Κινδυνεύει η ενότητα ενός κόμματος που κέρδισε σχετικά πρόσφατα τις εκλογές και προηγείται (με διαφορά μάλιστα) στις δημοσκοπήσεις, παρά το γεγονός ότι έχουν παρατηρηθεί σοβαρές «ανορθογραφίες» κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας της;
Εάν το εν λόγω κόμμα λέγεται Νέα Δημοκρατία, ναι.
Είναι τέτοια η ιστορία και το παρελθόν της που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα, ειδικά όταν στην παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα, εμπλέκονται και ονόματα όπως αυτό του Αντώνη Σαμαρά, που υπήρξε αρνητικός ή θετικός πρωταγωνιστής σε ανάλογες εξελίξεις παλαιότερη.
Τα διασπαστικά σενάρια ενισχύει η ίδια η φύση και η ανθρωπογεωγραφία της παράταξης η οποία διευρύνεται εντυπωσιακά κάθε φορά που η Νέα Δημοκρατία κερδίζει εκλογές. Όταν τα καταφέρνει, έχει προηγηθεί ένα «προσκλητήριο» δυνάμεων που ξεκινούν από τον χώρο του κέντρου και φτάνουν μέχρι το δεξί άκρο, ακροβατώντας πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί στο οποίο προσπαθούν να ισορροπήσουν φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές, λαϊκοί δεξιοί, συντηρητικοί, εθνικόφρονες και ένα σωρό άλλες τάσεις που στριμώχνονται στα βουλευτικά έδρανα του κόμματος.
Από τις αρχικές, κιόλας, επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη σύνθεση της κυβέρνησής του ανιχνεύθηκε η πρόθεσή του να συμβιβάσει και να συνθέσει αυτές τις αντικρουόμενες συνισταμένες, γνωρίζοντας καλά ότι από όλα αυτά τα… στόματα της Λερναίας Ύδρας (από άποψη διαφορετικών στάσεων και απόψεων) του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού κανένα δεν πρέπει να… ταϊστεί τόσο πολύ ώστε να μεγαλώσει αρκετά και να «καταπιεί» τον οργανισμό και τον αρχηγό του.
Νιώθοντας πλέον δυνατός στη θέση του ο Μητσοτάκης άνοιξε τα χαρτιά του στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι το κόμμα είναι δικό του, με καθαρά πολιτικούς όρους, και παίρνοντας αποστάσεις από κομμάτια της «γαλάζιας παράταξης» που έπαιξαν ρόλο στο παρελθόν.
Από πολλούς η επιλογή Σακελλαροπούλου έδειξε ακριβώς αυτό. Εάν στήριζε επανεκλογή Παυλόπουλου θα έκλεινε το μάτι προς την «Καραμανλική, λαϊκή δεξιά», η οποία ωστόσο εκπροσωπείται ικανοποιητικά σε όλα τα όργανα του κόμματος και της κυβέρνησης. Ουσιαστικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης οριοθέτησε το μέχρι πού φτάνει η επιρροή του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού, που έτσι κι αλλιώς δύσκολα θα έφτανε στο σημείο να αμφισβητήσει ανοιχτά επιλογές του και να προκαλέσει οποιοδήποτε πρόβλημα στο οικοδόμημα του θείου του, Κωνσταντίνου.
Ωστόσο δεν φαίνεται να ισχύει απόλυτα κάτι αντίστοιχο στην περίπτωση του άλλου ισχυρού πόλου της παράταξης, εκείνου που φλερτάρει μονίμως με το δεξί άκρο, δείχνει να κερδίζει διαρκώς έδαφος εξαιτίας της… αρεστής σε πολλά αυτιά (και συχνά) ακραίας ρητορικής του για τα εθνικά θέματα ή το προσφυγικό.
Τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας πρεσβεύουν τέτοιου τύπου ιδέες και διαθέτουν το επικοινωνιακό χάρισμα που χρειάζεται για να κερδίζουν διαρκώς πόντους στους κόλπους των ψηφοφόρων. Επιπλέον, ανάμεσά τους έχουν έναν άνθρωπο που έχει παίξει πολλές φορές τα πολιτικά χαρτιά του κόντρα στο ρεύμα ή τις εκτιμήσεις, εκπλήσσοντας ευχάριστα ή δυσάρεστα κατά την διάρκεια της διαδρομής τους.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο άνθρωπος που είχε το ενδόμυχο πόθο ότι θα αποτελούσε την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για τον προεδρικό θώκο. Σε πρόσφατη συνέντευξή του δεν χρειαζόταν να είναι κανείς ο εμπειρότερος αναλυτής του κόσμου για να διαπιστώσει την πικρία του, ενώ η δεδομένη απουσία του από την ψηφοφορία αν και αιτιολογημένη λόγω των υποχρεώσεών του, δεν παύει να αποτελεί και σαφές μήνυμα. Και, για κάποιους, προάγγελος μελλοντικών εξελίξεων σε βάθος χρόνου…
Οι πολιτικές ικανότητες του Αντώνη Σαμαρά αποδεικνύονται από το βιογραφικό του. Χρειάζεται να διαθέτει κανείς τρομερό πολιτικό κεφάλαιο για να κατορθώσει να αναρριχηθεί στην ηγεσία ενός κόμματος (και τελικά στην πρωθυπουργία) του οποίου υπήρξε αιτία της πτώσης του και παράλληλα της περιδίνησης του σε περιπέτειες μετά από αυτό.
Ο πρώην πρωθυπουργός έχει πια την εμπειρία και την γνώση να μπορεί να «διαβάζει» τις πολιτικές «φάσεις» και το προνόμιο της υπομονής που άλλοι δεν διαθέτουν. Δίπλα σε αυτό το προσωπικό πλεονέκτημά του, βάζεις και το στελεχιακό δυναμικό κοντινών ή όμοιων πεποιθήσεων (πάντα με τα εθνικά θέματα στο επίκεντρο) και δημιουργείς ένα… κοκτέιλ που απειλεί την ενότητα του κοινού «τραπεζιού» στο οποίο συναντώνται οι διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες τάσεις του κόμματος.
Αυτή η κατάσταση είναι λογικό να βρίσκεται υπό παρακολούθηση και επιτήρηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι βέβαιο πως την δεδομένη χρονική στιγμή στην οποία μοιάζει παντοδύναμος εντός κόμματος, εάν κάποιος τον αμφισβητήσει ανοιχτά θα επιχειρήσει πολιτική αυτοκτονία και θα κινδυνεύσει με εξοστρακισμό.
Όμως τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι και οι ισορροπίες μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, ιδιαίτερα με όλα όσα συμβαίνουν στην περιοχή με πρωταγωνίστρια την άκρως διεκδικητική Τουρκία. Ένα λάθος βήμα, μια δυσμενής εξέλιξη ίσως να είναι αρκετή για να «καταδικάσει» τον Κυριάκο στη συνείδηση μιας μερίδας ψηφοφόρων που δεν θα είχαν πρόβλημα να εκφραστούν από έναν διαφορετικό πολιτικό φορέα μιας «πατριωτικής δεξιάς».
Όλα τα… εύφλεκτα υλικά είναι εκεί, ο Αντώνης Σαμαράς έχει εμπειρία σε πολιτικές φωτιές και το μόνο που θα χρειαστεί είναι μια σπίθα που θα λειτουργήσει ως επιταχυντής των εξελίξεων.