Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει με βεβαιότητα για την νοοτροπία που επικρατεί σε άλλες χώρες, αλλά στην Ελλάδα η αλήθεια είναι πως τις έχουμε λιγάκι υποβαθμισμένες τις Ευρωεκλογές. Μπορεί να μην χρειάζονται ιδιαίτερα επιχειρήματα για το γιατί αυτό είναι λάθος αλλά η ουσία δεν αλλάζει: πιο πολύ επικοινωνιακά τις αντιλαμβανόμαστε παρά ουσιαστικά, σαν ένα μεγάλο γκάλοπ για να μετρηθούν τα κόμματα τις βλέπουμε και όχι ως κανονικές εκλογές.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι υποψηφιότητες είναι λίγο «χαλαρές». Δεν κατεβαίνουν σε αυτές τα βαριά ονόματα των κομμάτων -εκτός και αν δεν έχουν καταφέρει να είναι ήδη μέσα στη Βουλή- αλλά εδώ που τα λέμε ακόμα και τα λιγοστά βαριά ονόματα που θα το κάνουν, σπανίως θα κληθούν στο δημόσιο διάλογο να τοποθετηθούν για ζητήματα που αφορούν το ευρωκοινοβούλιο συγκεκριμένα, περισσότερο για την πολιτική επικαιρότητα γενικά θα μιλήσουν.
Αν και ο Γιώργος Αυτιάς είναι καινούριος στην πολιτική, η αλήθεια είναι πως η υποψηφιότητά του δεν είναι ακριβώς και η πιο «χαλαρή» από αυτές που παίζουν. Δεν αποτελεί βέβαια ούτε και κάποιο βαρύ χαρτί για την Νέα Δημοκρατία αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί και με άλλες υποψηφιότητες που είναι να αναρωτιέσαι τι σχέση έχουν με την πολιτική. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ένας στους δυο ψηφοφόρους εμφανίζεται έτοιμος να τον ψηφίσει.
Μπορεί κάποιοι να ξαφνιάζονται αλλά μάλλον δεν έχουν καταλάβει καλά τα κριτήρια με τα οποία ο κόσμος πηγαίνει στις κάλπες: ο Αυτιάς είναι μια πέρα για πέρα αναγνωρισμένη φιγούρα μετά από τόσα χρόνια στην πρωινή ενημερωτική ζώνη της τηλεόρασης, είναι ταυτισμένος με την Νέα Δημοκρατία και αγαπητός σε ένα κοινό συνταξιούχων και γενικά, ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Περιμένει κανείς άλλες προϋποθέσεις για εκλογική επιτυχία;
Γι
Η πολιτική εμπειρία, οι γνώσεις, οι ικανότητες είναι κριτήρια αναφορικά με το πόσο καλός πολιτικός είναι κανείς αλλά όχι για το αν και κατά πόσο αξίζει να ψηφιστεί. Όταν ο κόσμος βρίσκεται μπροστά στην κάλπη ψηφίζει αυτόν που ξέρει. Δεν μελετάει ιδιαίτερα σε βάθος το προφίλ του καθένα για να του το ρίξει ή όχι. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τις Ευρωεκλογές, που περισσότερο με πρόβα τζενεράλε για τις εθνικές είναι στο μυαλό του καθένα και λιγότερο «αληθινές εκλογές».
Ένας τύπος που εδώ και δυο δεκαετίες βγαίνει κάθε πρωί στον τηλεοπτικό αέρα, χαμογελάει και υπερθεματίζει για τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας, θα μπορούσε ποτέ να μην σαρώσει στις εκλογές άπαξ και η τελευταία τον επέλεγε; Δεν θα μπορούσε…