Οι εσωκομματικές εκλογές είναι σε θεωρητικό επίπεδο μια διαδικασία που αφορά την εσωτερική διάσταση του κόμματος που τις πραγματοποιεί. Ανοίγουν συζητήσεις που κατά βάση αφορούν τον σκληρό πυρήνα των κομματικών υποστηρικτών, τα μέλη και γενικότερα, έναν κόσμο που που στο επίπεδο των εθνικών εκλογών δεν μπορεί να διεκδικηθεί από άλλα κόμματα. Όλα αυτά ωστόσο δεν θα μπορούσαν να είναι πιο θεωρητικά για τις επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.
Η καταφυγή στη διαδικασία που θα γίνει τον προσεχή Οκτώβρη υπήρξε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ το τέλειο αντανακλαστικό της εξόδου από την εσωτερική κρίση ηγεσίας που το διέπει τελευταία, στοιχείο που δείχνει μια νηφαλιότητα που -κακά τα ψέμματα- λείπει απελπιστικά από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς μέσα σε αυτή τη συνθήκη διευρυμένης κρίσης που περνάει συνολικά ως χώρος. Από την άλλη, το γεγονός ότι ήδη έχουν δηλώσει υποψηφιότητα εφτά στελέχη για την ηγεσία του κόμματος επικοινωνιακά λειτουργεί αντίστροφα: πόσες γραμμές για το μέλλον μιας παράταξης μπορούν να στοιβάζονται στο εσωτερικό της;
Σε κάθε περίπτωση, τα βλέμματα που στρέφονται με ενδιαφέρον στη διαδικασία δεν περιορίζονται μόνο στο ΠΑΣΟΚ και αυτό είναι λογικό: η συζήτηση που σέρνεται εδώ και χρόνια αναφορικά με τη δημιουργία μιας μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης με κύριο κορμό της τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να κορυφώνεται τελευταία. Το αν θα γίνει επίσημη ή όχι θα κριθεί έπειτα από τη διάλυση της ομίχλης αναφορικά με τους εσωτερικούς συσχετισμούς στους δύο μεγάλους πόλους της κεντροαριστεράς. Για το ΠΑΣΟΚ, οι εσωκομματικές εκλογές είναι αναπόφευκτα η διαδικασία που φέρει το εν λόγω ξεκαθάρισμα.
Κακά τα ψέμματα, παρά το στρίμωγμα πολλών υποψηφιοτήτων μοιάζει ασφαλής η πρόβλεψη για το ποια θα είναι τα ονόματα που εν τέλει θα αναμετρηθούν ευθέως για την πολυπόθητη θέση. Ο ένας αναμένεται να είναι ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ο άλλος αναμένεται να είναι ο δήμαρχος της Αθήνας, Χάρης Δούκας. Και για τους δυο, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα είναι δεδομένα αλλά ένα χαρακτηριστικό των εσωκομματικών εκλογών είναι πως δεν μπορούν να γίνουν ασφαλές εκτιμήσεις αν δεν ξεκαθαριστεί πρώτα το ποιο θα είναι το εκλογικό σώμα.
Ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης κουβαλάει την εκκωφαντική αποτυχία να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες Ευρωεκλογές και να εδραιωθεί επί των ημερών το ΠΑΣΟΚ ως βασική αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην Νέα Δημοκρατία. Ο δε Χάρης Δούκας κουβαλάει το «παράσημο» της επικράτησής του επί του Μπακογιάννη στον Δήμο Αθηναίων, επικράτηση που αποτέλεσε την πρώτη εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας σε οποιεσδήποτε εκλογές εδώ και καιρό.
Ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης από την άλλη, έχει το πλεονέκτημα πως ελέγχει ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος του κομματικού μηχανισμού της παράταξης και παρά τις αποτυχίες του μπορεί να βασίζεται σε αυτό. Ο δε Χάρης Δούκας από την άλλη, θα πρέπει να δώσει μια πειστική απάντηση για το γιατί πριν καλά-καλά κλείσει έναν χρόνο ως δήμαρχος στον μεγαλύτερο και κομβικότερο Δήμο της Ελλάδας «καίγεται» τόσο πολύ να πάρει ένα επιπλέον, βαρυσήμαντο χρίσμα.
Σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ανάμεσα σε δυο διαφορετικές ενδεχόμενες ταυτότητες. Μια επικράτηση του Ανδρουλάκη θα κλείσει τις προοπτικές διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση όμως που επικρατήσει ο Δούκας αυτές θα ανοίξουν. Το επόμενο διάστημα δε, θα δοθεί μάχη για τον προσδιορισμό του εκλογικού σώματος: αν οι κάλπες γίνουν προσβάσιμες σε έναν ευρύτερο κόσμο το φαβορί θα γίνει ο Δούκας, αν ψηφίζει ο «μηχανισμός» το φαβορί θα είναι ο Ανδρουλάκης.
Παράξενες μέρες για τον πάλαι ποτέ περήφανο εκπρόσωπο του περίφημου δικομματισμού…