-Δημοσιογράφος: «Κεφάλαιο υποκλοπές.»
-Ανδρουλάκης: «Για πες, για πες…»
-Δημοσιογράφος: «Ποια είναι η τοποθέτησή σας για το θέμα; Είστε έξαλλος, ενδεχομένως, με τον κ. Μητσοτάκη όπως ακούγεται;»
-Ανδρουλάκης: «Έλα Χριστέ και μπούκωνε… Για τον ρόλο του Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ που με είχαν ταράξει στις αναπάντητες δε θα πείτε τίποτα; Οι υποκλοπές είναι ξεκάθαρα δικός του δάκτυλος- ή, για να είμαι ακριβέστερος, δικό του δάκτυλο, μιας και με τον δείκτη του πατούσε το κουμπί που με κρυφάκουγε.»
-Δημοσιογράφος: «Ο Τσίπρας; Ο Αλέξης;»
-Ανδρουλάκης: «Φυσικά. Δεν έχετε ακούσει ότι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Τυχαίο νομίζετε είναι;»
-Δημοσιογράφος: «Μάλιστα… Για το γεγονός πως πολλοί σας “κατηγορούν”, τρόπον τινά, για τ’ αγγλικά σας, παρά το γεγονός πως ήσασταν τόσα χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο;»
-Ανδρουλάκης: «Signomi, giati tou Tsipra t’ agglika einai kalytera?»
-Δημοσιογράφος: «Κατάλαβα… Κάποιο σχόλιο για όσους ισχυρίζονται πως η νεοδημοκρατική συνιστώσα εντός του κόμματός σας- βλέπε δηλώσεις Καϊλή και Λοβέρδου- αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο;»
-Ανδρουλάκης: «Προβοκάτσια Τσίπρα. Αυτοί οι δεξιοί 200 χρόνια τα ίδια…»
-Δημοσιογράφος: «Δεξιός ο Τσίπρας;»
-Ανδρουλάκης: «Ο πιο δεξιός απ’ όλους. Έχετε δει άλλον να εκτοξεύει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα την ΝΔ;»
-Δημοσιογράφος: «Κύριε πρόεδρε, έφτασε κατακαλόκαιρο κι ακόμα έχουμε βροχές, καταιγίδες και χαλάζια. Τι π@υτσόκρυο είναι αυτό;»
-Ανδρουλάκης: «Ααα, τώρα που είπατε π@υτσόκρυο: ξέρετε ποιος είναι για τον π@ύτσο; Ο Τσίπρας…»
Θα μπορούσε. Εντάξει, οι πιθανότητες δε θα ήταν και πάρα πολλές, αλλά θα μπορούσε ο παραπάνω διάλογος να είναι πραγματικός (βάλτε μπιπ στο «…κρυο») και όχι φανταστικός (που, ας είμαστε ειλικρινείς, στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι μέτριος).
Το πολιτικό «μένος» του κ. Ανδρουλάκη προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια καινοφανής συνθήκη στον χώρο της κεντροαριστεράς- ιδίως αν αναλογιστούμε τα όσα έχουν συμβεί από την δεξιά «πολυκατοικία» τους τελευταίους μήνες.
Οι επιθέσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ στον πρώην πρωθυπουργό είναι συνεχείς κι αυτό, φυσικά, έχει την εξήγησή του: με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει στις εκλογές της 21ης Μαΐου και να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να μην συρρικνωθεί περαιτέρω σ’ αυτές της προσεχούς Κυριακής, το ΠΑΣΟΚ θέλει να «κλέψει» όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από την Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Οι ψηφοθηρικοί λόγοι είναι κάτι παραπάνω από σεβαστοί (υπό την έννοια πως στον πόλεμο και την πολιτική όλα- σχεδόν- επιτρέπονται…) και υπ’ αυτό το πρίσμα ο κ. Ανδρουλάκης ορθώς πράττει και απλώνει το χέρι του χτυπώντας προς τ’ αριστερά: κάθε ψήφος είναι πολύτιμη κι όταν ένα κόμμα φυλλοροεί βλέπεις την ευκαιρία να πάρεις ακόμα μισή μονάδα, ακόμα μία, ακόμα μιάμιση, μέχρι όσο πάει.
Το ΠΑΣΟΚ, μην ξεχνάμε, είναι ο συνδυασμός εκείνος που πληγώθηκε βάναυσα από την άνθιση, προ δεκαετίας περίπου, του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και από το εκκωφαντικό 44% των εκλογών του 2009 με τον Γιώργο Παπανδρέου στο τιμόνι πήγε σε μονοψήφια νούμερα. Στον αντίποδα, όπως όλοι ξέρουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 έγινε κυβέρνηση, παίρνοντας στην στοργική (τότε…) αγκάλη του μυριάδες ΠΑΣΟΚους.
Επομένως και ιστορικά να το δει κανείς, το ΚΙΝΑΛ «δικαιούται» να στρέφει τα βέλη του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά…
Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι το να επιρρίπτει ο κ. Ανδρουλάκης ευθύνες (και) στον ΣΥΡΙΖΑ για τις παρακολουθήσεις των πολιτών και του ιδίου, να αναφέρει πως (και) ο Τσίπρας έχει ευθύνη για το τραγικό συμβάν των Τεμπών, να του επιτίθεται πως είχε γνώση για το θέμα του Αλέξη Γεωργούλη και το απέκρυπτε την στιγμή που ο ίδιος ήταν στην Ευρωβουλή και το φερόμενο ως θύμα ήταν στο κόμμα του και φίλη του, να κατηγορεί την Αξιωματική Αντιπολίτευση για ό,τι έγινε στην Ροδόπη και ούτω καθεξής, υπάρχει απόσταση.
Αυτό που προκαλεί όχι ακριβώς αλγεινή εντύπωση, αλλά τουλάχιστον ερωτηματικά, είναι η στάση του κ. Ανδρουλάκη απέναντι στην Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη: αντί να είναι στα… κάγκελα για το θέμα των παρακολουθήσεων προτίμησε τον δρόμο του ¼ λογιών (μιας και δεν ακούσαμε από το στόμα του ούτε καν «διαπρύσια» μισόλογα κατηγορίας προς τον πρωθυπουργό) που, μέσες-άκρες, ήταν της λογικής «Αυτά είναι καλό να μη γίνονται».
Είναι περίεργο το πώς σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αντιληφθεί ότι, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, οι (πολύ λίγες, είναι η αλήθεια, καθώς μιλάμε για κόμμα του 45% πλέον) ψήφοι που «φεύγουν» από την Νέα Δημοκρατία καταλήγουν ως επί το πλείστον προς το μέρος του.
Μια πολιτική ευθείας αντιπαρανολής με την ΝΔ ενδεχομένως να εκτόξευε κι άλλο το ποσοστό του, αφού η αλήθεια είναι πως παρά την κατακρήμνιση ΣΥΡΙΖΑ (-11,5 μονάδες εν συγκρίσει με το 2019) το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη καρπώθηκε μόνο ένα 3%.
Οι υπόλοιποι που ψήφισαν Τσίπρα είτε πήγαν (και αυτοί) προς την Νέα Δημοκρατία είτε, στο πιο διαστροφικό πολιτικό σενάριο των τελευταίων ετών, ετοιμάζονται να δώσουν ένα ηχηρό 4%+ στην Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τι είπατε;
ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ;
Φυσικά, το να «σκοτώνεται» η κεντροαριστερά αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο (εκ νέου την Κυριακή) πρωθυπουργός παρακολουθεί Τσίπρα και Ανδρουλάκη ν’ αλληλοκατηγορούνται και τρίβει τα χέρια του, καθότι γνωρίζει πως η ΝΔ θα ψηφιστεί περισσότερο κι από τον Στεφ Κάρι όταν βγήκε ομόφωνα MVP το 2015.
Μια βουλή 7 κομμάτων με την ΝΔ- που, ειρήσθω εν παρόδω, έχει τελειοποιήσει το παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε»…- αυτοδύναμη σημαίνει πως για την επόμενη τετραετία όχι απλά παίζει μπάλα μόνη της, αλλά οι υπόλοιποι δεν ξέρουν καν κατά πού πέφτει το γήπεδο.
Το να «επιτίθεται» ο (πελαγωμένος και αποκαρδιωμένος) Τσίπρας στο ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας πως τον πούλησε όταν έτεινε προεκλογικά χείρα φιλίας για ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, εν μέρει εξηγείται από αυτό το -20% που «έφαγε» ο ΣΥΡΙΖΑ κι έχει κάνει τους πάντες εντός της ΠΣ να τρεκλίζουν ζαλισμένοι.
Το ν’ αρνείται πεισματικά, όμως, την οποιαδήποτε σκληρή κόντρα με την ΝΔ το ΠΑΣΟΚ την στιγμή, μάλιστα, που το Κίνημα για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία έχει μια σαφή δυναμική, μοιάζει με ηθελημένο αυτογκόλ.
Μια φορά κι ένα κάποτε ο στόχος του ΠΑΣΟΚ ήταν «να κλειδωθεί η Δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».
30κάτι χρόνια αργότερα φαίνεται πως το κλειδί έχει χαθεί.
Μαζί του και η πρόθεση να το χρησιμοποιήσει κανείς.