Πρόταση μομφής: Τον έβγαλε από την «άνεσή» του ο Τσίπρας…

Ξεκάθαρο το τι ήθελε να πετύχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη χώρα του ατελεύτητου φανατισμού κι εκεί που τα κομματικά γυαλιά κάνουν τις καλύτερες πωλήσεις παγκοσμίως (φανταστική έρευνα Reuters για λογαριασμό του menshouse, Δεκέμβρης 2021), ήταν το πιο αναμενόμενο πράγμα του κόσμου: οι μεν θα «έκραζαν», οι δε θα αποθέωναν. Όπερ και εγένετο, φυσικά.

Η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε το πρωί της Πέμπτης (27/1) ο Αλέξης Τσίπρας «γέννησε» επαμφοτερίζουσες απόψεις: τα (πλείστα όσα) φίλα προσκείμενα στην Νέα Δημοκρατία Μέσα έκριναν την κίνησή του ελαφρώς πιο γελοία από το να πασαλειφτείς από πάνω μέχρι κάτω με μέλι και να ξαπλώσεις δίπλα σε μια αρκούδα που μόλις ξύπνησε από χειμερία νάρκη, τα δε (σαφέστατα λιγότερα) «κόκκινα» Media είδαν στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού μια βελτιωμένη εκδοχή του Αϊνστάιν, ο οποίος έκανε κάτι καινοφανές που θα συζητείται στον αιώνα των αιώνων.

Φυσικά, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: ο Τσίπρας σε καμία περίπτωση δεν είναι χαζός και δεν προέβη απλά σε τεχνητό ηλεκτροσόκ στην προσπάθειά του για «δημοσκοπική ανάταση» όπως διαρρέουν οι της ΝΔ ούτε, από την άλλη, έκανε κάτι που μόνο αν έχεις τετραψήφιο IQ μπορείς να σκεφτείς.

Τώρα που μεσολάβησαν αρκετές ώρες από το αρχικό ξάφνιασμα της πρότασης δυσπιστίας (είναι πια ξεκάθαρο πως ούτε στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γνωστό το τι σκόπευε να κάνει ο πρόεδρός του, κάτι που επιδέχεται διττής ανάγνωσης… στο μέλλον), κατέστη σαφές πως οι στόχοι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν οι εξής 2:

1) Να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την τουλάχιστον άστοχη διαχείριση της «Ελπίδας» από την κυβέρνηση, η οποία παρά την συντεταγμένη προσπάθεια τις τελευταίες ώρες να μετακυλήσει την ευθύνη στους δημάρχους και τους περιφερειάρχες φάνηκε ανακόλουθη στα όσα έλεγε προεκλογικά και- πώς να το θέσουμε κομψοεπώς- τα έκανε μαντάρα.

Ο Τσίπρας ξέρει πως το διαβόητο επιτελικό κράτος δέχτηκε ακόμα μία γροθιά στο ήδη καταβεβλημένο κορμί του, καθώς υπάρχει και η πανδημία του κορωνοϊού, που κι εκεί δεν παίρνει ακριβώς άριστα η κυβέρνηση (η Ελλάδα είναι σταθερά στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως στους νεκρούς ανά εκατομμύριο, κάτι που, διάολε, δεν μπορεί να είναι απόρροια μόνο της ατομικής ευθύνης).

Το σημερινό «Είμαι εδώ!»- όπως και το προ μηνός «Να πάτε σ’ εκλογές κύριε Μητσοτάκη» από το βήμα της Βουλής- είναι ισόποσα κίνηση εντυπωσιασμού και ουσίας, καθώς γνωρίζει πως όταν υπάρχει κυβερνητική κρίση ανθίζουν σπάνιες ευκαιρίες να κερδίσεις 2 και 3 (ου μην και παραπάνω) μονάδες.

2) Να βγάλει από τη θέση άνεσης τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, Νίκο Ανδρουλάκη, που το πρώτο δίμηνο της παρουσίας του στον θώκο του νούμερο 1 του ΠΑΣΟΚ βλέπει τα ποσοστά του ιδίου και του κόμματός του να εκτοξεύονται.

Πλέον, ο κ. Ανδρουλάκης (ένας ικανός, εκ πρώτης «όψεως», πολιτικός) δε θα μπορούσε να συνεχίσει να βαδίζει στην ατραπό των ίσων αποστάσεων: το να τηρήσει τα όσα πολύ προσφάτως έλεγε («Δεν πρόκειται να συνεργαστούμε με την Νέα Δημοκρατία) υπερψηφίζοντας την πρόταση ήταν μονόδρομος, κάτι που φυσικά και ξεκαθάρισε πως θα κάνει μιλώντας στο κεντρικό δελτίο του OPEN, όπου και δήλωσε πως «Εμείς θα συνεχίσουμε την αυτόνομη πορεία μας».

Με την σημερινή του απόφαση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε ν’ αναγκάσει τον αντίστοιχο του Κινήματος Αλλαγής να «λερωθεί» και να τσαλακωθεί ελαφρώς, φέρνοντάς τον προ τετελεσμένου. Το πολιτικό παιχνίδι είναι ανηλεές και η περίοδος χάριτος διακόπτεται αυτοστιγμεί, αν το επιβάλλουν οι συνθήκες.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο Τσίπρας βλέπει τη διαρκώς αυξανόμενη δυναμική που έχει το ΠΑΣΟΚ. Και μπορεί οι κύκλοι της Κουμουνδούρου να ισχυρίζονται πως δεν ανησυχεί, όμως είναι στοιχειώδες πως αν θα κόψει από κάπου ψήφους ο Ανδρουλάκης είναι από το κόμμα που βρίσκεται πιο κοντά του ιδεολογικά.

Στο διά ταύτα, όμως: έχει ρεαλιστικές ελπίδες να «ρίξει» τον Κυριάκο ο Αλέξης; Όχι-κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει πρωτίστως ο ίδιος. Καμία κυβέρνηση πλειοψηφίας δεν πέφτει με μια πρόταση μομφής αν δεν το επιθυμεί η ίδια. Και ούτε πρόκειται, εν μέσω πανδημίας και μετά από συνεχή στραπάτσα, η Νέα Δημοκρατία να προκηρύξει εκλογές. Η λογική επιτάσσει να περιμένει μερικούς μήνες και όταν, ενδεχομένως, οι συνθήκες θα είναι πιο ευνοϊκές θα το ξανασκεφτεί.

Στον αντίποδα, όμως, αυτή η επιτακτική «επιθυμία» του Τσίπρα για πρόωρες εκλογές δείχνει αυτό που κάθε εχέφρων άνθρωπος ξέρει: οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών λένε ανερυθρίαστα ψέματα, υπό το τρεμάμενο φως των ποσοστών.

Γιατί μόνο (κακώς εννοούμενος) αιθεροβάμων μπορεί να πιστέψει πως η Νέα Δημοκρατία είναι αυτήν την στιγμή στα πέριξ του 40% (39% σύμφωνα με το πιο πρόσφατο γκάλοπ), ενώ ακόμα κι αν ψήφιζαν στις εθνικές εκλογές μονάχα οι συγγενείς του Ανδρουλάκη και πάλι δύσκολα να έφτανε στο 21% το ΚΙΝΑΛ που το βλέπουμε να φιγουράρει εσχάτως.

Ούτε, εξυπακούεται, είναι στο 24% ο ΣΥΡΙΖΑ- αν ίσχυαν στο έπακρο οι δημοσκοπήσεις, τότε ο Τσίπρας θα ήταν ο τελευταίος που θα ήθελε να πάει σε εκλογές. Θα άφηνε λίγες μέρες ακόμα να γευτούν στο πετσί τους οι πεφυσιωμένοι κυβερνώντες την κατακραυγή του κόσμου για την αντιμετώπιση της πρόσφατης κακοκαιρίας και από «Μομφής» το πολύ-πολύ Γκαέλ για τον Αλέξη.

Προφανώς γνωρίζει πως η διαφορά του από την (ακόμα κραταιά, πάντως, κι αυτό είναι αναμφισβήτητο) ΝΔ είναι μονοψήφια, με την μπίλια να ρέπει πολύ περισσότερο προς το 5 παρά προς το 10.

Ανεξαρτήτως του τι έχει συμβεί στο (πρόσφατο) παρελθόν, ο Τσίπρας ξέρει ότι είναι ένα πρόσωπο που «γράφει» καλά στις κάμερες, έχει τεράστια πειθώ ακόμα κι όταν λέει πράγματα που φαντάζουν η επιτομή του πολιτικού παραλογισμού κι εδώ πάει να κυνηγήσει τις όποιες, φρούδες για την ώρα, ελπίδες του να κάνει την πρωτοφανή ανατροπή.

Το στενόχωρο για τον ίδιο και τους φανατικούς ψηφοφόρους του είναι πως υπάρχει εκείνος ο πρώτος χρόνος διακυβέρνησης από τις αρχές του 2015 έως και τις αρχές του 2016 που συνεχίζει να υψώνει τροχοπέδη στα όνειρα «επανακατάληψης» της εξουσίας.

Τότε που τα «ΟΥΑΟΥ» τα έλεγαν τα ίδια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ο (αποσβολωμένος από τους χειρισμούς) λαός και που αρκούσε μία ξινισμένη φέτα απτού ρεαλισμού για να γευτούν με τον πιο σκληρό τρόπο στην Προοδευτική Συμμαχία πως οι ευρωπαίοι εν τέλει δεν πολυψήθηκαν να χορέψουν στους ρυθμούς του νταουλιού που βαρούσαμε.

Φυσικά, μετά τις παλινωδίες εκείνης της πρώτης περιόδου, ο Τσίπρας μπορεί ν’ αντιπαρατάξει μια σειρά από θετικές κινήσεις: την συμφωνία των Πρεσπών που έλυσε το Μακεδονικό μετά από μία αιωνιότητα και μία ημέρα, με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο γινόταν για τη χώρα μας (ναι-ναι, ξέρουμε: «Πούλησε τη Μακεδονία», μόνο που πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει κάτι να δίνεις και στον «απέναντι», και δώσαμε όσα λιγότερα ήταν εφικτό για να επιτευχθεί η συμφωνία), την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, αλματώδη βήματα στον τομέα των κοινωνικών δικαιωμάτων, έργα υποδομής και σημαντικές παρεμβάσεις στην Υγεία, όπως επίσης και η επαναφορά ενός κλίματος κοινωνικής ηρεμίας που είχε πάει περίπατο και δεν έδειχνε πρόθυμη να γυρίσει.

Αρκεί λοιπόν μία (ή και περισσότερες) επικλήσεις στο συναίσθημα και συνεχείς υπενθυμίσεις των θετικών, με ταυτόχρονη υποβάθμιση των κάκιστων επιλογών, συν τον κορωνοϊο και την «Ελπίδα» για να πιάσει τόπο, στο απώτερο μέλλον, η πρόταση μομφής;

Δύσκολο. Για να μείνουμε στο χιονισμένο κλίμα των ημερών, θα λέγαμε πως η Νέα Δημοκρατία μοιάζει εγκλωβισμένη στο Μαξίμου. Όμως…

Όμως, ένας ηγέτης δεν είναι τίποτα περισσότερο από έμπορος ελπίδας (της αφηρημένης έννοιας εννοούμε, όχι της κακοκαιρίας).

Και σ’ αυτόν τον τομέα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδειχτεί πολλάκις (ξανά: όχι ο Παύλος) ικανός. Γι’ αυτό και τώρα παίζει για ύστατη φορά, ίσως, τα χαρτιά του.

Και ναι, μάλλον θα τραβήξει από (covid) 19 και θα καεί.

Μάλλον.

Μην ξεχνάμε, όμως, πως μία τράπουλα έχει και τέσσερα δυάρια…