Το εκκωφαντικό 40% με το οποίο η Νέα Δημοκρατία επικύρωσε την πολιτική της κυριαρχία το προηγούμενο καλοκαίρι ανέδειξε δυο πράγματα. Καταρχάς, ότι πρόκειται για έναν οργανισμό υπερβολικά ανθεκτικό στις λεγόμενες πολιτικές κρίσεις: με τόσα φημολογούμενα σκάνδαλα και με τα Τέμπη στην πλάτη ελάχιστα κόμματα θα έβγαιναν ανέθικτα. Κατά δεύτερον, ότι η αντιπολίτευση που είχε απέναντί της ήταν όχι απλά αδύναμη αλλά πέρα για πέρα ανίκανη να την απειλήσει έστω και στο ελάχιστο.
Η ήττα της στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εκεί όπου αρκούσαν απλά μια σειρά από συσπειρώσεις όλων των σχηματισμών αριστερότερά της έδειξε επί της ουσίας τον δρόμο για τον μεγάλο αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή την Κεντροαριστερά: η τελευταία χρειαζόταν άμεσα κεντρικό φορέα για να την χτυπήσει στα ίσια. Ποιος θα ήταν αυτός όμως; Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές απέκτησαν κομβικό χαρακτήρα ως προς αυτό: το κόμμα που θα κατάφερνε να αναδειχθεί δεύτερο στα ποσοστά -μιας και το 40% είναι ένα ποσοστό που όσο και αν μειωθεί μέσα σε ένα χρόνο, εξασφαλίζει την πρωτιά εκ νέου στην Νέα Δημοκρατία- θα είχε και τον πρώτο λόγο για να καθοδηγήσει τις συζητήσεις για αυτόν τον φορέα.
Τα τραγελαφικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και η ταυτόχρονη επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές έδειχναν πως σε αυτή την άτυπη κόντρα για την δεύτερη θέση στις Ευρωεκλογές, η παράταξη του Νίκου Ανδρουλάκη είχε τον πρώτο λόγο. Σε αντίθεση ωστόσο με την κοινή λογική και τις εύλογες προβλέψεις, ο χρόνος μοιάζει να μην επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση: το ΠΑΣΟΚ παραμένει κολλημένο στις δημοσκοπήσεις στην «γειτονιά» του 12%. Την ίδια στιγμή η Νέα Δημοκρατία πέφτει στο 30% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ «κρατάει» περίπου στο 15%.
Τα εκτιμώμενα ποσοστά είναι «καμπανάκι» για το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο είναι μάλλον εξηγήσιμα: η δεξαμενή από την οποία θα μπορούσε να «τσιμπήσει» ποσοστά δεν του τα δίνει. Για παράδειγμα, οι απώλειες της Νέας Δημοκρατίας κατευθύνονται αυθόρμητα προς τα δεξιά της, δηλαδή στον χώρο της ακροδεξιάς όπου συνεχίζει να παρατηρείται έντονη κινητικότητα. Το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι συρρικνωμένο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν αλλά οι προτεραιότητές του παραμένουν τέτοιες που βγάζουν εκτός οπτικού του πεδίου το ΠΑΣΟΚ: όσοι απέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν έναν μεγάλο αρχηγό στα επικοινωνιακά (και μόνο) πρότυπα του Τσίπρα και εφόσον ο Κασσελάκης εξασφάλισε πως δεν υποφέρει από σοβαρή εσωκομματική αντιπολίτευση, οι εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λοξοκοιτούν.
Ακόμα και η Νέα Αριστερά ή το κόμμα του Λοβέρδου μοιάζουν σοβαροί πονοκέφαλοι για τον Ανδρουλάκη: πρόκειται για δυο «εστίες» που αποτελούν εμπόδια ροής ψηφοφόρων στο ΠΑΣΟΚ. Εν τέλει, ο δρόμος για την δεύτερη θέση δεν μοιάζει τόσο ομαλά στρωμένος για το ΠΑΣΟΚ και όπως όλα δείχνουν θα χρειαστεί πολύ μεγάλη προσπάθεια, οριακά υπερβατική για να ξεφύγει το κεντρικό πολιτικό σκηνικό από το δίπολο του Μητσοτάκη και του Κασσελάκη…