Για μια 5ετία η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που έχουν δεχτεί τεράστιο αριθμό προσφύγων και σαφώς δυσανάλογο των δυνατοτήτων της να τους απορροφήσει ή έστω να τους επιτρέψει να πάνε κάπου αλλού στην Ευρώπη.
Για μια 5ετία οι άνθρωποι στα θαλάσσια σύνορα της, κυρίως στο Αιγαίο, έχουν κληθεί να ξεζουμιστούν για να ανασύρουν νεκρούς και ζωντανούς από τα νερά, είτε με πρίμα θάλασσα είτε με αντάρα.
Η βοήθεια που έχουν πάρει είναι κυρίως ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πάντοτε σε επίπεδο εγκατάστασης στη στεριά. Στο επίπεδο της διάσωσης από τις λέμβους αυτοκτονίας, οι λιμενικοί και απλοί βαρκάρηδες παλεύουν μόνοι τους.
Σε αυτή την 5ετία η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι βαθιά συντηρητική και ωθεί την Ευρώπη σε μια ακραία οπισθοδρομική αντίληψη και στην ενδυνάμωση των ακροδεξιών κινημάτων, ενίοτε και σε exit χωρών.
Αναμφίβολα το βάρος στους ώμους της Ελλάδας είναι τεράστιο. Θα ήταν τεράστιο ακόμα κι αν δεν είχαμε περάσει μια δεκαετία κρίσης. Την περάσαμε όμως κι αυτό καθιστά το βάρος εξαντλητικό. Όμως θα ήταν αφελές να αγνοήσουμε και τους τραγικούς χειρισμούς των κυβερνήσεων στο θέμα της υποδοχής, του διαμοιρασμού και της γραφειοκρατικής διαχείρισης των ανθρώπων που ήρθαν εδώ μόνο και μόνο επειδή πίσω τους υπήρχε το μαστίγιο του τρόμου.
Με λίγα λόγια, δεν εξαντλήθηκαν όλα τα μέτρα που θα μπορούσαν να καλυτερεύσουν την στρατηγική της χώρας σε αυτό το πολύ λεπτό θέμα. Πώς λοιπόν από τη στιγμή που δεν εξαντλήθηκαν, καταλήγει σήμερα η κυβέρνηση να ετοιμάζει την κατασκευή πλωτών φραγμάτων και εκπροσωπείται σε αυτό από έναν πολιτικό όπως ο κ. Μηταράκης που δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για την πολιτική του παρουσία σε αυτή τη δεκαετία της κρίσης;
Ποιες είναι οι εναλλακτικές που εξετάστηκαν, αν εξετάστηκαν, και επελέγη το φράγμα των 2.7 χιλιομέτρων στη Λέσβο για αρχή και με προοπτική επέκτασης; Ποιο είναι το σχέδιο σε αυτό; Να εμποδίζονται οι πρόσφυγες να έρθουν και απλώς να μένουν μετέωροι μεταξύ του τρόμου από τον οποίο έφυγαν και της απόρριψης στην οποία ήρθαν; Να πνίγονται στο νερό επειδή το πίσω και το μπροστά τους τους αγνοούν και τους καταδικάζουν; Να γίνεται μήπως πιο ελεγχόμενη εισροή, όχι ποσοτικά, αλλά σε επίπεδο καταγραφής; Ποιοι είναι οι στόχοι;
Γιατί αυτό που φαίνεται μέχρι στιγμής είναι μια τραγική απόφαση. Όχι μόνο σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Αυτό δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί. Είναι τραγική και σε πολιτικό επίπεδο, αφού δημιουργεί συμβολισμούς και αγκυλώσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Κι αν το εξωτερικό δεν έχει δικαίωμα διά να ομιλεί με την παγερή στάση που έχει δείξει, το εσωτερικό θα πρέπει να βρει άλλον τρόπο από τα φράγματα.
Είναι χωρίς υπερβολή και απ΄οποιαδήποτε σκοπιά το δει κανείς, μια κίνηση φανερά απέναντι στην έννοια Ανθρώπινα Δικαιώματα, στην έννοια του Ασύλου. Πολιτικοί ασφαλώς δεν είμαστε, ούτε έχουμε την παραμικρή ιδέα από το τι μπορεί να υπάρχει από πίσω, ούτε έχουμε τα στοιχεία για να συνδέσουμε αυτή την κίνηση με την Τουρκία, τον Ερντογάν κτλ. Υπάρχει όμως ένα υψηλότερο διακύβευμα εδώ κι αυτό αφορά την πρόκληση ανησυχίας ως και τρόμου με τις κινήσεις που κάνει τους τελευταίους 2 μήνες η ελληνική κυβέρνηση.
Το πλωτό φράγμα είναι μια ένδειξη πολέμου κι όχι ειρήνης. Κι αυτή η ένδειξη αφορά και τους πρόσφυγες, αλλά κι εμάς που δεν είμαστε πρόσφυγες. Ακόμα κι αν δεχόμασταν με βαριά καρδιά ότι υπάρχει ένα ορθό σκεπτικό από πίσω, βλέποντας ποιοι θα το διαχειριστούν το σκεπτικό και το σχέδιο, δεν μπορεί παρά η ανησυχία να μεγαλώνει.
Τι θα συμβεί αν υπάρξουν πνιγμοί ανθρώπων εξαιτίας του φράγματος; Τι θα γίνει αν η χώρα στιγματιστεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Αντιλαμβάνονται άραγε οι Μηταράκηδες αυτού του τόπου το οικονομικό κόστος; Προτάσσω αυτό, γιατί δυστυχώς έχει γίνει αντιληπτό ότι στη σημερινή εποχή αυτό είναι το πρωτεύον και ο άνθρωπος έπεται. Κάτι που προφανώς και δεν θα έπρεπε να ισχύει.
Οι φωνές μας είναι μικρές, είναι αδύναμες, είναι πια απηυδισμένες με όσα έχουν δει. Αλλά αν γίνουν πολλές, μπορεί και να καταφέρουν κάτι. Αν πάψουν να νοιάζονται για το ποδόσφαιρο και να το μετατρέπουν στο χαλινάρι της πολιτικής και να το χρησιμοποιούν ως όχημα εκτροχιασμού της κοινωνίας οι ίδιοι οι πολίτες, τότε ίσως και κάτι να αλλάξει. Ίσως και να μην υπάρχει ούτε ως σκέψη το πλωτό φράγμα…