Είναι ένα από τα viral των ημερών ο Αλέξης Γεωργούλης. Και εδώ που τα λέμε, πως θα μπορούσε να μην είναι έτσι όπως τα είπε; Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια τοποθέτηση στην Ευρωβουλή στο πλαίσιο μιας συζήτησης για την εξόρυξη χρυσού (και μάλιστα, μίλησε με την ιδιότητα του ως συντονιστής της Επιτροπής Αναφορών), η οποία στα αλήθεια, δεν έβγαζε κανένα νόημα.
Οι συγκρίσεις με τον θρυλικό Θωμά Μάτσιο, αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού που πριν κάμποσα χρόνια έκανε ένα τεράστιο κωμικό σουξέ προσπαθώντας να εξηγήσει τι ακριβώς έγινε στο παιχνίδι της ομάδας του με την Καλαμαριά, ήταν αναμενόμενες. Αν υπήρχαν διαχρονικά βραβεία ακαταλαβίστικου λόγου, ο Αλέξης Γεωργούλης και ο αγαπημένος μας Θωμάς Μάτσιος θα μοιράζονταν την πρώτη θέση.
Για του λόγου το αληθές, να η τοποθέτηση του πάλαι ποτέ ηθοποιού:
Και να το ανεπίσημο «αδερφάκι» της τοποθέτησης:
Ελάχιστες ποιοτικές διαφορές, έτσι δεν είναι; Φυσικά, η βαρύτητα των δυο αστείων τοποθετήσεων δεν είναι αυτόματα και ισοδύναμη σε επίπεδο σημασίας. Άλλο να είσαι ένας παράγοντας και να μιλάς για ένα παιχνίδι που δεν έγινε στη Β΄ Εθνική και άλλο να τοποθετείσαι στο Ευρωκοινοβούλιο για τις εξορύξεις χρυσών. Το δεύτερο είναι λίγο πιο σημαντικό, έτσι; Για να το πούμε με απλά λόγια: κομπλέ είναι να γελάμε και με τις δυο περιπτώσεις αλλά όσον αφορά τον Γεωργούλη, ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού κοινού ίσως να πρέπει να γελάει κοιτώντας τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Ο Αλέξης Γεωργούλης ανήκει σε μια κατηγορία πολιτικών που τα κριτήρια της εκλογής του δεν έχουν καμία σχέση με πολιτική. Δεν μπήκε στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ επειδή έχει κάποια περγαμηνή στον οποιοδήποτε τομέα άσκησης πολιτικής, δεν εξειδικεύεται σε κάτι που να μπορεί να αξιοποιηθεί στο Ευρωκοινοβούλιο, αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν υπάρχει καν κάποια προεκλογική ομιλία του ή συνέντευξή του, που να δίνεται το στίγμα του πολιτικού του σκεπτικού.
Γιατί κάποιοι πήγαν και ψήφισαν τον Γεωργούλη; Λόγω των πολιτικών του χαρακτηριστικών ή επειδή πρόκειται για έναν αναγνωρίσιμο ηθοποιό και ένα ωραίο παιδί; Προφανέστατη είναι απάντηση. Συνεπώς, όποιος περίμενε από τον Γεωργούλη καλοδομημένο λόγο και πολιτικά επιχειρήματα, μάλλον ζει στον κόσμο του.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς: με δεδομένη αυτή την κατάσταση, τι είναι περισσότερο άξιο χλευασμού; Ο Γεωργούλης που στέκεται στις διαδικασίες του υψηλότερου θεσμού της Ευρώπης και χάνει τα λόγια του επειδή δεν ξέρει τι να πει ή το εκλογικό σώμα που ψηφίζει με απολίτικα κριτήρια και με γνώμονα το τι φάτσες ξέρει;
Αυτό προφανώς, δεν έχει να κάνει μόνο με το εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ που για αδιευκρίνιστους λόγους έστειλε τον Γεωργούλη στην Ευρωβουλή (117.600 άνθρωποι πήγαν και έριξαν την ψήφο τους στον συμπαθέστατο κατά τα άλλα) αλλά μια γενικότερη κουλτούρα που αφορά τον τρόπο που ψηφίζει ένα κομμάτι κόσμου στην Ελλάδα. Διότι μπορεί τώρα ο Γεωργούλης να γίνεται η αφορμή για να στήσουν πάρτυ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παραδείγματα «Γεωργούληδων» μπορούμε να βρούμε πολλά και σε όλα τα κόμματα, δεν είναι πρωτότυπο φαινόμενο τέτοιες εκλογές.
Όταν θα κοπάσουν λοιπόν τα γέλια για το συγκεκριμένο περιστατικό, ίσως θα πρέπει να γίνει αιτία προβληματισμού: με ποια κριτήρια εκλέγονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι των ψηφοφόρων. Αυτή είναι η αληθινά άβολη συζήτηση.