Ελάχιστες μόλις μέρες πριν τη φετινή πορεία για το Πολυτεχνείο, ενώ στο επίκεντρο της κοινής γνώμης βρισκόταν η διαμάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους πολιτικούς χώρους που παραδοσιακά συμμετέχουν στην πορεία της 17ης Νοέμβρη αναφορικά με το αν πρέπει οι φετινές κινητοποιήσεις να γίνουν ή όχι, συνέβη κάτι που προκάλεσε μαζικές εκπλήξεις εντός των ορίων της αριστεράς. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25, τα τρία κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα δηλαδή, συνυπέγραψαν ένα κείμενο που ασκούσε κριτική στην απαγόρευση των συναθροίσεων που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση.
Η έκπληξη φυσικά δεν είχε να κάνει με το γεγονός ότι η συγκεκριμένη απόφαση δέχθηκε αριστερά πυρά, αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο. Η αληθινή έκπληξη είχε να κάνει με το ότι το ΚΚΕ, για πρώτη φορά μετά από 28 χρόνια όταν και αποχώρησε οριστικά από τον (τότε) Συνασπισμό, μπήκε στη διαδικασία να κάνει άνοιγμα πολιτικής συμπόρευσης με άλλες αριστερές δυνάμεις. Μάλιστα, για την συνυπογραφή του συγκεκριμένου κειμένου, το ΚΚΕ απευθύνθηκε και στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο ωστόσο απέρριψε την πρόταση. Η λογική αυτή της πολιτικής συνεργασίας είναι αληθινά κάτι πρωτόγνωρο για το ΚΚΕ.
Στην συγκέντρωση που έλαβε χώρα για την επέτειο της 17ης Νοέμβρη, έγινε κάτι ακόμα που μοιάζει ασυνήθιστο για τη σύγχρονη ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος: δέχθηκε επίθεση από την αστυνομία. Το γεγονός αυτό ήταν το τέλος μιας ακόμα μεγάλης παράδοσης: επί σειρά ετών, στο μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης και σίγουρα τα τελευταία 30 χρόνια, το ΚΚΕ ήταν η δύναμη που απολάμβανε την ανοχή του κράτους στο δρόμο. Προφανώς ωστόσο, στα νέα δεδομένα και με βάση τους νέους συσχετισμούς δύναμης, το ΚΚΕ φαίνεται πως χάνει αυτό το προνόμιο.
Είναι δεδομένο: το άνοιγμα του ΚΚΕ στις υπόλοιπες θεσμικές δυνάμεις της αριστεράς και η καταστολή που δέχθηκε στον δρόμο δεν είναι δύο άσχετα γεγονότα μεταξύ τους αλλά αντίθετα, άμεσα εξαρτώμενα. Με την κυβέρνηση να ετοιμάζεται να περάσει έναν νόμο που αχρηστεύει τον συνδικαλισμό (που αποτελεί βασική δραστηριότητα του ΚΚΕ), τον δρόμο να γίνεται εχθρικό πεδίο ακόμα και για την δύναμη της αριστεράς που άπαντες ένιωθαν ασφάλεια όταν ήταν μαζί της στις διαδηλώσεις και γενικότερα, τον αυταρχισμό να μοιάζει μια εδραιωμένη συνθήκη, φαίνεται πως στον Περισσό έκριναν πως είναι η ώρα να γίνει αυτό που πεισματικά αρνούνταν επί χρόνια.
Αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ονειρώξεις του μέσου αριστερού ψηφοφόρου: η «ενότητα της αριστεράς». Ένα γεγονός που ποτέ δεν έλαβε χώρα εξαιτίας της άρνησης του ΚΚΕ να συνεργαστεί με άλλες αριστερές δυνάμεις. Φυσικά, για την ώρα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ως γεγονός αλλά μόνο ως εκτίμηση. Όμως όσοι γνωρίζουν πως σκέφτονται στο ΚΚΕ μπορούν να επιβεβαιώσουν πως ακόμα και η μεμονωμένη σύμπραξη σε ένα επίπεδο -το ζήτημα της απαγόρευσης των συναθροίσεων στην προκειμένη- δεν θα γινόταν έξω από ένα στρατηγικό πλαίσιο. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25 δε, δεν το συζητάμε: σε ένα τέτοιο πλατύ αριστερό μέτωπο θα έμπαιναν με κλειστά μάτια.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει φυσικά ποιο θα είναι το μέλλον. Όμως το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια πόλωση άνευ προηγουμένου: απέναντι στην Νέα Δημοκρατία, η αριστερή συσπείρωση είναι τρομακτικά έκδηλη. Στα πέριξ της αριστεράς άπαντες κοιτάνε με μεγάλο ενδιαφέρον το πως θα συνεχιστεί αυτή η νέα σχέση ανάμεσα στο ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25. Είναι μάλλον δεδομένο επίσης, πως ούτε το ΠΑΣΟΚ βλέπει με αδιαφορία τις εξελίξεις: αν η αριστερά συσπειρωθεί, το ΠΑΣΟΚ (που φαίνεται πως φυσικό του συνομιλητή ορίζει την Νέα Δημοκρατία και όχι την αριστερά) θα κάνει το δικό του άνοιγμα στην δεξιά παράταξη.
Το ενδεχόμενο πολύ σύντομα να βιώσουμε στην Ελλάδα μια «αμερικανοποίηση» του πολιτικού συστήματος, με ένα διευρυμένο δεξιόστροφο σχήμα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) από τη μια και μια αριστερόστροφη εκδοχή του από την άλλη (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΜΕΡΑ25) να καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο χώρο της πολιτικής βεντάλιας (πως λέμε Ρεπουμπλικάνοι εναντίον Δημοκρατικών…), δεν μοιάζει πλέον κάτι εξαιρετικά μακρινό…