Δεν έχει σημασία αν τον θεωρείς τον πιο αδικημένο πολιτικό της σύγχρονης «σκηνής», αυτός που πλήρωσε αδίκως το μάρμαρο για μια προδιαγεγραμμένη πτώση σύσσωμης της χώρας και η προσφορά του οποίου θ’ αναγνωριστεί σε μελλοντικό χρόνο, αποκαθιστώντας την διαστρεβλωμένη, στο τώρα, τάξη.
Ούτε αν θεωρείς πως είναι ο καταστροφέας της Ελλάδας, αυτός που με την «ελαφρότητά» του έδωσε μια στο κάρο και το έστειλε στον γκρεμό, αρνούμενος να καταλάβει πως με τα σπρεντ σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο να είναι στον Θεό κινήσεις σαν αυτές προ δεκαετίας δεν είναι απλά ατυχείς, αλλά κινούνται στα όρια του εγκληματικού.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως συμβαίνει σχεδόν με τα πάντα πια, είναι ένα πρόσωπο που στα μάτια του φανατισμένου κοινού είναι είτε παρεξηγημένος σωτήρας είτε ένας αμετανόητος προδότης- τίποτα στο ενδιάμεσο. Ωστόσο…
Ωστόσο, να, δεν έχει επί του παρόντος και τόση σημασία τι πιστεύει κανείς για τον γιο του Ανδρέα. Στο σήμερα- κι όχι στο «τότε», ιδίως σ’ ένα υποκειμενικό, για όλους μας, «τότε»- στο πολιτικό προσκήνιο βρίσκεται η διαδικασία των εκλογών του Κινήματος Αλλαγής.
Ως γνωστόν, η Φώφη Γεννηματά αντιμετωπίζει (με περίσσιο θάρρος, παρά τις δυσκολίες) σοβαρό πρόβλημα υγείας και γνωστοποίησε προ ημερών την πρόθεσή της να μην συμμετάσχει στις εκλογές ανάδειξης νέου αρχηγού του Κινήματος.
Οι υποψήφιοι ν’ αντικαταστήσουν την Φώφη (που στο διάστημα της προεδρίας της δεν τα πήγε και τόσο άσχημα- αλλ’ αυτό είναι επίσης μία άλλη ιστορία…) είναι, για την ώρα, έξι: Λοβέρδος, Καστανίδης, Ανδρουλάκης, Κεγκέρογλου, Γερουλάνος και Χρηστίδης, με τον καθένα να κυνηγά της πιθανότητές του να καθίσει στον προεδρικό θώκο.
Όπως συμβαίνει συνήθως σε μεταβατικές περιόδους οι τριγμοί και το παρασκήνιο βρίσκονται στο… προσκήνιο, με τις ζυμώσεις, τις συζητήσεις μακριά από τα φώτα και τις εσωκομματικές συμμαχίες να παίζουν πρωτεύοντα ρόλο.
Βέβαια, πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος το κόμμα αντί να ισχυροποιηθεί μετά από τη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού (όπως δηλαδή συμβαίνει διαχρονικά), να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Ιδίως όταν μιλάμε για ένα «πολύπαθο» κόμμα όπως το ΚΙΝΑΛ, που κουβαλάει βέβαια τη βαριά φανέλα του ΠΑΣΟΚ, όμως τα τελευταία χρόνια αδυνατεί να φτάσει έστω και στο 10%.
Τι χρειάζεται προκειμένου να γίνει όσο το δυνατόν πιο ομαλά η μετάβαση; Έναν «εγγυητή»- κι αυτόν τον ρόλο καλείται να παίξει, και τον παίζει ήδη, ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ο ΓΑΠ δεν παύει να είναι πρώην πρωθυπουργός- με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ισχύ του-, ο τελευταίος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, σαρώνοντας στις εκλογές του 2009 με το εξωπραγματικό 44%.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: το ότι διετέλεσε πρώτος πολίτης της χώρας δεν «αγιοποιεί» τον Παπανδρέου και ούτε είναι στις προθέσεις μας να τον κρίνουμε (στο παρόν άρθρο, τουλάχιστον) για την πορεία του- όχι.
Απλώς ο Παπανδρέου, ειδικά από την στιγμή που έχει παρέλθει μια δεκαετία από τότε που παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, είναι ο μοναδικός που έχει το ειδικό κύρος και τη δύναμη να διασφαλίσει την ομαλή πορεία του ΚΙΝΑΛ στην επόμενη μέρα.
Και ήδη το πράττει:
«Ο πρώην Πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, επιδιώκοντας μια συντεταγμένη και δημιουργική πορεία που θα οδηγήσει στην οικοδόμηση μιας μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης, ζήτησε και θα έχει επαφές με τον Γραμματέα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής, Μανώλη Χριστουδουλάκη, τον Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και υποψήφιο για τις εκλογές ανάδειξης του Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, Βασίλη Κεγκέρογλου και τους υποψήφιους Προέδρους, Νίκο Ανδρουλάκη, Παύλο Γερουλάνο, Χάρη Καστανίδη, Ανδρέα Λοβέρδο και Παύλο Χρηστίδη. Σημειώνεται ότι η πρωτοβουλία Παπανδρέου είναι σε γνώση της Φώφης Γεννηματά», ανέφερε η ανακοίνωση που εκδόθηκε από το γραφείο του.
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως ο ΓΑΠ πρέπει να είναι υποψήφιος για το χρίσμα και να εκλεγεί εκ νέου, βγάζοντας το ΠΑΣΟΚ και τον πράσινο ήλιο από την ναφθαλίνη και επαναφέροντάς τα εντός της Βουλής.
Ο ίδιος, ωστόσο, κρατάει κλειστά τα χαρτιά του και, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα κατέβει στις εκλογές- κι αυτή είναι μάλλον η σωστή απόφαση. Όπως και απολύτως σωστή, και αναγκαία, είναι η πρωτοβουλία του να «παρέμβει» όταν το Κίνημα χρειαζόταν ξεκάθαρα μια σταθερά.
Και όπως και να το κάνουμε, ο Παπανδρέου είναι μία τέτοια σταθερά. Κι αυτό μάλλον το παραδέχονται «ισόποσα» οι αμετανόητοι υποστηρικτές του και οι απειράριθμοι «πολέμιοί» του…