Η κατάσταση έχει τέτοια σοβαρότητα και κρισιμότητα, που ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσεις και να αντέξεις, είναι το χιούμορ. Θα μπορούσα να αραδιάσω πολλά λογοπαίγνια που σκέφτομαι με το όνομα της, μάλλον, νέας Πρωθυπουργού στην Ιταλία, Τζόρτζια Μελόνι.
Θα σταθώ όμως σε κάτι που τριβελίζει λίγο τις σκέψεις μου από τη στιγμή που χθες το βράδυ τα exit polls τη φέρνουν σε θέση προτεραιότητας για να αναλάβει την πρωθυπουργία της Ιταλίας, αφού πρώτα πάρει και την έγκριση της προεδρίας.
Πριν μερικούς μήνες ήταν ο φόβος της Λεπέν, τον οποίο τελικά αντιμετώπισε με σωστή στρατηγική ο Μακρόν και κατάφερε να πάρει όσους δεν τον συμπαθούν, αλλά αντιπαθούν περισσότερο τη Λεπέν, οπότε στόχευσε τη ρητορική του στο να αναδείξει εαυτόν ως το λιγότερο δυνατό κακό σε σχέση με την ακροδεξιά Λεπέν.
Στην Ιταλία, όπου υπάρχουν άλλα κατάλοιπα του παρελθόντος και μια ψηφοφορική αλεγρία, αλλά και έλλειψη σοβαρών πολιτικών ηγετών, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να επιτευχθεί. Όλοι οι ηγέτες κομματικών σχηματισμών είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον σε επίπεδο διαμετρήματος και ικανοτήτων και στο τέλος της ημέρας, ελάχιστα ενδιαφέρει η ιδεολογική τους αφετηρία.
Κι αυτό είναι και το ζήτημα της ευρωπαϊκής πολιτικής σήμερα. Παλιότερα, στις αρχές και τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, δηλαδή όχι και τόσο παλιά, μιλούσαμε για μια Ευρώπη όπου καλπάζει ο συντηρητισμός και η ακροδεξιά. Βάζαμε σε αυτό το καλούπι και τον Μπόρις Τζόνσον, τον Φαράτζ, τον Όρμπαν φυσικά και διάφορους άλλους.
Με την πιθανή ανάληψη της πρωθυπουργίας της Ιταλίας από την Τζόρτζια Μελόνι, πολιτικό απόγονο του Μουσολίνι και πρώτη γυναίκα που θα αναλάβει αυτή τη θέση στη γείτονα, η ερμηνεία αλλάζει.
Είναι η εποχή που τελειώνουν οι ιδεολογίες. Είναι η εποχή που κάποιοι χρησιμοποιούν το άρμα των ιδεολογιών για να ανέλθουν και να φτάσουν να διεκδικήσουν την ανώτερη δυνατή εξουσία. Κι όταν δουν πως το timing ευνοεί, θα ξεπουλήσουν αυτή την ιδεολογία, θα αλλάξουν πολλά απ΄όσα υποστηρίζουν, ώστε να γίνουν πιο αρεστοί και να φοβίζουν λιγότερο.
Εδώ δεν είμαστε αφελείς ψηφοφόροι όπως οι Αμερικάνοι. Δεν τα μετράμε όλα τόσο πολύ με το χρήμα. Όσο κι αν κακίζουμε συχνά την Ε.Ε. γι΄αυτό. Αν είχαμε εδώ Τραμπ, θα τον βλέπαμε να κάνει πολλές περισσότερες ιδεολογικές κωλοτούμπες. Κι έχουμε τον θηλυκό Τραμπ, ή κάτι χειρότερο, την Μελόνι.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, διαβλέποντας πως υπάρχει μια διαρκής σαθρότητα πολιτικών προσώπων στην Ιταλία, αλλά κι ότι μια γυναίκα θεωρείται εξ φύσεως ανώτερη αυτή τη στιγμή και πρέπει δικαιωματικά να λάβει την εξουσία – αυτό λένε αρκετές φωνές στην Ευρώπη που μιλούν για πολιτική ορθότητα, κοιτώντας μόνο το φύλο σε μια σύγχρονη μορφή σεξισμού προς οτιδήποτε είναι αρσενικό – η Μελόνι στρογγυλοποίησε τις κοφτερές της γωνίες.
Ανασκεύασε, προσπάθησε να απορρίψει την εικόνα που δημιουργούσαν για την ίδια, έκανε στη μπάντα την ακροδεξιά της καταβολή και έγινε περισσότερο δεξιά και λιγότερο άκρο-. Αυτό δεν το έκανε βέβαια γιατί αντιλήφθηκε πως είναι ρατσίστρια. Το έκανε γιατί της έδωσαν να καταλάβει πως με αυτόν τον τρόπο θα πλησιάσει την εξουσία.
Είναι λοιπόν το καιριότερο των ζητημάτων που χρειάζεται να αναλύσουμε από δω και πέρα και το βιώσαμε για τα καλά στην Ελλάδα σε επίπεδο συνειδητοποίησης στην 4ετία ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ιδεολογίες είναι υπέροχες όταν είσαι από κάτω. Όταν ανεβαίνεις στην εξουσία, όλα πάνε μια βολτούλα στο λούνα παρκ και αναλαμβάνει ο πραγματισμός. Κι ο πραγματισμός του σήμερα θέλει τις ιδεολογίες να είναι φιλοσοφήματα και ουτοπίες, με μηδαμινή επαφή με την πραγματικότητα.
Δεν είναι φυσικά και για να χαίρεται κανείς, αλλά δυστυχώς όλα καταλήγουν στην οικονομική ευημερία. Όποιος την πετύχει, ό,τι κι αν κάνει στα υπόλοιπα θέματα της κοινωνίας, διασφαλίζει μακροημέρευση στην εξουσία.
Πιστεύει κανείς πως θα θυμούνται πολύ τον Μάιο το ξύλο που έχουν ρίξει οι αστυνομικοί σε διαδηλώσεις ή στο ΑΠΘ; Ή, κι αν το θυμούνται πολλοί, πιστεύετε θα διαμορφώσει πολλά στην επιλογή τους; Εδώ τόσες δημοσκοπήσεις και δείχνουν πως η υπόθεση Ανδρουλάκη-ΕΥΠ αφαίρεσε ελάχιστα από τη Νέα Δημοκρατία…
Γι΄αυτό και η Μελόνι, όσο κι αν φοβίζει την Ευρώπη, είναι ένα σκυλί που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει. Ενδεχομένως βέβαια σε αυτό το timing το γάβγισμα να πετάξει και περισσότερο σάλιο, γιατί έχει επικοινωνία με το Forza Italia και τον Σίλβιο, ο οποίος δεν επιθυμεί τόση τιμωρία προς τον Πούτιν κι αυτό μπορεί να βάλει μερικές στρακαστρούκες στα θεμέλια της Ε.Ε.
Όπως το κάνει ο Όρμπαν που εξακολουθεί να παίρνει φυσικό αέριο από τους Ρώσους, να επιτρέπει τις πτήσεις και γενικά να έχει εφαρμόσει τις μισές κυρώσεις απ΄όσες έχει εφαρμόσει κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε.
Ίσως πάντως αυτό ακριβώς να είναι το κάπως ελπιδοφόρο. Ότι αν αναδύεται το τέρας της ακροδεξιάς, όπως στην Ιταλία ή στη Σουηδία, δεν είναι πια τόσο επιθετικό και στην προσπάθεια του να επιβιώσει, κάνει μερικά βηματάκια προς το κέντρο.
Ούτε αυτό είναι για να αφήσεις να περάσει στο ντούκου και να πεις πως δεν πειράζει που εμφανίζονται τόσα ισχυρά ακροδεξιά μορφώματα ανά την Ευρώπη. Ειδικά όταν η Ρωσία, πληγωμένη ούσα από την πανωλεθρία στην Ουκρανία, καιροφυλακτεί.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχουμε παρά να αναμένουμε, να δούμε το έργο της Μελόνι, τη δημόσια ρητορική της και να την κρίνουμε βάσει αυτών, εφόσον γίνει πρωθυπουργός και να βάλουμε μια άνω τελεία στο επικίνδυνο παρελθόν της.