Το νέο ήχησε ως ευχάριστη έκπληξη στα αυτιά μπόλικου κόσμου: ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος διεγράφη από την Νέα Δημοκρατία. Και κάπως έτσι απαντήθηκε εν μέρει και ένα μεγάλο ερώτημα αναφορικά με αυτόν τον τύπο: πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που τον αντέχουν; Φαίνεται πως αυτοί δεν ήταν τόσοι πολλοί όσοι νομίζαμε. Για την ακρίβεια, ακόμα και μέσα στην Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως δεν είχε και τόσες συμπάθειες. Όταν το παράκανε με την συνειδητή αντικομμουνιστική ρητορική του, η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος δεν δίστασε να τον «τελειώσει».
Για να λέμε του στραβού το δίκιο βέβαια, είχε προηγηθεί ένας τόνος ανοχής στις πολιτικές αντιλήψεις του Μπογδάνου. Για την ακρίβεια, είχε «επιβιώσει» πολιτικά κάνοντας πολύ πιο βαριά πράγματα όπως η δημοσιοποίηση ονομάτων προσφυγόπουλων, που προκάλεσε φρίκη σύσσωμα στη μη ακροδεξιά πτέρυγα της κοινωνίας. Για πολλούς η παρουσία του Μπογδάνου στην Νέα Δημοκρατία ήταν η προσωποποίηση της επιβεβαίωσης ότι το κυβερνών κόμμα έχει μεταλλαχθεί καθοριστικά τα τελευταία χρόνια και το έχει πάρει πολύ… δεξιά.
Έτσι κι αλλιώς άλλωστε, δεν είναι λίγα τα κυβερνητικά στελέχη που με συνέπεια εκφράζουν τη θέση πως η δεξιά παράταξη πρέπει να πάρει αποφασιστικές αποστάσεις από την αριστερά. Η φράση περί «αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας» και η αντίληψη πως ακριβώς αυτή η ηγεμονία έχει διαμορφώσει αντιλήψεις εντός της Νέας Δημοκρατίας που δεν αρμόζουν σε μια δεξιά παράταξη είχαν ακουστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως αυτή η τάση είναι που κάνει κουμάντο στο «γαλάζιο» κόμμα.
Η διαφορά του Μπογδάνου με τους υπόλοιπους φορείς αυτών των αντιλήψεων είναι η άγνοια κινδύνου που τον διακατείχε σε αυτό το εσωκομματικό παιχνίδι. Διότι η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που έχει χτίσει το πολιτικό του προφίλ από τη στιγμή της ίδρυσης του μέχρι και σήμερα με βάση την αφήγηση πως υπήρξε η πολιτική δύναμη που «συμφιλίωσε» την αριστερά και την δεξιά, που διαμόρφωσε τις συνθήκες συνύπαρξης αυτών των δυο τάσεων εντός του θεσμικού πλαισίου βάζοντας τέλος στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα που συντηρήθηκε στην Ελλάδα για περίπου 25 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου. Η αμφισβήτηση αυτής της φυσιογνωμίας για την Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να γίνει με προσοχή και τακτ και ο Μπογδάνος απέτυχε να καταλάβει τη βαρύτητα που κουβαλάει κάτι τέτοιο.
Για να το πούμε με λίγα λόγια: όσο διακαής πόθος και αν είναι για ορισμένους εντός της Νέας Δημοκρατίας η επαναφορά μιας κανονικότητας βασισμένης στις εμφυλιοπολεμικές εποχές, κάτι τέτοιο συνιστά ευθεία αμφισβήτηση του «καραμανλισμού», που παραμένει ο επίσημος οδικός χάρτης του κόμματος. Και ο «καραμανλισμός» όσο και αν μοιάζει περιθωριοποιημένος σήμερα εντός της Νέας Δημοκρατίας παραμένει πολύ… βαριά φανέλα για να αμφισβητείται τόσο εξόφθαλμα από πολιτικούς όπως ο Μπογδάνος.
Φαίνεται πως ο πρώην πλέον βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δεν μπήκε καλά διαβασμένος στο πολιτικό παιχνίδι. Το άδειασμα του (ανοιχτά «καραμανλικού») Νίκου Δένδια πάνω του και η σχεδόν άμεση απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να τον διαγράψει αποτελούν υπό μια έννοια μια δήλωση παρουσίας: ο «καραμανλισμός» στην Νέα Δημοκρατία κουβαλάει τόση παράδοση που δεν μπορεί να υποτιμηθεί από έναν τυχαίο βουλευτή με μηδαμινό παρελθόν στο κόμμα.
Κατά πολλούς η αφέλεια του Μπογδάνου υπήρξε η τέλεια αφορμή της πολιτικά φιλελεύθερης πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας για να δείξει πως είναι ακόμα εδώ και πως όσοι πιστεύουν πως θα την αγνοήσουν προκειμένου να μεταλλάξουν τη φυσιογνωμία του κόμματος, καλό θα ήταν να το ξανασκεφτούν. Δεν είναι λίγοι δε εκείνοι που πιστεύουν πως άθελά του, ο Μπογδάνος και η πολιτική ανωριμότητά του συντέλεσαν αποφασιστικά σε μια εσωκομματική επαναφορά μιας τάσης που σιώπησε στο πρόσφατο παρελθόν αλλά πλέον ξεκινά την αντεπίθεσή της για να τελειώσει και με τους πιο χαμηλών τόνων αλλά ξεκάθαρους συνοδοιπόρους του Μπογδάνου που συνεχίζουν να έχουν θέσεις-κλειδιά μέσα στην Νέα Δημοκρατία.