Η έννοια της Νέας Αριστεράς δεν εφευρέθηκε από την ομάδα που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα. Πρόκειται για έναν όρο πολύ παλιότερο, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60 για να περιγράψει μια μορφή Αριστεράς που αναπτύχθηκε κατά βάση στις ΗΠΑ, διαχώριζε τη θέση της από την κραταιά τότε Σοβιετική Ένωση, επιχειρούσε να εισάγει τα αριστερά προτάγματα με πιο συμβατούς όρους στις δυτικές κοινωνίες και σκέψεις και επέκτεινε το πεδίο δράσης των αριστερών ιδεών από το ταξικό ζήτημα σε μια σειρά άλλων ζητημάτων, όπως η οικολογία, ο φεμινισμός, η αντικουλτούρα και η εναντίωση στον ρατσισμό.
Είναι μάλλον δεδομένο πάντως πως η Νέα Αριστερά των πρώην μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσφατα συγκροτήθηκαν και επίσημα ως κόμμα, δεν επέλεξε αυτό το όνομα προκειμένου να δηλώσει πως θέλει να αποτελέσει στη σύγχρονη εποχή την πολιτική συνέχεια της αμερικάνικης Αριστεράς των 60s αλλά με στόχο κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Στην πραγματικότητα δηλώνει «Νέα» προκειμένου να δηλώσει πως πίσω της έχει αφήσει μια «παλιά» Αριστερά, η οποία είναι ξεφτισμένη, ξεπερασμένη και ηττημένη και πως ο χώρος χρειάζεται μια γενναία ανασυγκρότηση προκειμένου να παίξει ρόλο στα πράγματα ως τέτοιος και όχι ως ένα κακέκτυπο Αριστεράς που περισσότερο προσομοιάζει με ουρά της Νέας Δημοκρατίας.
Η υπεράσπιση αυτού του προφίλ θα είναι και η πρώτη μεγάλη αποστολή της Νέας Αριστεράς του Χαρίτση, της Αχτσιόγλου, του Τσακαλώτου και των λοιπών πρώην στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για στελέχη που έχουν συνδεθεί όσο ελάχιστα με τα κυβερνητικά έργα και μέρες του πρώην κόμματός τους και υπό μια έννοια για ανθρώπους που έχουν συμμετάσχει σε αυτό που δηλώνουν πως αντιπαλεύουν, δηλαδή το ξεπούλημα των ιδανικών που τώρα θέλουν να υπερασπιστούν. Από την άλλη, πρόκειται και για μια συγκεκριμένη τάση που πρωταγωνίστηκε στις πρόσφατες εσωκομματικές συγκρούσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τη φυσιογνωμία του κόμματος: οι δηλώσεις μετάννοιας για τη συμμετοχή στην πορεία προς το κέντρο έχουν ήδη γίνει με έναν τρόπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως είναι ένας βασικός βραχνάς της Νέας Αριστεράς και σε ένα άλλο επίπεδο και μάλιστα, με τη γέννησή της: θα πρέπει άμεσα να κατοχυρωθεί ως μια ανεξάρτητη πολιτική δύναμη που μπορεί να σταθεί με ένα πρόσημο που δεν θα ετεροκαθορίζεται ευθέως από τον ΣΥΡΙΖΑ: όσο αυτή η παρέα θα εκλαμβάνεται ως «εκείνοι που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ» θα έχει πρόβλημα αυτοτελούς παρουσίας στα πράγματα. Αλλά ακόμα και έτσι θα πρέπει να δει και τι θα κάνει με τους υπόλοιπους πάλαι ποτέ συντρόφους της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που από το 2015 και μετά βιώνει διαδοχικές διασπάσεις διαρκώς με αποτέλεσμα πλέον ένας ολόκληρος χώρος τάσεων και οργανώσεων να έχει δημιουργηθεί αριστερά του. Η Νέα Αριστερά και το Μέρα25 είναι αυτή τη στιγμή οι ρυθμιστές αυτού του χώρου αλλά η συνάντησή τους δεν είναι τόσο εύκολη όσο θα ήθελαν πολλοί: μην ξεχνάμε ότι Τσακαλώτος και Βαρουφάκης κουβαλάνε πορείες με εντελώς διαφορετικούς συμβολισμούς, συνεπώς οι συζητήσεις για μια μετωπική κάθοδο στις Ευρωεκλογές, την επόμενη εκλογική μάχη δηλαδή που άπαντες αριστερότερα της ΝΔ (από το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι την Νέα Αριστερά και το Μέρα25) περιμένουν για να μετρηθούν, ενδεχομένως να αποδειχθούν μια πολύ δύσκολη σπαζοκεφαλιά.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στα πράγματα, η Νέα Αριστερά πολύ σύντομα θα κληθεί να εντάξει το κόμμα του Ανδρουλάκη στο οπτικό της πεδίο. Και σε αυτή την περίπτωση, η διαπίστωση πως αυτό το μόρφωμα που δηλώνει πως έχει να προωθήσει το «νέο» θα έχει κάνει και αυτό που πολέμησε στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άβολη.
Σε κάθε περίπτωση, ο χώρος αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτή τη στιγμή μια σειρά από περιπλοκότητες και αντιφάσεις να διαχειριστεί και το νέο μόρφωμα πέφτει κατευθείαν στον βαθύ ωκεανό μιας συνθήκης που δεν είναι και ιδανική για ένα τόσο «φρέσκο» κόμμα.