Στην παραφιλολογία και στους αστικούς μύθους σχετικά με την 17 Νοέμβρη ιδιαίτερη θέση έχει εκείνη που για καιρό «ψιθυριζόταν» από πολιτικούς αντιπάλους τους ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν άργησε τελικά να αποτελέσει κομμάτι της ρητορικής ακόμη και των εφημερίδων που ήταν θετικά προσκείμενες στην Νέα Δημοκρατία.
Υιοθέτησαν, δηλαδή, φανερά πια, και εκείνες το αφήγημα ότι η νούμερο 1 τρομοκρατική οργάνωση της χώρας είχε σχέση με το κόμμα, με τα σενάρια σχετικά με τον βαθμό σύνδεσης και εμπλοκής να αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και τον βαθμό έντασης της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έτσι, ορισμένοι πίστευαν (ή τουλάχιστον έτσι άφηναν να εννοηθεί) ότι τόσο η 17 Νοέμβρη όσο και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα προέρχονταν από την ίδια «μήτρα», την οποία χρονικά οριοθετούσαν στην περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Το σενάριο ήθελε ορισμένα από τα στελέχη της προσπάθειας για ανατροπή της χούντας να παραμένουν ενεργά, περνώντας στην τρομοκρατία και θεωρώντας ότι η πτώση των Συνταγματαρχών δεν σήμανε αυτόματα και το τέλος της εποχής τους, την ίδια ώρα που άλλα μέλη σταμάτησαν την ένοπλη πάλη και συστρατεύτηκαν με τον νέο πολιτικό φορέα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μέσω του οποίου υποσχόταν την περίφημη «Αλλαγή», πράγμα που για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας παρέμενε ζητούμενο ακόμη και μετά την παλιννόστηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Για τους Αμερικανούς αυτά τα σενάρια ήταν πάντοτε… γοητευτικά, λόγω και της γνωστής σχέσης «αγάπης και μίσους» που είχαν για τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος από τη μία στιγμή στην άλλη μπορούσε να μετατραπεί στα μάτια τους από αξιόπιστος συνομιλητής σε «αγκάθι» της εξωτερικής πολιτικής τους στη Μεσόγειο, εξαιτίας και των παραδοσιακά καλών σχέσεων που εκείνος είχε και με τον Αραβικό κόσμο, που για τις ΗΠΑ δεν ήταν (και παραμένει) τίποτα άλλο παρά ακόμη ένας παράγοντας που πλήττει τα συμφέροντά τους και απειλεί, όπως συχνά διατρανώνουν σε διάφορους τόνους, τον λεγόμενο «ελεύθερο κόσμο».
Θερμοί υποστηρικτές και θιασώτες αυτής της θεωρίας συνωμοσίας που ενέπλεκε το ΠΑΣΟΚ με την τρομοκρατία και συγκεκριμένα την 17 Νοέμβρη υπήρξαν και δύο Αμερικανοί πρέσβεις στην Αθήνα, οι Τόμας Νάιλς και Τόμας Μίλερ, οι… «άπιστοι Θωμάδες» όπως θα μπορούσε να τους αποκαλέσει κανείς, λόγω της άρνησής τους να πιστέψουν ότι οι σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη πριν από κάτι παραπάνω από 15 χρόνια σήμανε και την οριστική διαλεύκανση της υπόθεσης.
Άλλωστε ο Τόμας Μίλερ ακόμη και όταν όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η δίκη των τρομοκρατών είχε παρέμβει μέσω συνέντευξής τους στους New York Times, υποστηρίζοντας ότι είχε εξαρθρωθεί μόνο το επιχειρησιακό τμήμα της και αφήνοντας ξανά τις ίδιες υπόννοιες που σέρνονταν για δεκαετίας, στοχοποιώντας μάλιστα και συγκεκριμένα στελέχη του Κινήματος.
Και μπορεί για κάποιες από αυτές τις θεωρίες και την λάσπη που έπεσε πάνω σε ορισμένα ονόματα να έχει αποφανθεί ήδη η δικαιοσύνη καταδικάζοντας τους συκοφάντες, όμως το… αφήγημα συνέχιζε να υφίσταται και να περιλαμβάνει όχι μόνο προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά ακόμα και τον ίδιο τον αρχηγό, ιδρυτή και πρόεδρό του, Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρώντας ότι κατ΄ελάχιστον προστάτευε τους τρομοκράτες!
Το άλλο πρόσωπο ενδιαφέροντος της υπόθεσης, ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ, Τόμας Νάιλς, είπε το 2001 αυτό που ψιθυριζόταν και καιρό σε διάφορες υπηρεσίες. Αποκαλύπτοντας ότι το 1995 είχε παραδώσει τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση φάκελο με στοιχεία αλλά και ονόματα τρομοκρατών που πλέον είχαν περάσει στην πολιτική σκηνή. Τότε, βέβαια, οι ελληνικές Αρχές αρνήθηκαν κατηγορηματικά την ύπαρξη μιας τέτοιας λίστας υπόπτων, όμως περίπου ένα χρόνο αργότερα η εφημερίδα «Καρφί» την έφερε στην δημοσιότητα, όχι για να τους κατηγορήσει, αλλά για να υπογραμμίσει τον σαθρό ρόλο του παλιού συνεργάτη του Κώστα Μητσοτάκη, του γνωστού Στρατηγού Γρυλλάκη, τον οποίο κατονόμασε επί της ουσίας ως συντάκτη της.
Εκείνη η λίστα περιελάμβανε 124 ονόματα στελεχών του Κινήματος και –φυσικά- δεν έλειπε από αυτή ούτε το όνομα του Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα αποκαλύφθηκε ένα είδος συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και των πολιτικών αντιπάλων του Ανδρέα, που προϋπήρχε για πολύ καιρό και «τάιζε» με μίσος και παραπληροφόρηση το ελληνικό κοινό, μέρους του οποίου είχε πειστεί ή τουλάχιστον είχε ισχυρές υπόνοιες για αυτή την σχέση.
Ίσως κανένα άλλο στέλεχος να μην αμαυρώθηκε περισσότερο από τον Κώστα Λαλιώτη. Σύμφωνα με έγγραφα αμερικανικών υπηρεσιών ο τότε γραμματέας και υπουργός ήταν το πρόσωπο που βρισκόταν πίσω από την οργάνωση, ενώ δεν δίστασαν να τον συνδέσουν, όπως και τον Σήφη Βαλυράκη, με το μέλος της Αντιτρομοκρατικής Πάλης, Χρήστο Τσουτσουβή. Η αντίδραση της τότε αντιπολίτευσης ήταν από χλιαρότατη έως ανύπαρκτη, με τον ίδιο τον Λαλιώτη να κατηγορεί ευθέως τον Μητσοτάκη ότι τόσο ο ίδιος όσο και πολλοί άλλοι στη Νέα Δημοκρατία «είναι ταυτισμένοι με τους Αμερικανούς και την CIA», πυροδοτώντας ακόμη πιο πολύ ένα ήδη έντονα φορτισμένο πολιτικό σκηνικό, στο οποίο ορισμένοι έβλεπαν το ΠΑΣΟΚ ακόμη και πίσω από την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, για να καταλάβει κανείς την έκταση αυτής της πρωτοφανούς πόλωσης.
Κάποιοι θεωρούν ότι όλη αυτή η συνωμοσιολογία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ακόμα ένα επεισόδιο της κόντρας μεταξύ Λαλιώτη και Μητσοτάκη, η οποίο χρονολογούνταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, με τους δύο πολιτικούς άνδρες να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για χτυπήματα κάτω από την μέση που στόχο είχαν την πολιτική «εξαφάνιση» του άλλου…