Με την σημερινή του παραίτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής επανέφερε στην ατζέντα ένα θέμα που θα το βρούμε όλοι απέναντί μας τις επόμενες μέρες και χρόνια. Το ενδεχόμενο, δηλαδή, όχι μόνο τα καταδικασθέντα μέλη της Χρυσής Αυγής να πέσουν στα μαλακά από άποψη ποινών, αλλά και να διατηρήσουν και τα πολιτικά δικαιώματά τους που θα τους επιτρέψει να είναι ξανά υποψήφιοι για δημόσια αξιώματα.
Ο πρώην υπουργός ήταν ένας από τους πολλούς που είχαν εκφράσει δημόσια την αντίθεσή τους ή έστω ενστάσεις με τον τελευταίο Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε το 2019 και «διαφημίστηκε» ως προοδευτικός και ως ένα βήμα προς τον εκσυγχρονισμό των ποινών καθώς οι εμπνευστές του θεώρησαν αναχρονιστικό και εκδικητικό το προηγούμενο πλαίσιο.
Προφανώς και στο σχέδιο που τελικά έγινε και νόμος του κράτους υπάρχουν διατάξεις οι οποίες υπηρετούν αυτή την λογική, αλλά αυτό το γεγονός δεν μπορεί να σκεπάσει τα δομικά προβλήματα που πολλοί προέβλεψαν ότι θα δημιουργηθούν. Άνθρωποι που εναντιώθηκαν στην νομοθετική πρόταση αντιμετωπίστηκαν σχεδόν ως… οπισθοδρομικοί, αν και ανάμεσα σε αυτές τις φωνές υπήρχαν μερικές που μόνο έτσι δεν θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει.
Τι έλεγαν αυτοί οι άνθρωποι; Κάτι που φάνταζε λογικό, αλλά δεν ελήφθη ποτέ υπόψη κανενός. Ότι από αυτές τις διατάξεις θα ευεργετηθούν ΚΑΙ καταδικασθέντες τους οποίου η κοινωνία δεν θα ήθελε να δει τόσο σύντομα ξανά στις τάξεις της και θα προτιμούσε να παραμείνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην φυλακή.
Ειδικά για την περίπτωση της Χρυσής Αυγής οι φωνές ήταν ξεκάθαρες, δίχως παρερμηνείες, οπότε κανείς εδώ δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε ή ότι δεν καταλάβαινε. Με τον νέο Ποινικό Κώδικα ο οποίος ψηφίστηκε κατά την διάρκεια της δίκης, οι προβλεπόμενες ποινές έπεφταν σε 5-10 αντί για 10-20 που ίσχυαν πριν, γεγονός που οδήγησε φορείς όπως η ««Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και στον Φασισμό» να κάνει λόγο για «ανέλπιστο δώρο» προς τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής από το ίδιο το κράτος, μέσω του νόμου, τον οποίο είχε καταδικάσει ακόμη και η νεολαία του κυβερνόντος κόμματος που τόνιζε ότι «ανοίγει παράθυρα ευνοϊκότερης μεταχείρισης για τα ηγετικά στελέχη της νεοναζιστικής συμμορίας. Η συντριπτική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο, δεν χωρά υπαναχωρήσεις και αστερίσκους, πολύ περισσότερο όταν προκύπτουν από τεχνοκρατικές προτάσεις που αγνοούν τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα της εποχής».
Τελικά, η συνέχεια ήταν σε όλους μας γνωστή. Ο νόμος ψηφίστηκε από την Βουλή των Ελλήνων και στη συνέχεια τους μήνες που ακολούθησαν η ελληνική κοινωνία έρχισε να δέχεται το ένα σοκ μετά το άλλο, καθώς διάβαζε σε τακτική βάση ότι ο τάδε ή ο δείνα ποινικός αποφυλακίζεται εκμεταλλευόμενος τις ευνοϊκές διατάξεις…. Και τώρα έφτασε η ώρα εκείνες τις ευεργετικές διατάξεις και τα παραθυράκια να τα εκμεταλλευτούν όσοι καταδικάστηκαν για ένταξη και διεύθυνση μιας εγκληματικής οργάνωσης και να φανερωθούν διάπλατα τα «παράθυρα» που αφήνει ένας νόμος που μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος του να είναι βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά οι εμπνευστές του δεν φρόντισαν να βάλουν εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες που δεν θα επέτρεπαν σε τέτοιου είδους εγκληματίες να ενταχθούν ξανά γρήγορα στην ίδια κοινωνία της οποίας την λειτουργία απείλησαν με την δράση τους.
Ακόμα χειρότερα, το ίδιο νομοθέτημα είναι πιθανό να επιτρέψει στους Χρυσαυγίτες να μπορούν να είναι ξανά υποψήφιοι για δημόσια πολιτικά αξιώματα ΠΑΡΑ την καταδίκη τους… Και αυτό διότι η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων (συνέπεια καταδίκης) θεωρήθηκε επίσης παρωχημένη και «απολίθωμα» του παρελθόντος και μπορεί να ισχύσει μόνο εάν τα αδικήματα συνιστούν βαριά παράβαση των καθηκόντων ατόμων που ήδη κατέχουν μια τέτοια θέση ή αξίωμα.
Εάν, λοιπόν, δεν συμβεί κάτι τέτοιο –και παρά το ξέσπασμα ενθουσιασμού για την καταδίκη των εγκληματιών- είναι πολύ πιθανό άνθρωποι όπως ο Μιχαλολιάκος ή ο Κασιδιάρης (που έχει ιδρύσει νέο κόμμα) όχι μόνο να βρεθούν εκτός φυλακής πολύ (μα πάρα πολύ) σύντομα, αλλά να έχουν το θράσος να μας κοιτάξουν πάλι στα μάτια και να ζητήσουν την ψήφο μας. Και μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη. Είναι τόσος θρασείς που θα το κάνουν και σίγουρα θα βρεθούν αρκετοί που θα τους στηρίξουν.
Ας προσέχαμε, λοιπον και ας πορευτούμε τώρα με τις επιλογές και τις “φαντασιώσεις” μας για το τι συνιστά πρόοδο και τι όχι.