Για άλλη μία φορά το ελληνικό κράτος δείχνει αδύναμο και διστακτικό να πάρει κρίσιμες αποφάσεις όταν γνωρίζει ότι το πολιτικό κόστος αυτών θα είναι πολύ μεγάλο.
Την ώρα που ο κορωνοϊός βυθίζει χώρες και οικονομίες η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού στη χώρα μας ήταν κατά γενική ομολογία πολύ καλή. Οι επιστήμονες μπήκαν σε πρώτο πλάνο, οργάνωσαν υποδειγματικά το σχέδιο αναχαίτισης του ιού και πήραν τα μέτρα που έπρεπε για να μη ζήσουμε καταστάσεις σαν αυτές που ζουν οι γείτονες μας στην Ιταλία.
Η κυβέρνηση φάνηκε να ακολουθεί τις οδηγίες των επιστημόνων, αλλά την κρίσιμη ώρα έκανε πίσω σε ένα θέμα που κάνει τζιζ. Εκείνο της εκκλησίας…
Στην κορυφή της ατζέντας των κυβερνήσεων ανά τον κόσμο βρίσκεται το ξέσπασμα του κορωνοϊού και η προσπάθεια τους να περιορίσουν την εξάπλωση μιας επιδημίας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι αναγκασμένες να λάβουν μέτρα τα οποία συχνά δεν είναι ευχάριστα σε κανέναν (ούτε καν στα κυβερνητικά επιτελεία), αλλά κρίνονται απαραίτητα, αν και ελάχιστα δημοφιλή.
Τα παραδείγματα της αναβολής των καρναβαλικών εκδηλώσεων, του εμπάργκο πτήσεων ή οι αποφάσεις για διεξαγωγή αθλητικών δραστηριοτήτων κεκλεισμένων των θυρών, είναι τα πιο χαρακτηριστικά, αλλά όχι τα μόνα. Ωστόσο -κι ενώ η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει να συνετίζεται έστω και απρόθυμα- η κυβέρνηση αρνείται να αγγίξει το ευαίσθητο θέμα των πιστών, αν και ο κίνδυνος μετάδοσης του ιού στις τάξεις τους είναι ακόμα μεγαλύτερος λόγω ηλικίας.
Η πίστη μπορεί να είναι ατομικό βίωμα και προσωπική υπόθεση, έχει όμως κοινωνικές προεκτάσεις που ξεπερνούν το άτομο και αφορούν το σύνολο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι θρησκευτικού τύπου εκδηλώσεις μπορούν να μεταβληθούν σε ανοιχτά μέτωπα μαχών με τον Covid 19, και μάλιστα με συνθήκες ιδανικές για να νικήσει εκείνος.
Ένας κλειστός χώρος, γεμάτος κυρίως με ανθρώπους που ανήκουν στις λεγόμενες ομάδες υψηλού κινδύνου και με πρακτικές όπως αυτή της Θείας Κοινωνίας, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε υγειονομική βόμβα. Μία σε κάθε γειτονιά, μία σε κάθε ενορία, όσες δηλαδή είναι και οι χριστιανικές εκκλησίες στον τόπο μας.
Οι παπάδες μας έχουν κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουν ότι στο «θαύμα της Θείας Κοινωνίας» περιλαμβάνεται και η μη μετάδοση ασθενειών. Δικαίωμά τους, εφόσον αυτή η στάση αφορά «εσωτερική υπόθεση», μεταξύ ανθρώπων που ασπάζονται κοινές απόψεις και θέσεις. Και –προφανώς- δικαίωμα και των ατόμων, ακόμη κι αν πρόκειται για μέλη της επιστημονικής και ιατρικής κοινότητας, είναι να συμφωνούν ή να διαφωνούν με τις όποιες επιταγές της εκκλησίας. Αρκεί, βέβαια, να μην μπερδεύουν τις δύο ταυτότητές τους.
Με λίγα λόγια, εάν ένας καρδιοχειρουργός προσεύχεται και κάνει τον σταυρό του πριν πιάσει στα χέρια του το νυστέρι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εάν όμως ο τρόπος με τον οποίο βιώνει την πίστη του μπερδεύεται με την επιστημονική ιδιότητά του, το πράγμα αλλάζει. Εάν, δηλαδή, αποφασίσει ότι η προσευχή αρκεί και δεν χρειάζονται επεμβάσεις επειδή «έχει ο Θεός», κάποιος πρέπει να επέμβει και να του αφαιρέσει την άδεια εξάσκησης του επαγγέλματός του.
Αυτός ο «κάποιος» που παρεμβαίνει όταν ταυτότητες, ιδιότητες και αρμοδιότητες γίνονται πιο «γκρίζες» ονομάζεται Κράτος και –τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο- αποτελεί την απόλυτη εξουσία, στη βάση βέβαια που θέτουν οι νόμοι και το Σύνταγμα. Αυτός ο «κάποιος», λοιπόν, στην Ελλάδα εμφανίζεται ιδιαίτερα δυναμικός σε μια σειρά από άλλες υποθέσεις, όπως το να στείλει ΜΑΤ στα νησιά για να υλοποιήσει τα σχέδιά του για το προσφυγικό, αλλά παραμένει θλιβερός και άτολμος παρατηρητής ενεργειών που υποκαθιστούν τις δικές του εξουσίες και θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών του.
Η Ελλαδική Εκκλησία είναι η μόνη που μπορεί να βγάλει το κράτος από την δύσκολη θέση, αφού εκείνο δεν τολμά. Μια κίνηση αυτοπροστασίας από την ίδια θα ήταν ό,τι καλύτερο και για τα δικά της συμφέροντα, αφού ακόμη κι όσοι στέκονται απέναντί της θα την παραδεχτούν εάν βγει δημόσια και απλά δηλώσει ότι όταν λέμε να αποδώσουμε «τα του Θεού τω Θεώ», δεν εννοούμε ότι θα τον κάνουμε υπεύθυνο για τα μέτρα πρόληψης ενός ιού…
Για κάτι τέτοια υπάρχουν οι άνθρωποι και η ευχέρεια (που για τους Χριστιανούς δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό) να χρησιμοποιούν ελεύθερα την κρίση τους.