Η πρόσφατη άδεια αποφυλάκισης στον Ηλία Κασιδιάρη προκειμένου να ορκιστεί για τη θέση του δημοτικού συμβούλου επανέφερε στις μνήμες της εποχές της μεγάλης ανόδου της Χρυσής Αυγής και μας έκανε να θυμηθούμε ότι μπορεί το ναζιστικό μόρφωμα, που έπαιξε κεντρικό ρόλο στα πράγματα της χώρας την προηγούμενη δεκαετία ,έχει πλέον αποδυναμωθεί σε σημαντικό βαθμό, αλλά τα πρόσωπα και η κοινωνική αποδοχή τους παραμένουν εδώ.
Δεν είναι λίγοι, μάλιστα, εκείνοι που τονίζουν πως ο Κασιδιάρης, από τον προσεχή Φεβρουάριο που αποφυλακίζεται, θα επιχειρήσει να παίξει ενεργό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή και έχει μεγάλες πιθανότητες να το πετύχει.
Με μια πρώτη ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα που συνδέθηκαν με το όνομά του-δηλαδή αυτά των Σπαρτιατών αλλά και εκείνα των δημοτικών εκλογών- θα έλεγε κανείς ότι έχει όλα τα φόντα να το πετύχει.
Είναι όμως έτσι;
Οι διεργασίες στον χώρο της ευρύτερης ακροδεξιάς είναι τέτοιες που καθιστούν εύλογο το συμπέρασμα πως αυτή η δυναμική που δείχνει για την ώρα να έχει το πάλαι ποτέ ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής έχει κοντά πόδια…
Δεν είναι τυχαίο πως το τελευταίο χρονικό διάστημα η γιγάντωση της ακροδεξιάς ρητορικής, έτσι όπως έχει εκφραστεί στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και του νόμου περί νομιμοποίησης των μεταναστών, δεν έχει ως βασικούς εκπροσώπους την«σκληρή» αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά μια εσωτερική αντιπολίτευση του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος: Σαμαράς και Βορίδης μοιάζουν να έχουν βάλει στο μάτι το ποσοστό της ακροδεξιάς, που για την ώρα μοιράζονται η Ελληνική Λύση, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες.
Άλλωστε, τα καθαρά συνολικά νούμερα του ακροδεξιού χώρου και η ταυτόχρονη έλλειψη ενός κεντρικού φορέα με αυτό το πρόσημο παράγουν ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα: όποιος καταφέρει να ενοποιήσει με ηγετικούς όρους όλη αυτή την κατάσταση θα βρεθεί με δικό του «μαγαζί». Προφανώς, ο Κασιδιάρης αυτό έχει βάλει στόχο, όμως οι ενδοκυβερνητικές φωνές που δεδομένα το συνδιεκδικούν μοιάζουν να έχουν αυτή τη στιγμή τα φόντα να του δημιουργήσουν μεγάλα εμπόδια σε αυτή την «προσπάθεια».
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υποτιμάται κάτι πολύ βασικό: το μοντέλο ακροδεξιάς που πρέσβευε η Χρυσή Αυγή, δηλαδή προσχηματικά θεσμικό και με μεγάλο βάρος σε επίπεδο «δρόμου», είναι ένα μοντέλο που δοκιμάστηκε και έσπασε πανηγυρικά τα μούτρα του και ας έπαιξε ρόλο για μεγάλο διάστημα και συνεχόμενες εκλογικές διαδικασίες.
Μπορεί ο κόσμος που υπήρξε η κοινωνική του βάση να μην έχει ενσωματωθεί ακόμα κάπου αλλού και έτσι να μοιράζεται ανάμεσα σε Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση και Νίκη, αλλά το ίδιο, ως μοντέλο, έχει φάει τα ψωμιά του. Η νέα ακροδεξιά θα επιχειρήσει να παίξει ρόλο με αμιγώς θεσμικούς όρους. Οι ναζιστικές ομάδες δρόμου είναι ολιγομελείς και ακάλυπτες θεσμικά και ο προσανατολισμός των ακροδεξιών μορφωμάτων είναι να παραμείνουν σε απόσταση από αυτές.
Το γεγονός ότι ο Κασιδιάρης είναι ταυτισμένος με τα έργα και τις μέρες της Χρυσής Αυγής και η ταυτόχρονη τάση του ακροδεξιού χώρου να απομακρυνθεί από τις μεθόδους της τελευταίας και να επιστρέψει σε εποχές ΛΑΟΣ, κάνουν και τον Κασιδιάρη ένα πρόσωπο περιορισμένης αποδοχής ανάμεσα στους «παίκτες» του χώρου που ναι μεν ψάχνουν την ηγετική φιγούρα που θα τους ενοποιήσει αλλά δεν (θα) θέλουν να σκέφτονται πως αυτή θα είναι ο πρώην βουλευτής με την Χ.Α.
Με πολυδιασπασμένη ακροδεξιά και πουλώντας αντισυστημικό προφίλ, ο Κασιδιάρης παίζει ακόμα ρόλο. Όμως σε έναν χώρο που δυνητικά μπορεί να γίνει μαζικό κόμμα, προοπτική που όχι απλά δεν είναι αδιάφορη αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γοητεύει μέχρι και υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, ο φυλακισμένος δημοτικός σύμβουλος δύσκολα θα έχει εν τέλει τη θέση που περιμένει με το πέρας αυτών των ζυμώσεων…