Σσσς, πριν πείτε το οτιδήποτε- ακούστε: ένα συνεχές χριτς-χριτς-χρατς-χριτς, το οποίο μπορεί κανείς να παρερμηνεύσει με τον ήχο της κοπιαστικής δουλειάς που έκανε τόσα χρόνια ο Βασιλιάς, πλέον, Κάρολος, όμως είναι απλά ο πάτος του βαρελιού που ξύνει μετά ένθεης μανία ένα τεράστιο ποσοστό συμπολιτών μας.
Η κατάσταση είναι πια τόσο απελπιστική που κάνει τη μικρή (κατά πώς φαίνεται) μερίδα εχεφρόνων ανθρώπων που έχουν απομείνει στη χώρα μας να νοιάζει με θλιβερή μειονότητα, η οποία έχει μείνει τόσο πολύ έξω από τον πυρετικό χορό που μετά βίας βλέπει το μαντήλι.
Το καταλαβαίνουμε και μόνοι μας, έχετε δίκιο: βγάζουμε λιγότερο νόημα κι από τον συμπαθέστατο αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού και το μόνο που απομένει για να ολοκληρώσουμε το λεκτικό μας παραλήρημα είναι ένα «Αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο».
Ας το πιάσουμε μεσούντος του άρθρου από την αρχή: η συλλογική, θαρρείς, τύφλωση των ψηφοφόρων και των υποστηρικτών είτε της Νέας Δημοκρατίας είτε του ΣΥΡΙΖΑ (το αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα, αλλά θα περιοριστούμε στα δύο «μεγάλα») έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ανυπολόγιστης καφρίλας που θα ήταν για παρατεταμένα γέλια, αν δεν ήταν για αδιάλειπτα κλάματα.
Οι «στρατοί» μπλε και κόκκινων συμπεριφέρονται σα να είναι οπαδοί της Θύρας 7 ή της 13 ή της 21 ή της 4 ή της 3, με τις παρωπίδες να μη λείπουν ποτέ από την καθημερινή τους αμφίεση.
Η έλλειψη στοιχειώδους ευθυκρισίας είναι τόσο απελπιστικά εμφανής που την βλέπει ακόμα και ο Πολύφημος, μετά την επίσκεψη του Οδυσσέα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: βγαίνει ο Μητσοτάκης στην ΔΕΘ και μοιράζει ανερυθρίαστα λεφτά στον λαό.
Αντίδραση ψηφοφόρου ΝΔ: «Επιτέλους ένας σύγχρονος ηγέτης, ευρωπαίος, με όραμα, στιβαρά μπράτσα για να πιάσουν το τιμόνι της χώρας τις ημέρες της πολιτικής τρικυμίας, ένας οραματιστής που…»
Αντίδραση ψηφοφόρου ΣΥΡΙΖΑ: «Πού τα πουλάς αυτά ρε Μίστερ Μπιν, τελειωμένο χάπατο, πολιτικέ απατεώνα, αργόσχολε happy traveler…»
Ακολουθεί, λίγες μέρες μετά, ο Τσίπρας και πάλι στην Θεσσαλονίκη. Αρχίζει ν’ αυξάνει κι αυτός κατώτατους μισθούς, να δίνει λεφτά με το υπερμέγεθες τσουβάλι και ούτω καθεξής.
Ψηφοφόρος ΝΔ: «Βρε σούργελο, βρε αλήτη αριστερέ του κ#λου, βρε Πινόκιο με σάρκα και οστά, πού στο διάολο θα τα βρεις τα λεφτά;»
Ψηφοφόρος ΣΥΡΙΖΑ: «Μόνο εσύ πρόεδρε, μόνο εσύ! Αυτό δεν είναι πρόγραμμα, η Αγία Γραφή είναι- με τέτοια ευλάβεια θα το διαβάζουμε. Το ισοπέδωσες το άλλο το μούλικο, τέτοια σφαλιάρα είχε να φάει από τον χειμώνα του 1968, όταν ήταν πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών…»
Τα ίδια είχαν συμβεί και κατά τη διάρκεια των ομιλιών πρωθυπουργού και πρώην πρωθυπουργού με αφορμή το σκάνδαλο των υποκλοπών. Εκεί οι αμετανόητοι υποστηρικτές του κυβερνώντος κόμματος χαρακτήρισαν «παναμώμητο οιστρήλατη» τον Κυριάκο, δηλώνοντας πλήρως ικανοποιημένοι από τις άκρως πειστικές εξηγήσεις που έδωσε, την στιγμή που οι «απέναντι» έβλεπαν στο πρόσωπό του ένα κράμα Χίτλερ και Μουσολίνι, αλλά με λιγότερη ανθρωπιά απ’ όση είχαν οι δύο προαναφερόμενοι.
Φυσικά η μέση οδός (μεταξύ μας, Μητσοτάκης και Τσίπρας δεν είναι σε καμία περίπτωση παντελώς ανίκανοι μα ούτε και αμάλγαμα Αβραάμ Λίνκολν και Νέλσον Μαντέλα) έχει καταπλακωθεί από τους τόνους της ορμητικής καφρίλας και έχει καταντήσει ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που ουδείς μπορεί να διαβεί με ασφάλεια, χωρίς να θεωρηθεί «τσάτσος», «δεξιόσκυλο», «Ζαίος» και ούτω καθεξής.
Το ακόμα πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον καινοφανή φανατισμό είναι πως νέα παιδιά- άνθρωποι, δηλαδή, που θα έπρεπε να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και μυριάδες προσλαμβάνουσες- με την «αρωγή» των φοιτητικών παρατάξεων γίνονται πάρα πολύ γρήγορα άξιοι συνεχιστές των τυλφωμένων προκατόχων τους.
Το γεγονός πως το επίπεδο της ίδιας της ελληνικής Βουλής είναι «κάθε προηγούμενη τετραετία και καλύτερα» δε βοηθάει ιδιαίτερα στη δημιουργία ενός υποτυπώδους, έστω, πολιτικού πολιτισμού, ενώ τα social media παίζουν τεράστιο ρόλο στη διατήρηση της αποκαρδιωτικής εικόνας (ένας κάφρος βρίσκει έναν ομοϊδεάτη του, έπειτα άλλος ένας έρχεται στην παρέα και μέχρι να το καταλάβεις έχουν σχηματίσει μια άκρως επικίνδυνη πολιτική χιονόμπαλα).
Το επόμενο στάδιο λογικά θα περιλαμβάνει «Ου-λε-λε, αμάν-αμάν!» κάθε φορά που μιλάει ο Μητσοτάκης ή «Τις μάνες σας γ@μ@με στη Βουλή/ Τις αδερφές σας στην εξεταστική επιτροπή/ Και τον μπαμπά σας τον παλιοπουστ@ρ@/ Στης Κουμουνδούρου τα στενά» στις ομιλίες του Τσίπρα.
Ο πολιτικός οπαδισμός έχει εισχωρήσει σε τέτοιο σημείο στο DNA μας που αποθεώνουμε a priori τους… πεφυσιωμένους αρχηγούς κομμάτων αν είναι «δικοί» μας, ακόμα κι αν πούνε τις μεγαλύτερες χαζομάρες στην ιστορία της βλακείας, ή τους «κράζουμε» από το πρώτο «Καλησπέρα» που θα ξεστομίσουν, αν είναι στην απεχθή ομάδα των άλλων.
Σε αυτή την κατρακύλα προς τον βούρκο έχουν βάλει το χεράκι τους (όπου «χεράκι» η παλάμη του Καουάι Λέοναρντ) και τα ΜΜΕ, με τους δημοσιογράφους/σχολιαστές/bloggers να δυναμιτίζουν το κλίμα σε αδιανόητο βαθμό, με κείμενα που διαβάζοντάς τα η μόνη «ορθή» αντίδραση είναι η ακόλουθη:
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των φανατικών της εξέδρας και της πολιτικής έγκειται στο ότι οι πρώτοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ (με «τομείς», δηλαδή, που δεν επηρεάζουν την ζωή των πολλών), την στιγμή που οι δεύτεροι καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό το μέλλον μιας ολόκληρης της χώρας.
Η ποδοσφαιροποίηση και η καφροποίηση της πολιτικής είναι ένα αποκρουστικό ζήτημα που θα έπρεπε να έχει χτυπήσει προ πολλού όλα τα καμπανάκια του κόσμου, όμως αντ’ αυτού βρισκόμαστε σ’ ένα καθεστώς πεισματικού, ηθελημένου mute.
Και είναι, πάνω απ’ όλα, αυτή η εκκωφαντική σιωπή που τρομάζει.
Η πολιτική και πολιτισμική κατρακύλα σπανίως κάνει θόρυβο, πριν το ύστατο μπαμ.