επιρροής που μπορούσε να ασκήσει, με αποτέλεσμα να επιδεικνύει ακόμη περισσότερο θράσος σε κάθε ευκαιρία.
Ένα φαινόμενο που δεν περιοριζόταν στις φαιδρές και ψευτοτσαμπουκαλήδικες παραστάσεις των βουλευτών στο κοινοβούλιο, αλλά επεκτείνονταν σε αντίστοιχες συμπεριφορές στους δρόμους και στις γειτονιές από μέλη της λεγόμενης «βάσης».
Οι εκλογές του προηγούμενου μήνα έδειξαν ότι αυτή η βάση γύρισε την πλάτη σε αυτούς τους ανθρώπους, γεγονός δίχως συζήτηση θετικό, αλλά όχι αρκετό για να πειστεί κανείς ότι ξεμπερδέψαμε μια και καλή με δαύτους.
Τα γραφεία και οι κομματικές οργανώσεις των Χρυσαυγιτών κλείνουν σε κάθε πόλη, αλλά είναι προφανές ότι αυτοί οι «μπερδεμένοι» (για κάποιους) ή πραγματικοί φασίστες (για άλλους) κάπου βρήκαν αποκούμπι. Σε όμορους και συγγενικούς χώρους, κατά βάση, μα όχι αποκλειστικά. Άλλωστε, για την Ελλάδα μιλάμε.
Την χώρα που ένας σημερινός 55άρης μπορεί να… «υπερηφανεύεται» πως ψήφισε Αντρέα το ’85, Μητσοτάκη το ’89, Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Τσίπρα και στο τέλος (για να τους τιμωρήσει όλους αυτούς) Χρυσή Αυγή…
Τώρα που το καράβι «μπάζει» νερά, τα ποντίκια –ως συνήθως- το εγκαταλείπουν και βρίσκουν άλλους χώρους που θα στεγάσουν τις ανίερες ιδέες τους και θα τις κρατήσουν ζεστές, «επωάζοντάς» τες και περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία που θα τους δοθεί. Στον συγκεκριμένο χώρο (όχι απαραίτητα με ανάλογα «σκληρά» χαρακτηριστικά) έχουν αναδυθεί νέοι «σωτήρες», αλλά η γενικότερη αίσθηση ορισμένων αναλυτών είναι πως εκεί έχει δημιουργηθεί ένα κενό το οποίο περιμένει κάποια στιγμή να καλυφθεί.
Την ίδια ώρα στην Χρυσή Αυγή μπαίνουν παντού λουκέτα. Λουκέτα στα γραφεία, λουκέτα στα κάγκελα των φυλακών που θα φιλοξενήσουν μέλη της για τις εγκληματικές ενέργειές τους. Λουκέτα στα μυαλά, όμως, δεν μπαίνουν.
Το ευτύχημα με την Χρυσή Αυγή στον τόπο μας ήταν η ίδια η στελέχωσή της. Δόξα τον Θεό, οι άνθρωποι δεν έχαναν ευκαιρία για να δείξουν το επίπεδό τους, μη έχοντας καν την εξυπνάδα να «μασκαρέψουν» καλύτερα τις πραγματικές προθέσεις του. Αυτός ο συνδυασμός ατόφιας βλακείας και απύθμενης θρασύτητας συναντήθηκε με το περιορισμένων ικανοτήτων αρχηγικό επιτελείο και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που βιώνουμε όλοι.
Ως χώρα, ως τόπος και ως κράτος είμαστε τυχεροί που δεν συνέβη ποτέ αυτό που κάποτε είχε υπαινιχτεί δημοσιογράφος που έκανε λόγο για «σοβαρή Χρυσή Αυγή».
Εάν οι άνθρωποι ήταν αρκετά έξυπνοι να καταλάβουν ότι με έναν τέτοιο μανδύα και μια ηγετική προσωπικότητα βεληνεκούς θα σάρωναν, δύσκολα θα ξεμπερδεύαμε από αυτούς και πιθανότατα θα είχαμε φαινόμενα αντίστοιχα άλλων χωρών της Ευρώπης όπου η ακροδεξιά είναι πραγματικός ρυθμιστής των εξελίξεων και όχι ένα γκρουπ άξεστων φωνακλάδων.
Τα κολλημένα «Ενοικιάζεται» στους χώρους που κάποτε στέγαζαν τέτοιους ανθρώπους, τις ιδέες τους και μέχρι ενός βαθμού αποτέλεσαν και αποκούμπι πολλών δυστυχισμένων που δεν είχαν από πουθενά να πιαστούν, είναι μια νίκη. Θα είναι αφελής, όμως, όποιος βιαστεί να μιλήσει για τέλος του πολέμου. Ο εχθρός για την ώρα έχει αφήσει στην άκρη την ναζιστική στολή του και προβάρει άλλες, πιο… mainstream ενδεχομένως, και κάνει υπομονή.
Ας μένουμε διαρκώς προετοιμασμένοι προκειμένου να μην γελαστούμε από τα όποια φτιασίδια του όταν κάνει ξανά την επανεμφάνισή του.