Η εκλογή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ πριν μερικούς μήνες έμοιαζε να αποτελεί μια εξέλιξη με διπλή, αντιφατική σημασία για τον Αλέξη Τσίπρα. Αφενός, όσοι ψήφισαν και στη συνέχεια στήριξαν με μανία τον Κασσελάκη το έκαναν με τους ίδιους όρους που στο παρελθόν ακολουθούσαν τυφλά τον Αλέξη Τσίπρα. Αντιλήφθηκαν, με άλλα λόγια, τον νυν αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ως έναν «νέο Αλέξη», άρα ως έναν συνεχιστή της παράδοσης του ιστορικού τους ηγέτη. Αφετέρου βέβαια, η στρατηγική του Κασσελάκη -που οι οπαδοί του υπερασπίζονται με πάθος- μοιάζει να κινείται στην ακριβώς ανάποδη κατεύθυνση.
Ο Κασσελάκης συγκρούστηκε με αδιαλλαξία με οτιδήποτε έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ να θυμίζει κάτι από Αλέξη Τσίπρα, τα δε στελέχη που αποχώρησαν από το κόμμα έπειτα από συγκρούσεις μαζί του, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν όλοι τις τελειότερες των σχέσεων με τον Τσίπρα, έφυγαν υπερασπιζόμενοι τη δική του παράδοση έναντι της «μετάλλαξης» που ο Κασσελάκης ευαγγελίζεται και προωθεί. Αυτή η αντίφαση που είναι μάλλον αμφίβολο πως γίνεται κατανοητή στον σκληρό πυρήνα των υποστηρικτών του Κασσελάκη είναι στην πραγματικότητα και ενδεικτική για το πολιτικό μπάχαλο που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Θα έλεγε κανείς πως στον ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική ουσία είναι πλέον μια παντελώς δευτερεύουσα ανάγκη για την πλειοψηφία των μελών του και αντίθετα, οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα μια στείρα επικοινωνία που ως κενού περιεχομένου που είναι «βλέπει» μόνο πρόσωπα και προφίλ και δεν ενδιαφέρεται καθόλου πολιτικά περιεχόμενα. Ακριβώς για αυτό τον λόγο έμοιαζε ευλογία για τον Κασσελάκη το γεγονός ότι κατά την πρόσφατη εσωκομματική προεκλογική περίοδο, ο Τσίπρας τον στήριξε εμμέσως και δια της σιωπής του και ταυτόχρονα, κατάρα το γεγονός ότι όταν αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του προέτρεψε το συνέδριο του κόμματος να πάει σε νέες εκλογές.
Το ειδικό βάρος του Τσίπρα ήταν αρκετό για να ανοίξει ο ίδιος ο Κασσελάκης τη συζήτηση για εκλογές αλλά όπως φάνηκε, οι συσχετισμοί ήταν τόσο ευνοϊκοί για τον ίδιο που παραλίγο αυτές να διεξαχθούν με τον αντικαταστατικό τρόπο που ευννοούσε τον ίδιο. Κάπως έτσι, οι επιδιώξεις Τσίπρα για αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα μόλις μερικούς μήνες μετά την ανάληψή της από τον Κασσελάκη, ηττήθηκαν. Όπως πάντα με τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ: επικοινωνιακά και όχι πολιτικά. Αλλά η ουσία παραμένει: ο Τσίπρας έπαιξε μια παρτίδα πολιτικού σκακιού με τον μηχανισμό Κασσελάκη και έχασε. Πραγματικά, πρωτόγνωρη εξέλιξη.
Από την άλλη, ο Τσίπρας έχει κερδίσει κάτι με αυτή του την κίνηση παρά το γεγονός ότι δεν πέρασε ακριβώς η γραμμή του. Ίσως το προφίλ του να παραμένει πιο «τραυματισμένο» από ποτέ, ίσως αυτό να είναι το στοιχείο στο οποίο στέκονται αυτονόητα οι περισσότερες αναλύσεις αλλά στην κίνησή του υπήρχε και ένα μικρό win: απέταξε για τα καλά από πάνω του κάθε υπόννοια πως κοιτάει με συμπάθεια τα όσα κάνει ο Κασσελάκης στο κόμμα.
Τα δημοσκόπικα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των επόμενων εκλογών βρίσκονται σε μια ελεύθερη πτώση άνευ προηγουμένου, το σενάριο που τον στέλνει κάτω από το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζεται αυτή τη στιγμή ως δεδομένο. Πλέον, ο Τσίπρας ξέρει πως η διαφαινόμενη αυτή αποτυχία δεν θα χρεώνεται στον ίδιο και τις κινήσεις του: αυτός φρόντισε να μιλήσει έγκαιρα για αλλαγή ηγεσίας, τώρα αν δεν τον άκουσαν, κακό του κεφαλιού τους…
Μόλις ένα Σαββατοκύριακο μετά το πολυσυζητημένο συνέδριο άλλωστε, ο Τσίπρας μίλησε δημοσίως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό: η συμμετοχή του στο συνέδριο της «Καθημερινής» για τα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, όπου και μίλησε για τα κυβερνητικά του έργα ίσως να αποτελεί την απαρχή μιας δειλής επικοινωνιακής αντεπίθεσης. Όχι μόνο γιατί ένα ΜΜΕ που ούτε κατά διάννοια μπορεί να θεωρηθεί φιλικό σε αυτόν του έδωσε βήμα και μάλιστα, τον αναγνώρισε ως κομβικό πρόσωπο της Μεταπολίτευσης αλλά και γιατί δεν ήταν λίγοι που ακούγοντας τα όσα έλεγε σίγουρα θα μπήκαν σε μια διαδικασία σύγκρισης της τωρινής κατάστασης με την προηγούμενη.
Αν η ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχιστεί και ταυτόχρονα συνδυαστεί με τέτοιες παρεμβάσεις αντίστοιχου κύρους από μεριάς Τσίπρα, μην έχει κανείς αμφιβολία πως πολλά στελέχη που κράτησαν αποστάσεις από την πρόσφατη κίνησή του να ζητήσει ξανά εκλογές, θα αρχίσουν να έρχονται ξανά κοντά του. Λευκές επιταγές άλλωστε -πρέπει να το καταλάβει αυτό ο Κασσελάκης- δεν υπάρχουν για κανέναν στην πολιτική.