Σχεδόν κάθε δήμαρχος που πέρασε από την Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες θέλησε να συνδέσει το όνομά του με κάποιο έργο στην πρωτεύουσα. Για κάποιους, σαν τον Δημήτρη Αβραμόπουλο για παράδειγμα, η ευρηματικότητα εξαντλήθηκε στα κάγκελα στα πεζοδρόμια, εξ ου και το «καγκελάριος», παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει.
Άλλοι άρχισαν να βγάζουν βόλτα δεξιά κι αριστερά τον καημένο τον «Δρομέα», ίσως το πιο ταλαιπωρημένο και υποτιμημένο έργο τέχνης της εποχής μας. Και σχεδόν όλοι, έβαλαν την δική τους «πινελιά» στην προσπάθεια αναδιαμόρφωσης της Ομόνοιας. Της διαχρονικά πιο άσχημης και απροσπέλαστης για τους κατοίκους κεντρικής πλατείας πρωτεύουσας στην Ευρώπη.
Ο Κώστας Μπακογιάννης δεν διαφέρει από τους προκατόχους του. Το απέδειξε κιόλας με τα πρόσφατα (νέα) εγκαίνια της «δικής» του Ομόνοιας, αλλά δεν έμεινε σε αυτό. Μπήκε στο… παιχνίδι τόσο φορτσάτος και αποφασισμένος που παίρνει επ’ ώμου ακόμη και το γηπεδικό του Παναθηναϊκού, αλλά και ακόμη ένα έργο «πνοής» όπως το χαρακτηρίζει, το οποίο μπήκε από χθες (Δευτέρα, 15 Ιουνίου) στις ζωές μας.
Και εγένετο φως. Άκυρο. Και εγένετο ο Μεγάλος Περίπατος. Τουλάχιστον στα αρχικά στάδιά του, με στόχο να ενοποιηθεί το κέντρο της Αθήνας σε έναν τεράστιο πεζόδρομο και ποδηλατόδρομο, στα πρότυπα άλλων μεγάλων πόλεων που εμείς οι Έλληνες κοιτάμε σαν χάνοι.
Εκτός από περίπατος πάντως, έγινε και κάτι ακόμα. Χάος… Ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο στους δρόμους της Αθήνας, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο και όπως άλλωστε είχαν προειδοποιήσει άπαντες τον δήμαρχο. Εκείνος σε διαδικτυακό μήνυμά του επιμένει. «Εδώ και περίπου 35 χρόνια συζητάμε τις αλλαγές στην Πανεπιστημίου. Μας πήρε μια γενιά για να το δοκιμάσουμε, αλλά ήρθε η ώρα να το κάνουμε. Από σήμερα το πρωί (σσ Κυριακή) τρεις από τις έξι λωρίδες αποδίδονται στους πεζούς και τους ποδηλάτες σε 7.000τμ ελεύθερου δημόσιου χώρου, που θα ομορφύνουν με παγκάκια και περισσότερες από 250 ζαρντινιέρες με πράσινο. Δημιουργείται για πρώτη φορά στην Αθήνα μία ασφαλής, υπέροχη ποδηλατική διαδρομή που ενώνει το Σύνταγμα με την Ομόνοια. Και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα κινούνται ανεμπόδιστα και γρήγορα. Κάθε αρχή είναι δύσκολη, αλλά ποιος θα μπορούσε σήμερα να φανταστεί αλλιώς την Δ. Αρεοπαγίτου, την Απ. Παύλου ή την Ερμού; Ίσως χρειαστεί λίγη υπομονή στην αρχή, για να φτάσουμε σε μία Αθήνα που δεν θα αποκλείει κανέναν. Ανοιχτή για όλους»…
Ε, όχι και για όλους κύριε δήμαρχε…
Προφανώς οι οδηγοί και τα τροχοφόρα δεν χωρούν εκεί. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Εφόσον λήφθηκε η συγκεκριμένη απόφαση, καλώς ελήφθη. Το θέμα δεν έχει προκύψει με την ιδέα ως ιδέα, αλλά με τον τρόπο και τον χρόνο υλοποίησής της. Κυρίως για την «πρεμούρα» να ξεκινήσει η εφαρμογή της μέσα στο καλοκαίρι, αλλά πριν τις άδειες των διακοπών, την ώρα δηλαδή που οι δρόμοι των Αθηνών παραμένουν σε κατάσταση συμφόρησης, ενώ σίγουρα κάποιοι θα πρότειναν το σχέδιο να ξεκινούσε πιλοτικά τον Αύγουστο, με σαφώς λιγότερους κατοίκους παρόντες, πολύ λιγότερη ταλαιπωρία για τους παραμένοντες και ένα χρονικό όριο μέχρι τον Σεπτέμβρη προκειμένου να «χωνέψουν» όλοι τα νέα δεδομένα και να έχουν τον χρόνο ώστε να προσαρμοστούν σε αυτά.
Επιπλέον, στον υπόλοιπο κόσμο (τουλάχιστον εκεί που ανάλογα έργα λειτουργούν δίχως προβλήματα) οι πολίτες απολαμβάνουν εναλλακτικών τρόπων μετακίνησης εφόσον δεν επιθυμούν ή δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους ή το ποδήλατο. Ποια είναι αυτά; Μα φυσικά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η κατάσταση των οποίων –αν και βελτιωμένη τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα- απέχει ακόμη κατά πολύ από αυτά των μοντέρνων ευρωπαϊκών πόλεων. Εάν αυτό συνδυαστεί με την γενικότερη κουλτούρα του Έλληνα που παραμένει προσκολλημένος στη… μάνα του και το ΙΧ του, αλλά και τον φόβο για τα ΜΜΕ λόγω κορωνοϊού, καταλαβαίνει κανείς για τι «φάουλ» μιλάμε σχετικά με την χρονική συγκυρία κάτω από την οποία μπήκε σε εφαρμογή ο «Μεγάλος Περίπατος».
Δουλειά των πολιτικών είναι να λύνουν προβλήματα. Ο Κώστας Μπακογιάννης αποφάσισε να το κάνει προσθέτοντας ακόμα ένα, έχοντας την ελπίδα ότι κάποτε θα ξεπεραστεί και θα ξεχαστεί (το πρόβλημα, όχι ο ίδιος). Πιθανότατα να έχει και δίκιο. Ενδέχεται, όμως, η ταλαιπωρία την οποία θα βιώνουμε όλοι τους επόμενους μήνες να τον κρατήσει για πάντα στις μνήμες μας, αλλά όχι για τους λόγους που εκείνος πιστεύει…